روى اجاقْ، اندوه سر مى رفت
ذهنم خيالت را قدم مى زد
يخچال معناى ويارم بود
كفگير حالم را به هم مى زد

تمكينى از ممكن ترين نفرت
همواره مى رقصيد سازش را
با بوسه ى سرد هوس مى بست
پيراهنى پايانِ بازش را

تا رويد از جانش زبانى سرخ
در تابه ها مى ريخت سبزى را
رويا به رويا زيرو رو مى كرد
شب هاى دنياى مجازى را

از اسب نه از اصل و چشم افتاد
مردى كه نامردى مرامش بود
آن زن كه باران بود دنيايش
در كاغذى كاهى به نامش بود

دنيا سرانجامى دروغين داشت
در نااميدى ها اميدى نيست
ما قهوه هاى تلخِ قاجاريم
در فال ما سالِ سفيدى نيست

#فاطمه_مشاعى
@AvayeEhsas1