Romanlarda qayg‘uga uchragan odamlar yelkasi cho‘kkan, ko‘zlari so‘ngan, harakatsiz, unsiz. Yana ham ochiqrog‘i g‘arib qilib tasvirlanadi. Menda doim buning aksi bo‘ladi. Qachon og‘ir qayg‘uga cho‘ksam, ko‘zlarim porlaydi, chehram ochiladi. Terimga sig‘may ketaman. Dunyoni pisand qilmaganday qahqaha urib kulaman, turli sho‘xliklar, telbaliklar qilaman. Shu bilan birga, oh-u zorini yaqin odamiga, boshqalarga aytolmaydigan kishilar uchun buni juda yaxshi odat deb hisoblayman.

📚"Choliqushi"
Rashod Nuri Guntekin

@AzizaShokirova