Ma’naviy iqlim o‘zgarishlari
Men bobom va momomga ergashib yurib katta bo‘lgan bolalardanman. Endi yoshim oltmishga yaqinlashganda o‘ylab qarasam, bobom bilan momomning eng ko‘p ishlatadigan so‘zlari “el-yurt” degan so‘zlar ekan. Ular bu so‘zlarni ichki bir hurmat va qarzdorlik hissi bilan tilga olishardi, pirning otini ataganday aziz tutishardi. Bugun bu so‘zlarni davralarda aytsangiz ko‘plar qizil so‘zlar, shunchaki balandparvoz gaplar deb qarashadi. Nega shunday bo‘ldi? Nega?.. Aza vaqtlarida dardini ko‘tarolmayotgan momolarim “Elim-ov, yurtim-ov!” deb shu so‘zlarga suyanganini eslayman. To‘y-u tantanalarda, ko‘pkari-kurashlarda “Elim-yurtim, tovim” deb qaddini mag‘rur tutgan bobolarimni eslayman. Nega bugun bu aziz so‘zlarni kimlardir shunchaki jo‘n so‘zlar, ko‘pchigan minbarlar uchun navbatchilik qiladigan sayoz gaplar deb qabul qilishadi. Bu menga juda alam qiladi. Yigitlarga kuch-g‘ayrat bergan, qizlarga nomus bergan bu so‘zlar nega bu ahvolga tushib qoldi? Ularni kimlar shu holga soldi? “Elim-yurtim” degan so‘zlarni miyig‘ida kulib, kinoya bilan aytadigan odamlar ham paydo bo‘ldi. Buning har xil sabablari bordir. Bu haqda to‘xtalmoqchi emasman. Faqat doimo ma’naviy mezonlarning ob-havosini belgilab turgan tushunchalardan putur ketayotganini ta’kidlamoqchiman. Bu tushunchalar ozon qatlami kabi yemirilib ketayapti. Oqibatda ma’naviy iqlim o‘zgarishlari tabiiy iqlim o‘zgarishlaridan ko‘ra ko‘proq xatarli tus olmoqda.
✍ Эшқобил Шукур
https//t.me/Eshqobil_Shukur_ijodi
Men bobom va momomga ergashib yurib katta bo‘lgan bolalardanman. Endi yoshim oltmishga yaqinlashganda o‘ylab qarasam, bobom bilan momomning eng ko‘p ishlatadigan so‘zlari “el-yurt” degan so‘zlar ekan. Ular bu so‘zlarni ichki bir hurmat va qarzdorlik hissi bilan tilga olishardi, pirning otini ataganday aziz tutishardi. Bugun bu so‘zlarni davralarda aytsangiz ko‘plar qizil so‘zlar, shunchaki balandparvoz gaplar deb qarashadi. Nega shunday bo‘ldi? Nega?.. Aza vaqtlarida dardini ko‘tarolmayotgan momolarim “Elim-ov, yurtim-ov!” deb shu so‘zlarga suyanganini eslayman. To‘y-u tantanalarda, ko‘pkari-kurashlarda “Elim-yurtim, tovim” deb qaddini mag‘rur tutgan bobolarimni eslayman. Nega bugun bu aziz so‘zlarni kimlardir shunchaki jo‘n so‘zlar, ko‘pchigan minbarlar uchun navbatchilik qiladigan sayoz gaplar deb qabul qilishadi. Bu menga juda alam qiladi. Yigitlarga kuch-g‘ayrat bergan, qizlarga nomus bergan bu so‘zlar nega bu ahvolga tushib qoldi? Ularni kimlar shu holga soldi? “Elim-yurtim” degan so‘zlarni miyig‘ida kulib, kinoya bilan aytadigan odamlar ham paydo bo‘ldi. Buning har xil sabablari bordir. Bu haqda to‘xtalmoqchi emasman. Faqat doimo ma’naviy mezonlarning ob-havosini belgilab turgan tushunchalardan putur ketayotganini ta’kidlamoqchiman. Bu tushunchalar ozon qatlami kabi yemirilib ketayapti. Oqibatda ma’naviy iqlim o‘zgarishlari tabiiy iqlim o‘zgarishlaridan ko‘ra ko‘proq xatarli tus olmoqda.
✍ Эшқобил Шукур
https//t.me/Eshqobil_Shukur_ijodi