نعت شريف/ عبدالقدوس منقاد :

جـــانانه چې ستـا خـوا کـې اوښتـم را اوښتـم
لـه ډېرې خوشــــالۍ نه په جامـــو نه ځايــدم

بې درېغه محبت و او د عشق د اظهــار ځای و
نـو ځـکـه د پتنـګ غـونـدې لمبــــو کـې ګډېدم

له ستـرګو به مې اوښکې تلې عجيبه کيفيت و
خـو پـټ بـه پـه زړګـــي کـې خندېدم خندېدم

بې نوره شوه سپوږمۍ چې راغی ستا د مخ سهار
بلبل به خود ستايلې چې ګلان شول درته خـم

ها خوند د وصال څومره زورور و اوس هم پاتې
دې فکـر کې يم اوس چې به دې بيا کله وينـم

دا خوب و او که خيال و او که ښکلی حقيقت و
جــــانانه مــــا ليدلــې او جــــانانه تـا ليــــدم

جمال داسې جمال و چې جمال ورته حيران و
منـقـاده په ديــدن به يـې بلکـــل نه مړېــــدم

پای.