የጀማሉዲን አልዐኒ ደረሳ የነበሩት ሸኽ አህመደል ሀዲ የዓለማትን እዝነት በማፍቀር ይታወቁ ነበር፡፡ ፍቅራቸዉ በየግጥሞቻቸዉ በጉልህ ይታያል፡፡ ‹‹አሽረፈል ኸልቅን›› አወድሰዉ አይጠግቡም፡፡ ካጠገባቸዉ ለመገኘት ብዙ ጊዜ ተመኝተዋል፡፡

ምኞታቸዉ ተሳክቶ ለሀጅ ተጓዙ፡፡ ወደመዲና አምርተዉም ወዳጃቸዉን ዘየሩ፡፡ሆኖም ወዳገርቤት አልተመለሱም፡፡ እዚያዉ መዲና ዉስጥ ሞት አስቀራቸዉ፡፡ ከወዳጃቸዉ አጠገብም ተቀበሩ፡፡ ይህ እድላቸዉ ባገር ቤት የነበሩ ዑለሞችን ሁሉ አስቀንቶ ነበር፡፡ ከታላቁ ሰዉ አጠገብ መሆንን የማይመኝ ማን አለ?

ይህ ምኞት ያቃጥላቸዉ ከነበሩ ሊቃዉንት መካከል ሸኽ ሰይድ ኢብራሂም (የጫሌ ሸኽ) አንዱ ነበሩ፡፡ ዕድል ቀንቷቸዉ ለሀጅ ሲነሱ ሀገሬዉ ተጨነቀ፡፡ ፍቅራቸዉ ጽኑ ነበርና ልክ እንደሸኽ አህመደል ሀዲ እዚያዉ እንዳይቀሩ ሰጋ፡፡ እናም ለዱዐ ተቀመጠ፡፡ እስኪመለሱ ድረስ የዱዐ ማዕዱ አልተነሳም፡፡

ሸኽ ጫሌ ለወራት ተጉዘዉ መካ ደረሱ፤የሀጅ ሥርዓታቸዉን አከናወኑ፤ ወዳጃቸዉን ለመዘየርም ወደመዲና አመሩ፤እዚያ ደርሰዉ ናፍቆታቸዉን ተወጡ፡፡ አላህ ሽቶት መዲና ዉስጥ ቢሞቱና ከወዳጃቸዉ አጠገብ ቢቀበሩ ምኞታቸዉ ነበር፡፡ ግና ይህ አልሆነም፡፡ ወደአገር ቤት ተመለሱ፡፡

የሚከተለዉን ስንኝም ቋጠሩ፡-

የኛማ ዚያራ ተዉ የለዉም ለዛ፤
እንዳህመደልሀዲ ፍግም ሳንል እዛ፤