U kuni bir juda zerikdim. Shunchaki. Besabab.
Ehtimol, psixolog bilan gaplashsam, mendagi besabablikning sababini “Nimaga” savolini ketma-ket ko’ndalang qo’yib topib bergan bo’lardi.
Bilasanmi, men sababini ham bilishni xohlamadim.
Shunchaki.
Keyin senga telefon qildim. Yo’qsan.
Bekor yo’qolib qolding, ko’p gaplarni aytib bermoqchi edim. Ehtimol, yig’lab ham berardim, shunchaki.
Sen dardchil hammani yaxshi ko’rasan-ku.
Eshitasan-ku.
Sen yolg’iz odamlarni hurmat qilasan-ku.
Faqat sen ich-ichimdan qanchalar yolg’iz, telbavor odamligimni bilasan-ku.
Sen tushunasan-ku.
Lekin topolmadim.
Ablah!
Sen o’zim bilan o’zimni yolg’iz qoldirib ketding.
Endi esa shu yerga yozyapman, bilaman, sen baribir kuzatasan.
Esingdami, bir kuni menga “Avvallari odamlarda samimiyat, oqibat bor edi, hozir yo’q” deganding. Men esa “Hamma narsani boricha qabul qilib, ko’nikib yashash kerak” degandim. Ko’nmoq- mening ruhimga yot narsa o’zi. O’zimni shunday tutaman, ko’rsataman, ammo ishon, ichimda juda katta kurash ketadi o’shanda. “To’xta, sen bunday emassan-ku, emasding-ku, kimlarga o’xshab qolyapsan” deyman. Tashqi olamdan, odamlardan o’zimni asragim keladi. Bilasanmi, ular shunchalik yomonki, ba’zan yomon ko’rib qolishimga sal qoladi. Axir, ayt, odamlarni yomon ko’rib ular bilan yashab bo’ladimi? Axir bu Azob ku. Odamlarni bir-biriga muhabbat bog’lab turadi-ku, hayotingni aldab-suldab o’tkazib yuborishingga ko’maklashadi-ku, qilayotgan har ishingni go’zal qiladi-ku, ichingni to’ldiradi-ku, qutqaradi-ku…
Sen buni o’qiysan, bilaman. Shuning uchun shu yerda qoldiraman.
Meni menga qoldirma.
Nima bo’ldi deysanmi?
Hechnima.
Shunchaki.
Bir toza qalbli inson istayapman. Aldamaydigan, o’zgarmaydigan, xiyonat qimaydigan, malol olmaydigan, ayblamaydigan, yashashni o’rgatmaydigan, mendan nimadir manfaati bo’lmagan, o’zini menini namoyish qilish uchun mendan foydalanmaydigan, eshituvchi, tushungan va so’ng butunlay yo’qolib qoladigan odam istayapman.
Ayt, sendan boshqa menda yana qanday variant bor?
Kechir, doim faqat kerakligingda eslaganim uchun. Ammo, qara, qanday yaxshi olamning qayeridadir men uchun borliging.
Bilaman, hamma narsa o’tkinchi, hamma narsa. Biz ming chiranib yetganimiz ichki qoniqish- sekundlik lazzat. Keyin yana nimadir izlab tipirchilab qolamiz. Ozuqa, ichimizni to’ldiradigan ma’ni izlaymiz. Men senga bir joylarga borganim, tanishganim, yangi yozganlarim, avgustda chiqayotgan kitobim, miyamda qaynayotgan bema’nidan bema’ni fikrlarimni aytib bermoqchi edim.
Bilasanmi, uje Toshkentdan zerikdim. Boshimni urmagan eshigi, davrasi, bayrami, tadbiri qolmadi. O’zini intelegensiyaning biriman deb hisoblovchi aqllilardan zerikdim. Aslida ular hech nimani bilmaydi, ichi bo’sh, soxta odamlar ular.
Yana bir yangi shahar, yangi odamlar, yangi taassurotlar istayapman. Tojikistonga ketishimdan oldin, Ukraina elchixonasiga bordim. Ha, topding, yana o’sha gap. Ketmoqchiman. Ammo, bo’lmadi. Ketish yo’q ekan. Yana buni surishtirib ko’raman. Senga aytganmidim hamshiralikka o’qiganimni?
Ha, mayli qo’yaver, bu ham ahamiyatsiz.
Ma’nisizlik azob berayotgan, hech kim yordam berolmaydigan, hammasi yaxshi vaziyatda sen bilan gaplashishni istadim.
O’qi, meni izlab top.
Keyin yana vopshe yo’qolib ket!
Ehtimol, psixolog bilan gaplashsam, mendagi besabablikning sababini “Nimaga” savolini ketma-ket ko’ndalang qo’yib topib bergan bo’lardi.
Bilasanmi, men sababini ham bilishni xohlamadim.
Shunchaki.
Keyin senga telefon qildim. Yo’qsan.
Bekor yo’qolib qolding, ko’p gaplarni aytib bermoqchi edim. Ehtimol, yig’lab ham berardim, shunchaki.
Sen dardchil hammani yaxshi ko’rasan-ku.
Eshitasan-ku.
Sen yolg’iz odamlarni hurmat qilasan-ku.
Faqat sen ich-ichimdan qanchalar yolg’iz, telbavor odamligimni bilasan-ku.
Sen tushunasan-ku.
Lekin topolmadim.
Ablah!
Sen o’zim bilan o’zimni yolg’iz qoldirib ketding.
Endi esa shu yerga yozyapman, bilaman, sen baribir kuzatasan.
Esingdami, bir kuni menga “Avvallari odamlarda samimiyat, oqibat bor edi, hozir yo’q” deganding. Men esa “Hamma narsani boricha qabul qilib, ko’nikib yashash kerak” degandim. Ko’nmoq- mening ruhimga yot narsa o’zi. O’zimni shunday tutaman, ko’rsataman, ammo ishon, ichimda juda katta kurash ketadi o’shanda. “To’xta, sen bunday emassan-ku, emasding-ku, kimlarga o’xshab qolyapsan” deyman. Tashqi olamdan, odamlardan o’zimni asragim keladi. Bilasanmi, ular shunchalik yomonki, ba’zan yomon ko’rib qolishimga sal qoladi. Axir, ayt, odamlarni yomon ko’rib ular bilan yashab bo’ladimi? Axir bu Azob ku. Odamlarni bir-biriga muhabbat bog’lab turadi-ku, hayotingni aldab-suldab o’tkazib yuborishingga ko’maklashadi-ku, qilayotgan har ishingni go’zal qiladi-ku, ichingni to’ldiradi-ku, qutqaradi-ku…
Sen buni o’qiysan, bilaman. Shuning uchun shu yerda qoldiraman.
Meni menga qoldirma.
Nima bo’ldi deysanmi?
Hechnima.
Shunchaki.
Bir toza qalbli inson istayapman. Aldamaydigan, o’zgarmaydigan, xiyonat qimaydigan, malol olmaydigan, ayblamaydigan, yashashni o’rgatmaydigan, mendan nimadir manfaati bo’lmagan, o’zini menini namoyish qilish uchun mendan foydalanmaydigan, eshituvchi, tushungan va so’ng butunlay yo’qolib qoladigan odam istayapman.
Ayt, sendan boshqa menda yana qanday variant bor?
Kechir, doim faqat kerakligingda eslaganim uchun. Ammo, qara, qanday yaxshi olamning qayeridadir men uchun borliging.
Bilaman, hamma narsa o’tkinchi, hamma narsa. Biz ming chiranib yetganimiz ichki qoniqish- sekundlik lazzat. Keyin yana nimadir izlab tipirchilab qolamiz. Ozuqa, ichimizni to’ldiradigan ma’ni izlaymiz. Men senga bir joylarga borganim, tanishganim, yangi yozganlarim, avgustda chiqayotgan kitobim, miyamda qaynayotgan bema’nidan bema’ni fikrlarimni aytib bermoqchi edim.
Bilasanmi, uje Toshkentdan zerikdim. Boshimni urmagan eshigi, davrasi, bayrami, tadbiri qolmadi. O’zini intelegensiyaning biriman deb hisoblovchi aqllilardan zerikdim. Aslida ular hech nimani bilmaydi, ichi bo’sh, soxta odamlar ular.
Yana bir yangi shahar, yangi odamlar, yangi taassurotlar istayapman. Tojikistonga ketishimdan oldin, Ukraina elchixonasiga bordim. Ha, topding, yana o’sha gap. Ketmoqchiman. Ammo, bo’lmadi. Ketish yo’q ekan. Yana buni surishtirib ko’raman. Senga aytganmidim hamshiralikka o’qiganimni?
Ha, mayli qo’yaver, bu ham ahamiyatsiz.
Ma’nisizlik azob berayotgan, hech kim yordam berolmaydigan, hammasi yaxshi vaziyatda sen bilan gaplashishni istadim.
O’qi, meni izlab top.
Keyin yana vopshe yo’qolib ket!