شاعرعبيده بدر

#الجمعه_مبارک

د درود شریف د ویلو 40 کټی.
د جمعه مبارکه ورځ ده درود شریف مو هیر نشی:
صَلّـِيْ عَلٰی مُحَمَّدً وَبَارِکْ عَلَیْهِ وَسَلَّمْ

_۱_ د الله امر په ځای کول.

_۲_ له الله سره موافقت که څه هم د دواړو درود توپیر لري.

_۳_ له ملایکو سره په درود ویلو کې موافقت.

_۴_ د الله له لوري په درود ویونکي لس ځله درود ویل کیږي.

_۵_ په درود سره لس درجې ترلاسه کیږي.

_۶_ درود ویونکي ته لس نېکۍ لیکل کیږي.

_۷_ په درود سره لس ګناهونه بښل کیږي.

_۸_ درود د دعا قبیلدلو سبب کیږي.

_۹_ درود د رسول الله د شفاعت ترلاسه کولو سبب کیږي.

_۱۰_ د ګناهونو د بښلو سبب کیږي.

_۱۱_ په درود سره الله د بنده غمونه او اندېښنې ختموي.

_۱۲_ د قیامت په ورځ به درود ویونکی رسول الله ته نږدې وي.

_۱۳_ د غریب سړي له پاره درود د صدقې ځای نیسي.

_۱۴_ درود د اړتیاو د پوره کیدلو لامل ګرځي.

_۱۵_ درود دالله او ملایکو له لوري د درود سبب کیږي.

_۱۶_ په درود سره انسان پاکي او تزکیه ترلاسه کوي.

_۱۷_ په درود ویونکي به له مرګ مخکي د جنت زیری کیږي.

_۱۸_ درود ویونکی به د اخرت له سختیو نجات ترلاسه کوي.

_۱۹_ د درود په برکت انسان ته هیر شوي شیان وریادیږي.

_۲۰_ درود ویونکي او سلام کوونکي ته رسول الله ځواب ورکوي.

_۲۱_ درود ویونکی به د اخرت په ورځ نه پښیمانه کیږي.

_۲۲_ په درود سره فقر او غریبي له منځه ځي.

_۲۳_ په درود ویلو سره د بخل ناروغي او بدخويي له منځه ځي.

_۲۴_ درود ویونکي ته هیڅوک ښېرا نشي کولی.

_۲۵_ د درود په برکت د جنت لاره موندل کیږي.

_۲۶_ د غافلانو په مجلس کې سړی له غفلت نه ژغورل کیږي.

_۲۷_ خطبې او نورې ویناوې په درود سره پای مومي.

_۲۸_ درود په صراط (لاره) د پوره رڼا سبب ګرځي.

_۲۹_ په انسان کې جفا او سختي ختموي.

_۳۰_ د اسمانونو او ځمکې د مخلوقاتو په منځ کې الله درود ویونکی ښه یادوي.

_۳۱_ درود د برکتونو سبب ګرځي.

_۳۲_ په درود سره د الله رحمت ترلاسه کیږي.

_۳۳_ درود ویل په مومن کې له رسول الله سره مینه زیاتوي.

_۳۴_ له درود ویونکي سره رسول الله مینه کوي.

_۳۵_ درود ویل د هدایت او د زړه د بیداري سبب ګرځي.

_۳۶_ رسول الله ته د درود ویونکي نوم اخیستل کیږي.

_۳۷_ په صراط به د درود ویونکي قدم ثابت وي.

__۳۸_ په درود سره د رسول الله د حق یوه برخه اداکیږي.

_۳۹_ د درود په ترڅ کې د الله ذکر او شکر هم راځي .

_۴۰_ درود دعا ده .

جلاء الأفهام في فضل الصلاة والسلام على خير الأنام، لإبن القيم الجوزيه.

#منتخبی_دوعاګانی
@AHTKRrSDT

╭─┅═M💞M═┅─────╮
هغه اعمال چی موږ جنت ته بیایی
╰─┅═M💞M═┅─────╯


څلور کروړ نيکۍ ګټلو دعاء

حضرت تميم داري رض وايي : چې څوک دا لاندې دعا لس ( ۱۰ ) ځلته ووايي : نو ده څلور کروړه نيکيانې حاصلې کړې ، دعا دا ده .
*أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ* *شَرِيكَ لَهُ إِلَهًا وَاحِدًا أَحَدًا صَمَدًا لَمْ يَتَّخِذْ صَاحِبَةً* *وَلاَ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ ( ترمذي* *دويم ټوک ۴۳۶ مخ )*
زه ګواهي کوم چې نشته بل معبود برحق مګر يو الله دی شريک نه لري يواځې او بې نيازه دی نه ترې څوک پيدا شوي او نه له چا پيدا شوی او نه ده لره څوک برابر شته .

 ╭────•✿•────═╮
👆نشرکول یی صدقه جاریه ده👆
╰────•✿•─────╯


 ╭───•✿•───═╮
? @AHTKRrSDT 👈
╰───•✿•────╯


 ╭─────•✿•────═╮
      خادم محمدعِوض مدنی غفرله الباری
╰─────•✿•─────╯

.....نعت شریف .......

هله به مې ختم انتظار کړمه
سترګې چې مي يخي په خپل يارکړمه

ستادفراق جېل کې مې دی زړه اسیر
ټول بشربه ستاپه نوم فرهارکړمه

ستاداخوګ وصال ته مې خپل سرډالۍ
کله بې قبول په کردګار کړمه

ټول لذت رانغښتی دي دی مينه کي
زه هم نوري ميني ورنه ځارکړمه

يادخودې دسپينوملغروچينه وچه کړه
اخ عبيده بدر دي انګار کړمه

عبيده بدر اوګران ورورمې ادريس جان

دازمونګ داتلو ګلانوداخري شېبې ياددی

د عمر غږ یې وپېژاند، مخکې راغی خوږه ستړي مشي یې وکړه. زه لا هم ویرانې ته په سوچ کې یم. داسې ښکاري چې دا کلا ډېر وخت مخکې نړېدلې او بیا چا لاس هم پرې ندی وهلی. لږ وړاندې د دېوال په منځ کې سوری دی، عمر وړاندې او زه ورپسې... د کوټو ګروپونه ښکاره شول، چې ننوتم ښایسه کوټه، یو ملګری پکې ناست دی کتاب ګوري. ډېر خوږ روغبړ یې وکړ، ملګري یو یو راتلل، په څېرو یې تازه د ژړا او اوښکو اثر معلومېده، کابو اولس فدایان ملګري ول، دې سره مې داسې فکر کاوه چې بلې دنیا ته راغلی یم. دومره د مینې چاپېریال ما هېڅکله نه وو لیدلی، هر ملګري پخپلې خاصې مینې مړۍ یا راکوله، چا به مېوه رانږدې کړه. داسې راته ښکارېدله چې زه نور بلې دنیا کې یم، چې لږ ورسره بلد شوم، وپوهېدم چې د ملګرو په څېرو کې دغه معصومیت د وروستي انتظار نښې دي. د دې ملګرو عملیات برابر ول، هغوی د وروستي انتظار لپاره پدې ځای کې پټ اوسېدل. ما هېڅکله داسې ماحول نه وو لیدلی. خو یو ټکی چې ما به ډېر ځان سره تکراراوه، دا وو چې: ربه! هغه به کوم وخت وي چې زه هم په وروستۍ انتظارګاه کې د خپلو عملیاتو وروستۍ شېبې شمارم.
خو رښتیا هم: ان تصدق يصدقک الله(که ته رښتیا وایې؛ الله تعالی به هم د رښتیاوو معامله درسره وکړي) د رسول الله صلی الله علیه و سلم خبره بشپړ حقیقت دی: الله تعالی هغه تصور په حقیقت بدل کړ. کلونه تېر شول؛  خو الله تعالی دا دی وروستۍ انتظار ګاه ته هم راورسولم. اوس چې هغه ملګري یادوم کابو ټول شهیدان دي، په مختلفو ځایونو او مختلفو وختونو کې شهیدان شول، عمر هم شهید شو، له هغو ملګرو زه یواځې پاتې یم. الله تعالی دې هغه هیله هم راته رښتیا کړي چې د موټر تر انفجار وروسته مې څوک د بدن د ټوټو د لټون تصور هم ونکړي.
بېګا مشر رهبر راغلی وو، ناڅاپي یې وویل: سبا نه بله ورځ عملیاتو ته تیار یئ؟! ما ورته وویل چې همدا اوس هم تیار یو، خو وروسته یې ویل چې که د الله تعالی خوښه وه راتلونکې یکشنبه مو د عملیاتو ورځ ده. نن د سې شنبې ورځ ده، ساعتونو او شېبو ته هم شمار کوم، چې کله به الله تعالی زمونږ په لاس د کفارو غلامانو ته عذاب ورکوي او د "وَ يَشْفِ صُدُوْرَ قَوْمٍ مُؤْمِنِیْنَ" وخت به څه وخت راځي.
هغه لومړۍ ورځ وه، او اوس د وروستۍ ورځې شېبې په تلوار شمارم.
ربه!
ته مې ښه وینې د طوفان د زلزلو په غېږ کې
ستا په نظر کې مې ایسار کړه ستا په پاکه مینه
                     ــ ــ ــ

د اختر شپه څومره اوږده وي

زما کمکیتوب کې تر ټولو لویه خوښي د اختر وه، داسې مې ګڼله چې تر دې لویه خوشالي به په دنیا کې نه وي. کله به چې د اختر شپه شوه، دېته به انتظار وم چې ولې اوس زر نه سهار کېږي؟! خو دې خوشالۍ رانه د اختر خوشالي هېره کړې ده. د اختر شپه به که څومره هم اوږده شوه خو بیا هم لڼډه وه، دا ځل مې د اختر شپه ډېره اوږده شوه، د چهار شنبې ورځ هم تېره شوه خو پنجشنبه بیخي نه تېرېږي. کله مې حمزه څنګ ته راشي، یوه خوږه ترانه ووایي. کله د شوخۍ شعر ووایو، کله د عملیاتو خبرې کوو، خوشالي بې انتها ده خو شېبې لکه کلونه تېرېږي چې رب مو زر خپل ارمان ته ورسوي.
نن مې خپل وروستي وصیتونه وکړل، امت ته! زوانانو ته! ملګرو ته! استادانو ته! مشرانو ته! ټولو ته مو پیغامونه پرېښودل. نور خبره له غربت اووښتې او د عابر سبیل په حالت کې یو.
ماښام حمزه یو شعر ویلو، ما ته یې هم خوند راکړ، ورسره بدرګه مې کړه. وروسته مې هسې شعر په خوله راته، نوی شعر مې ولیکه. ماخوستن یوولس بجې دی خو له خوشالۍ خوب نه راځي، حمزه ویل راشه دا نوی شعر ووایو: ورغلم، ابودجانه هم بدرګه وکړله:

د خدای له خواږه دینه قربانېږو همدا نن
ګذار مو برابر دی روانېږو همدا نن

له رب سره مو عهد کړی نه ترې شاته کېږو
لمبو د موټر بم ته هوسېږو همدا نن

همدا شېبه یې زېری د سفر راته راوړی
نو ځکه خو خندېږو خوشالېږو همدا نن

لقاء د متعال رب مو د زړونو تمنا ده
دا ځکه ډېر خوشال یو ور رسېږو همدا نن

کلونه انتظار مو قبول شوی د رب در کې
شېبې د ژوند دي ختمې نور قبلېږو همدا نن

"منیبه" تصور دې حقیقیت ته دی اووښتی
هجران کډه بار کړې وصل کېږو همدا نن

ما چې شعرونه پیل کړل، هغه وخت به مې د عمر "منیب" په نامه نشرول، اوس هم هماغه نوم راپاتې دی.
نن شپه ډېره اوږده شوه، رب دې وکړي چې په کامل نصرت مو نور ور ورسوي.



رښتینې وروستۍ ورځ
نن د جمعې ورځ وه، داسې ښکاري چې نور عملیات د رښتیا رالنډ شوي. غرمه مې خپل کور ته زنګ وواهه، او ورته مې وویل چې دعا راته کوئ ممکن ډېر وخت بیا سره ونشو غږېدلی. مورکۍ مې راته ویل چې: زوی جانه هېڅ وخت مې نه یې هېر کړی، ته هم راته دعا کوه!

د دعا په هکله علماء کرام فرمایي چې: کله تر دعا وروسته زړه تسل شي دا یوه نښه د قبلېدلو ده. څو شېبې وړاندې مې د قرآن کریم ختم وو، ځان سره مې دعا کوله، او د ابتهال په حالت کې مې الله تعالی ته لاسونه نیولي وو، ما ورته ویل: یا الله ته ما قبول کړه!
زه دېته خفه نه یم چې کار به وشي او یا ونشي، دېته هم خفه نه یم چې الله تعالی به په آخرت کې ما جنت ته ولېږي او که جهنم ته! هو! یواځې دا تصور ما ځوروي: که الله تعالی ما له خپلې لقاء محروم کړي بیا؟؟؟ ویښته راباندې ځېږه شي او ځان سره وایم چې: نه! ان شاءالله الله تعالی مې خامخا قبلوي، او چې ما قبول کړي بیا خپله لقاء حتمًا راکوي.
محبت داسې ټکی دی چې خلک یې ډېر کاروي خو پرې پوهېږي نه! زه وایم که د محبت په رښتینې معنا خلک پوهېدلی؛ خپل ځان به یې هم هېر کړی وو. زه ښه پوهېږم چې په همدې  څو ورځو کې ان شاءالله د الله تعالی دربار ته ورځم، ښایي زما دا یادښتونه مې په ژوند کې هېڅوک ونه ویني، ځکه؛ ما قصد کړی چې د عملیاتو په وروستۍ شېبه یې خپل رهبر ته سپارم، زه د الله تعالی د محبت لپاره ځان سوځوم، او د خپل موټر بم بارود مې پخپل لاس بار کړي، خو بیا هم فکر کوم چې له محبت ډېر لرې یم.
هسې د یو چا محبت رایاد شو. تېر کال لوی اختر ته لږ وخت پاتې وو چې د یو ملګري عملیات برابر شول، ما نه یې موبایل وغوښت، ډېر وصیتونه یې راته ولیکل، بیا یې لیکلي وو: (په لیکنه کې هغه پخپله زما نوم لیکلی خو ځان یادوي، ما هم لیکلو کې هېڅ بدلون رانه ووست)
اې!
عبدالحلیم نور نشي غږېدی خو دومره وایي وایي شاعرانو ته ووایه چې کرار مو په خپلو توخانو کې کېنئ! تاسو به هم خمار تعریف کوئ یا تاسو به هم مینه ستایئ... الله اکبر
خلک ګرځېدل قرباني لپاره ېې څاروي اخیستل
خو عبدالحلیم رب ته دا نیم او زخمي وجود، سورۍ سینه،  له غمونو او دردونو ډک زړه رب ته وړاندې کوي او رب ته وایي وایي پیسې نشته چې د اختر قرباني پرې وکړم ربه دا قرباني رانه قبوله کړه
او غواړم اختر مې له زړه، د سترګو تور... صلی الله علیه و سلم سره او څلورو یارانو سره،
سیدالشهدا اخ
ګران بلال په دین میین بلال د رب په لاره کې قربان بلال او د نورو ګل ګل صحابه وو رضی الله عنهم او هغه زموږ د زړه ټوټې هغه خواږه د الله تعالی په دین ځار ملګرو سره تیر کړم...
اخ الله نو
ملګرو اجازه غوښتله د کورو په خاطر
عبدالحیم رب ته ویل وایي اجازه وکړه زه تاته درځم
عبدالحلیم د امیر نه دکور اجازه نــــــه بلکې د رب د لقاء اجازه غوښته
عبدالحلیم د امیر نه د مور او پلار د لیدلو اجازه نــــــــه
بلکې دالله تعالی د دیدار غوښتنه کوله...
                             ...
دا زما د شهید جانان لیکل وو، زما تر شهادت وروسته یې هم باید څوک بدل نکړي، رښتیا هم: ماسپښین یې راته لیکل وکړل، او ماښام یې خپل رب ته ځان ورساوه.
اخ! ما ویل: زه به مې د ورور جان په محبت لیکل وکړم، د دې لیکنې رانقلول راته درد شو. همدا شېبه مې په سر د درد څړیکه شوه. نور لیکل نشم کولی. یا الله! ما خپل ځان ته در ورسوه!
                       ــ ــ ــ

د محبت یادونه
کابو یوه اونۍ شوه چې هېڅ لیکل مې ونکړل. په تېره لیکنه کې مې د یوه شهید ملګري یادونه وکړه، د لیکنې پرېښودلو نه لږ وروسته لاړم او د شهید جانان ټول یادښتونه مې راپیدا کړل، دا ډېرې شپې مې خپل لیکل ځکه پاتې کېدل چې د شهید جانان یادګارونه مې کتل، دومره خواږه دردونه پکې رانغښتي وو چې کله کله به مې بې اختیاره له خولې چېغه ووتله: اخ! ورور جانه!
اوس ځان پدې ډاډه کوم چې ان شاءالله ډېر ژر به ورسره یو ځای شم.
ربه نور مو زر یوځای کړه!
                          ــ ــ ــ

لومړۍ او وروستۍ ورځ
ډېر کلونه وړاندې زه په معسکر کې وم چې پلار مې راباندې خبر شو. د معسکر تر دورې وروسته کور ته راغلم، خو بیا مرکز ته په پټه لاړم، زه هسې هم ډېرو چورتونو کې وم چې لا خیالي ځای ته یې بوتلم. د مازدیګر په لمانځه پسې متصل شهید عمر راغی: مولوي صیب! نن زه او ته ځو، په موټر سکېل باندې مو تر ماښامه مزل وکړ، ماښام لمونځ مو په یو کور کې دوه په دوه وکړ. عمر راته وایي: ما پسې پیاده راځه! اف خدایه! پدې شاړو کې چېرته پیاده روان یو. له پټیو ووتو، لږ وړاندې دنګ چنارونه پر لیکه ولاړ دي، د چنارو څنګ ته لوړ دېوال دی چې یواځې نرۍ لاره یې منځ کې پاتې ده. چې لږ خبره وکړم بیا عمر اذکار په لوړ غږ ووایي، بېرته غلی شم، عمر خپل اذکار کول او زما زړه کې سلګونه پوښتنې...
د لوړ دېوال څنګ ته غلي روان یو، عمر یوې لویې دروازې ته ودرېد، دروازه کلکه زنځیر ده، ځان سره وایم، پدې شاړه کې عمر دې ويرانې کې څه کوي؟! خو غلی یم. کیلي یې راپیدا کړه او قلف یې خلاص کړ: اشاره کې یې پوه کړم چې ما پسې راځه! توره تیاره ده، څو ګامه وړاندې لاړو: درېش!!! دروند غږ وو، ما ویل: خدایه! پدې شاړه کې بیا څوک دي؟! عمر پرې غږ وکړ: مونږ یو.

د عملیاتو عملي حزېری
زړه مې ډېر ډاډه وو چې ان شاء الله دا ځل مې الله تعالی خامخا قبلوي، خو پدې تصور کې به تل وم چې ولې ځڼډېږي او لا به څومره وخت ونیسي. د صفر د میاشتې په اولسمه ورځ باندې زه(عبدالحلیم) ابودجانه، میرویس او شېخ احمد له رهبر سره ښار ته لاړو. تر اوسه مو عملیات یو تصور ګڼل خو اوس د دې لپاره راغلي وو چې خپل هدف په ښکاري سترګو پخپله ووینو. د مجاهدینو له ساحې چې د دښمن ساحې ته راننوتلو په هرې تلاشۍ داسې ورتللو لکه مونږ چې خپله درولي وي، د الله تعالی نصرت وو چې په یوې تلاشۍ کې یې هم داسې پوښتنه راڅخه ونکړه چې دښمن دې شک واخیستلی شي.
لنډه دا چې په خپل هدف له هرې خوا وګرځېدلو، نږدې یو مکتب وو، ما رهبر ته وویل چې دلته خو دې مکتب ته هم زیان رسېږي، هغه وویل چې که د الله تعالی خوښه وه مونږ به د سهار لمانځه سره سم عملیات کوو، او هغومره تیاره کې په مکتب کې څوک نه وي. رښتیا یې ویل، چې د مکتب د لومړي ټایم معلومات مو وکړل زمونږ تر عملیاتو کابو یو نیم ساعت وروسته پیل کېږي. شاوخوا مو نور د عامو خلکو ځایونه هم وکتل، د هدف مخې ته عمومي سرک تېر شوی وو، رهبر ویل چې سهار وختي مو ځکه د عملیاتو لپاره انتخاب کړی چې د عامو خلکو ازدحام لا نه وي پیل شوی نو ان شاء الله ملکي تلفات به هېڅ ونلري. زمونږ د ملګرو او د رهبرانو ملګرو تر ټولو ډېر ټینګار پدې خبره وو چې عملیات مو ملکي تلفات ونلري. خو بس هماغه د عربي متل دی چې: القافلة تسري والکلاب تنبح(کاروان تېرېږي او سپي غاپي) ما له ځان سره فکر کاوه چې د فدایانو او رهبرانو ټوله موضوع همدا ده چې باید ملکي تلفات ونلرو خو غربي او د غرب په اشارو رسنۍ مو بیا داسې یادوي ته وا چې مونږ د عامو خلکو وژل غواړو، سره له دې چې پخپلو ټولو بمباریو او عام وژنو سترګې پټوي.
                      ــ ــ ــ


د یو چا د نوم په یاد کې
(د صفر درویشتمه)
کابو درې کاله وړاندې، د ژمي یخه شپه وه، بنګنې ډېرې ګرځېدلې، پیره دار وویل چې لږ بیداره اوسئ! هسې نه چې څه قصه شي. په جومات کې پرېوتم او لیکنه مې پیل کړله:

وصال... لقاء... دیدار... رضاء... او مینه...
هغه ټکي چې توري یې د زړه په هنداره انځور دي. چې په تمه یې ژوندی شمېرل کېږم. چې تصور یې هم تر دنیاوي خوښیو لوړ دی.
د وصال تمه! د لقاء تنده! د دیدار هیله! د رضاء لټون! او د مینې اوښکې!!! د زړه هغه داغونه چې درد ته خوند وربښي، چې انګار ورته ګلونه ګرځوي، او چې د نازک بدن کبابول د ژوند تر ټولو ستر ارمان ګڼي.
انتظاره! څومره ظالم یې! هجرانه! ته زړه لرې؟! مایوسۍ! نوره نه ځې؟!
له درده یې اوښکې وچې دي، له یاده یې زړه ریږدي، او له تصوره یې د خیال نړۍ بادشاه نلري.
د فراق ستونزې یو حل مني، د هجران زخم یو درمل لري، او د مینې رنځ یواځې لقاء غواړي.
د غمونو غرونه، د تصور نړۍ، او د هجرانونو دښتې د یو چا د نوم په یاد کې... ښایي د ځان له شیندلو پرته دعوه ریښتونې نشي.
بې صبري نده، تلوسه ده! شکایت ندی، زارۍ دي! عجله نده، تنافس دی.
اخ!!! منم! هغه یې ویني! منم! د سینې د منځ دوهمه نړۍ هم ورمعلومه ده! منم! کولی یې شي، خو څه وخت؟!!! کله؟!!! ولې ځڼډیږي؟!!!
اخ!!! وړ یې نه یم؟!!! اخ!!! هیله مې راوړې!!!
                               ...
دا زما ډېره خوښه لیکنه وه، خپل موبایل کې مې ثبت کړې وه، کله کله مې خپله هم اورېدله. نن له دې لیکنې درې کاله تېر شوي خو خپله خبره اوس هم یادوم چې: ((د یو چا د نوم په یاد کې)) دا ځکه چې: د الله تعالی الوهیت داسې فکر دی چې څومره پکې ننوځې هومره ځای پکې شته. ما د حدیثو لویه دوره هم کړې، د الله تعالی د اسماء الحسنی په هکله مې خاصې مطالعې هم کړي او په آیتونو کې خو چې د الله تعالی صفات راغلي هغه خو باید د تدبر ټکی وي؛ خو له دې هر څه سره سره فکر کوم چې ما یې یواځې نوم اورېدلی. هغه رب چې یاد یې دومره خوږ دی چې انسان ورته له خپل ځان څخه تېرېدلی شي نو لقاء به یې څومره خوږه وي، هغه رب چې یاد یې له اورونو ښکلاوې جوړولی شي نو لقاء به یې څومره کیف لري. زه ښه پوهېږم چې څو ورځې وروسته به ان شاءالله کار برابر شي، او د کار په ورځ چې کله خپل موټر بم اصلي هدف ته ورسوم نو د بټنې له وهلو سره سم به مې بیا دا نازک بدن ټوټه ټوټه شوی وي، پوهېږم چې مور به مې دا هم وایي چې: شهید خو شو، خو کاشکې یې جسد وی کله کله خو به یې قبر ته ورتللو او زړه به مو تسلي کوله، همدا راز ډېرې خبرې شته. خو؛ د الله تعالی یاد داسې ټکی دی چې دا هر څه له انسان څخه هېروي او زه مدام دا فکر کوم چې: د محشر په ورځ به ان شاءالله د الله تعالی په حضور کې په هسکو سترګو وویلی شم چې یا رب! دا یو وجود دې راکړی وو دا مې ستا په لاره کې درته ټوټه ټوټه او سوځېدلی راوړی، همدا راته قبول کړه!

زه چې کله دا حالت ګورم له ځان سره فکر کوم چې زمونږ کوم حالت دی او دنیاوال راباندې کوم تورونه تړي، همدا شېبه د محب زغم د کتاب خبرې مې سترګو ته درېږي، محب زغم یو کتاب لیکلی او نوم یې ځانمرګی ورکړی، بس الله تعالی دې یې لیکوال ته هدایت وکړي او که د هدایت وړ نه وي نو الله تعالی دې خپله معامله ورسره وکړي، ځکه هغه څوک چې پخپل نوم کې د الله تعالی له نامه بده وړي او نه یې لیکي نو د داسې خلکو هدایت د بنده له تصور لوړ ښکاري. لیکوال پخپل کتاب(ځانمرګی) کې په فدایانو ملګرو پسې هغه خبرې کړي چې د حقیقت په لوري هم ندي تاو شوي. یاد کتاب ما د استشهاد د انتظار په پیل کې کابو شپږ کاله وړاندې کتلی خو له هغه وخته مې په ذهن کې ګرځي چې ولې دا خلک د استشهاد سپېڅلتیا نشي درک کولی. خو یوه خبره چې مهمه ده هغه دا چې لیکوال د استشهادیانو د عملیاتو یوه لویه وجه دا ښودلې چې شهوت په سر اخیستي وي او کله چې ملایان ورته د حورو قصې وکړي بس نو دوی هم عملیاتو ته تیار شي. نن هم چې د دې خبرې په هکله تصور کوم د لیکوال په عقل پورې خندا راشي، مونږ چې تیارې کوژدې او ودونه پرېښودلی شو نو بیا شهوت څه معنا؟! په الله تعالی قسم چې کله د عملیاتو ته د تیارېدلو په لاملونو کې د الله تعالی په یاد کې لاړ شم د حورو تصور مې کله هم په ذهن کې ځای نشي نیولی. د الله تعالی په ذات قسم چې د انتظار پدې اوو کلونو کې مې یوه شپه هم د خپلو عملیاتو په تصور کې د حورو تصور ندی کړی. زما تر شهادت وروسته محب زغم ته ووایئ چې تا چې څوک څنګه تعریفول هغه هغسې ندي. تا که هلته د استشهاد ته د تیارېدلو وجه د نوموړي یتیم د کورنۍ د شهادت ناسم راپور یاد کړی نو ته باید پوه شې چې لله الحمد له دنیاوي رنګینیو ډکه کورنۍ لرم چې په هر حساب مې په کامله معنا نازوي، د انتظار پدې اوو کلونو کې ډېر ژر ژر ورغلی یم او تر نن پورې هم ورسره رابطه کړم، ښایي د عملیاتو په شپه هم له خپلې مورکۍ اجازه واخلم، خو ته ډېر په خطا لار روان یې!
هسې خبره اوږده شوه، خو هسې مې تر دې ویل چې استشهاد دومره کمزوری هدف ندی چې تر ټاکلو وروسته یې بیا هم لاروی په دنیاوي متاع باندې خطا شي. د الله تعالی په نصرت سره که د دنیا رنګینۍ تر دې اوه برابره هم زیاتې شي بیا هم یواځې د الله تعالی یاد تر دې لوړ او قیمتي دی.
                          ــ ــ ــ

د ژوند رښتینې خوښي

د مدرسې ژوند ډېر غریبانه ژوند وي، سړی نشي کولی چې همېش نويو کالیو کې وګرځي، خو ما به په مدرسه کې هم ځان ښه ساتلو، د جهاد په سفرونو کې یو وخت په داسې ځای کې اوسېدلو چې شاوخوا ټول غرونه ول او ابادۍ ته کابو دوه ساعته مزل وو، خو ما به خپل نیلي رنګه او سپین کالي پاک پاک اغوستل، ځینو ملګرو به ویل چې ته دلته داسې ګرځې په کابل کې به څنګه ګرځې؟! هر څوک خپلې خوشالۍ ته ځان ښه برابروي، ما هم غوښتل چې خپل د مدرسې او د جهاد ژوند په شوق او خوشالۍ تېر کړم. د الله تعالی عبادت له وېرې هم کېږي او له محبته هم کېږي، زه له الله تعالی وېرېږم هم او محبت هم ورسره لرم، خو د الله تعالی عبادت چې څومره په محبت او شوق وشي هومره یې خوند زیات وي. خوښیو ته نوي کالي هر څوک کوي، څوک خپل واده ته ځان برابروي، څوک اختر ته او څوک بیا نورو خوښیو ته... زما یادېږي چې زما د لویې دورې دستاربندۍ لپاره مې ښه ځان برابر کړی وو. اوس نو زما د ژوند حقیقي او رښتینې خوښي را روانه ده، باید دې خوښۍ ته تر هر څه ځان ډېر برابر کړم. ما خپلې شخصي پیسې ساتلې وې او د عملیاتو لپاره مې یو جوړه سپین رخت له ښاره راوغوښت، ګلدوز ته مې ورکړ او په کمیس او څادر مې په پوره شوق سره ګلدوزي وکړله، پدې سیمه کې خیاطانو سم واسکټ نشو ګڼډلی، ډېر لرې مې د ولایت بازار ته خپله اندازه ولېږله او ښه منظم واسکټ مې وګڼډلو، زما تر ټولو خوښه جمالۍ خولۍ مې اخیستې، او نوې څپلۍ مې په څو دوکانونو کې یوه جوړه خوښې شوي دي. لنډه دا چې یو کس د خپل واده د شپې لپاره څومره په شوق ځان برابروي ما ان شاء الله تر هغه هم په ډېر شوق او ښه ځان برابر کړی. هیله لرم چې الله تعالی به مې دا هر څه راته د لقاء په مینه کې حساب کړي. غواړم الله تعالی ته داسې ورشم چې تر ټولو په ښه حالت کې و اوسم. د الله تعالی مینه تر هغو ټولو محبتونو لوړه ده چې انسان یې تصور کولی شي. کله له ځان سره فکر کوم چې که په لیکنه کې دېته پام ونکړم چې دا لیکنه خو نور خلک ګوري او باید د نورو خلکو لپاره زه لیکل وکړم نو وایم چې که ما د الله تعالی په محبت باندې لیکنه کولی ممکن ټوله لیکنه به د الله تعالی تر نوم نه وه اوږده شوې او پيل او پای به یې صرف او صرف د الله تعالی نوم وو، خو په لیکنه کې دېته ګورم چې باید نور خلک پرې پوه شي نو ځکه د الله تعالی په مینه لیکنه نشم کولی او هغه یواځې په تصور کې ساتم.
اې! چې تصور یې دومره خوږ دی خپله به څنګه وي؟؟؟
                         ــ ــ ــ

رهبر راته ویل چې ممکن سبا ته ان شاء الله ستاسو دوه ملګري بوځم او خپل هدف درباندې ووینم، اول یې ما او شېخ احمد ته وویل چې تاسو دواړه بیایم، ښایي وجه یې هم دا وي چې زما خو موټر بم ده او احمد بیا د تعرضیانو د موټر ډرېور ده. رهبر هم غواړي چې اول مونږ دواړه بلد شو.

                           ــ ــ ــ

له الله تعالی سره پټه رابطه

مرکز کې ملګري عبادت ډېر په مینه کوي. د شپې سلګۍ رښتیا هم سړي ته د صفې اصحاب وریادوي. دلته داسې ملګري دي چې که یې د ورځې خندا ووینې ممکن ووایې چې په زړه کې هېڅ غم نلري خو د شپې ژړا یې ووینې ته به وایې چې کوم نږدې خپلوان یې وفات شوی دی. تهجد، اشراق، څاښت، صلوة تسبیح، اوابین او د سهار او ماښام اذکار خو هسې هم د ټولو ملګرو نه پاتې کېدونکی عادت دی. د ماسپښین مهال د سورت یس یو څلوېښت ځل ویلو ختم، مازدیګر مهال د حفاظت د اذکارو ختم، تر ماښام لمانځه وروسته د حسبنا الله و نعم الوکیل ختم چې د علمیاتو ملګري یې په ګډه کوي او له الله تعالی څخه په عملیاتو کې د ځانګړي کومک غوښتنه پکې کوي. همدا راز د ماخوستن تر لمانځه وروسته د درود شریف، استغفار، او د لا حول و لا قوة الابالله ختم د ملګرو هغه معمولات دي چې همېش یې کوي. خو تر دې ټولو چې په ما ډېر تاثیر کوي او ما ته ډېر خوند راکوي هغه له الله تعالی سره د ملګرو پټه رابطه ده. دلته خو زمونږ د اوسېدلو ځای لږ تنګ دی، خو څه وخت وړاندې زه د ملګرو په یوه مرکز کې اوسېدم چې هلته ځای آزاد وو، زه به کله نا کله هسې ګرځېدم چې لرې به د یوې کوټې په کونج کې یو جای نماز، یو قرآن کریم او یو جوړه تسبیح ایښې وې، چې هغه ځای به مې څارلو د یوه ملګري د پټې رابطې مرکز به وو. دلته هم دا ټکی په ما ډېر تاثیر کوي چې کله ملګري لټوم کله یو ورک وي او کله بیا بل ورک وي چې ښه ورپسې وګرځم ګورم چې یا لاندې تکوۍ کې په سجده پروت دی او یا هم د ونې لاندې د قرآن کریم تلاوت ته ناست دی. بس څه به درته وایم: الله تعالی دې په ما کې هم همداسې د پټې رابطې احساس او صلاحیت پیدا کړي. الله تعالی مو دې په دې دنیاګۍ او په لوی آخرت کې نه سره جدا کوي.
                             ــ ــ ــ

استشهاد او کوژده

څو ورځې وړاندې مې د مدرسې د وخت یو خوږ ملګری معصوم مولوي صیب راغلی وو، د هغه تر مخې ما چا ته د نوې کوژدې مبارکي ورکړله، ما ورته ویل: مولوي صیب دا نوې خوشالي دې هم درته مبارک وي. معصوم مولوي صیب وویل: عبدالحلیمه! ته یې هم خوشالي ګڼې؟! ما ورته وویل: هو! خوشالي باید خوشالي وګڼل شي. خو په زړه کې مې ویل: معصوم مولوي صیب! ته څه خبر یې چې مونږ دا خوشالۍ د کوم رنګ خوشالۍ لپاره هېرې کړي دي. زړه کې مې ویل: ته څه خبر یې چې کوژده او واده کول ما ته څومره قدر لري او څومره ورته خوشالېږم؛ خو دا چې د کوژدې هره خبره ردوم، زما زړه کې ډېرې لویې ارادې دي، زه د کوژدې له خوشالۍ انکار نه کوم خو دا هم درته وایم چې د الله تعالی د لقاء تصور هم له دنیاوي رنګینیو لوړ ګڼم. یوه ورځ د الله تعالی د لقاء ځنډېدل دومره سخت ګڼم چې د هغې یوې ورځې لپاره د دنیا له هر ډول نعمتونو تېرېدلی شم.
هسې خبره مې تر دې کوله: پدې عملیاتو کې تر انتخاب دوه ورځې وروسته راته یوه ملګري ویل: مولوي صیب! ته څه لېونی یې؟! ښه عالم یې! د جهاد خدمت دې ښه روان دی، فلانکي ځای کې به کوژده درته وکړم، د یو څه وخت لپاره له عملیاتو تېر شه! ما ورته ویل: نور هېڅ نه وایم خو قسم په الله چې زر کوژدې راته په یوې ورځ وکړې بیا هم له عملیاتو نشم تېرېدلی نوره ستا خوښه!
پرون ملګرو له کورونو سره رابطې وکړلې، دلته زمونږ یو بل ملګری دی، کابو پنځه کاله یې عملیاتو ته انتظار کړی دی، کور ته یې چې زنګ وهلی وو، پلار ورته ویلي وو چې لږ ځان ساته اوس مې کوژده هم درته وکړله، چې راغی خندل یې: زه عملیات نه کوم ما ته یې کوژده کړې ده. ما په پيل کې ورته وویل چې مشکل نشته، مشران پدې خوشالېږي چې ملګري کوژدې او ودونه وکړي، هغوی خو دا نه غواړي چې خامخا مونږ شهیدان شو، زه به مشرانو ته حال ورکړم، ستا په ځای به بل ملګری راشي. دلته یې راته غږ ونکړ خو چې ماخوستن شو بل ملګری راته راغی: مولوي صیب! تا چې هغه ته ته دا خبره وکړه چې تشه له عملیاتو پاتې شوې؛ د هغه په سترګو کې اوښکې ډنډ شوې، داسې دې ولې ورته وویل؟ سخته مې خوا بده شوه، هغه مې راوغوښت، کلکه غېږه مې ورکړله او په تندي مې ښکل کړ. ما ورته ویل: ورور جانه! ته له ما خفه یې؟! ویل یې نه له تا به ولې خفه کېږم. بیا مې چې د عملیاتو خبره وریاده کړه ویل یې چې په هېڅ امکان یې نشم پرېښودلی.

د لویې دورې تر دستاربندۍ وروسته یوې ښایسته مدرسې کې یو مفتي صیب سره ناست وم، ما ته یې ویل چې آخر دې فدایانو کې چشی دي چې ته پرې دومره کلک یې؟! ما ورته ویل: زه صرف یوه پوښتنه کوم؛ تصور وکړه چې پنځه دقیقې وروسته د الله تعالی حضور ته وړاندې کېږې؟ ته به څه وکړې؟ بیا مې وویل: ورشه! په معاصر وخت کې تر ټولو ستر عالم ته ورشه! ورته ووایه چې څو شېبې وروسته به د الله تعالی حضور ته ورځې؛ فکر وکړه څه به درته ووایي؟ یا هم د معاصر وخت تر ټولو ستر صوفي او مرشد ته ورشه! ورته ووایه چې وخت دې پوره دی او د الله تعالی حضور ته وړاندې کېږې؟!
ښایي لومړی یې غوږونه د دې خبر تاب را نه وړي، او که ډېر پرمختللی وي او مرګ ته لبیک ویلی شي نو بیا خو به هم داسې غرقې مراقبې کې لاړ شي چې خبرې به ترې پاتې وي. خو دلته ډېر عجائب دي، ملګري چې څومره اجل ته نږدې کېږي هومره خوشاله وي، څومره چې د انتظار د پای ته رسېدلو ورته وایې هومره یې شوخۍ ډېرې شي. دا ملګري دومره شوخان دي چې پرون سهار ورته راغلم خو تر نن ماخوستن یې لیکنې ته هم نه یم پرې ایښی، دلته رښتیا هم مرګ د یو تلپاتې ژوند معنا لري. دلته سړی عملاً ویني چې د شهادت مینه د الله تعالی له مینې سره څومره غرق تړاو لري.
دا تر دې رایاد شول چې رهبر راته ویل چې هغه موټر مو چې پکار وو پیدا شو. دا خبر به مې چې ملګرو ته وویلو بیخي له خوشالۍ په جامو کې نه ځائېدل.
د صفر نهمه ورځ له لیکلو پرته تېره شوه. نن یې لسمه وه، نن سهار ملګرو د چکر خبرې کولې، د سهار تر چای وروسته یوې لرې درې ته لاړو. د الله تعالی د قدرتونو د ښایست مظهر وو، دواړو خواوو ته له مېوو ډک شنه باغونه، او په منځ کې د رڼو اوبو سیند... رښتیا چې ښایسته ځای وو. ټول ملګري یې یو یو اوبو ته واچول، پسه مو حلال کړی وو، منظمه د غرمې ډوډۍ مو وخوړله، نږدې مازدیګر پورې هلته وو، خو چې راغلو مرکز کې بله خوشالي وه. زمونږ خاص مرکز ته د اسلامي امارت داسې مشر راغلی وو چې که د کوم بل نظام داسې مشر چېرته تللی نو اول به یې د هغه ځای د پوځ له ټوپکو ستنې لرې کولې. خو چې راغلو دومره عجیبه محبت یې راسره وکړ چې یواځې یې مشفق پلار له خپل ګران زوی سره کولی شي او بس. دومره خوږ مجلس وو چې معاذ آخر وویل: دا چې دې مجلس کې دومره خوند دی د رسول الله صلی الله علیه و سلم په لیدلو کې به څومره خوند وي؟! محبوب مشر سره مو ډېر خوږ مجلس وکړ، حیدري مولوي صیب هم ورسره راغلی وو، ملګرو ورته ویل چې یو شعر ووایه! هغه سره شعر نه وو، ما نه یې وغوښت، زما دا شعر یې زمزمه کړ:

ربه! وجود مې نذرانه کې ستا تر در راوړی
تا ته ډالۍ کې مې په وینو سور بشر راوړی

تا ته به ویلي شم او ستا په نوم به وڅڅېږم
ورک په بارودو مې زخمي پرهر پرهر راوړی

ربه! د عرش تر قندیل پورته ستا وصال ګڼمه
دیدار دې غواړم ما خپل زړه درته سوالګر راوړی

دغه سکروټې چې پرتې دي او لوګي ترې خیږي
نازک بدن دی چې مې تا ته په ډګر راوړی

چې موټر بم او سرې لمبې په سرو سلګیو غواړم
لېونی نه یم ما قیمت د یو نظر راوړی

ربه! لقاء دې زما تر زر ځلې اروا خوږه ده
بس دا مې وس وو چې یواځې مې یو سر راوړی

د استشهاد هوډ به منیب آن تر قیامته پالم
ته یې قبول کړه! ما خپل ځان، زړه، او ځیګر راوړی

ډېر خوږ مجلس مو وکړ، د ختم دعا مو خپل مشر ته ورکړه، هغه په دعا کې د شهادت غوښتنه کوله، زمونږ ملګري یې رب ته وسیله وړاندې کول او د خپل شهادت دعا یې کوله. ځان سره مې ویل: رښتیا چې امارت په معنویت ولاړ دی. څو شېبې نه وې تېرې چې فضا خرابه شوه، ډېره مې خوا پرې بده شوه، ستړي ستومانه ول، خو بس مجبوري وه لاړل، خدای خبر شپه به یې څنګه ځای کې وي. ربه ته یې جسماني، روحاني او هر رنګه حفاظت له هرې خوا وکړې!

                    ـــ  ـــ  ـــ

وروستی مرض

دا دوه ورځې مې ځکه لیکل ونکړل چې زه مریض وم، نن د صفر د میاشتې دیارلسمه ده، دا دوه ورځې مې سر سخت درد کاوه. ما مخکې هم د سر درد تکلیف درلود خو دا ځل ځکه ورته ډېر خفه وم چې ټول مرکز راسره مریض وو. ما مخکې هم ویلي وو چې د دې مرکز داسې محبت دی چې ممکن په بل ځای کې یې خلک تصور هم ونشي کړی. چې څنګه مې د سر درد یادونه وکړه یو ملګری راغی سر یې راته په زیتون تېلو غوړ کړ، ښه یې راته چاپي کړ او بیا لاړ. زه دې ته خفه نه وم چې مریض یم بلکې زه دېته خفه وم چې ملګري راسره ډېر ځورېدل، هر یو به جلا جلا پوښتنې ته راغی، هر یوه به کوښښ کاوه چې سر مې چاپي کړي. او لیکلو ته مې د وروستي مرض عنوان ځکه ورکړ چې زیري ډېر راغلي، الله تعالی مهربان دی چې نور مو کار ځنډ نشي او دا مې د ژوند وروستی مرض شي. ځکه آبله ورځ میرویس اجازه غوښتې وه چې زه به کور ته لاړشم مشرانو ځکه اجازه ورنکړله چې ویل یې ورځې کمې دي ممکن ډېر ژر خپل ابدي کور ووینې!