حالا باید حقیقت را به تو بگوییم.
آن چه در نامه هایم گفتم نبودم،
تمامِ آن را پاره کن که من کسِ دیگری هستم...
به آدم ها لبخند سنگین نمیزنم و دوستشان ندارم
با آن ها بلند میخندم و ازشان به اندازه رنج هایم بیزارم.
احساسات خودرا بیان نمیکنم و عمیق ترینشان هیچوقت گفته نشده است.
روزهایم عالی نمیگذرد، وقت کم دارم و به اندازه یک هفته در روز مغزم مشغول است.
به خودم می‌آیم از خود عقب تر هستم و از زندگی جلوتر جایی در هواست و در هراس.
حتی به خودم هم دروغ گفتم ، زخم روحم چرکین است باید نگاهش میکردم نه انکار.