من قبلا خیلی روی رفتارِ کسایی که دوسشون داشتم حساس بودم، اینجوری که بیشتر اوقات بدون هیچ دلیل قانع کنندهای ازشون ناراحت میشدم؛
اما الان نه تنها شخصی نمیتونه ناراحتم کنه بلکه حتی وقتی چیزیَم ناراحتم میکنه رو لازم نمیبینم که بیانش کنم؛
این روزا به این نتیجه رسیدم که وقتی آدمی منو دوست داشته باشه و واسم ارزش قائل باشه، اصلا نیاز نیست بودنمو واسش یادآوری کنم؛
راستش کارَم از بچهبازی و با خیلیا بودن گذشته،
الان فقط دنبال آرامشم؛
نه تنها الان، بلکه تا آخر عمر به آدمی که منو به همه ترجیح نمیده نیاز ندارم.
•پوریاکدخدا•