هاتفی از گوشۀ میخانه دوش
گفت ببخشند گنه می بنوش

لطف الهی بکند کار خویش
مژدۀ رحمت برساند سروش

این خرد خام به میخانه بر
تا می لعل آوردش خون به جوش

گرچه وصالش نه به کوشش دهند
هر قدر ای دل که توانی بکوش

لطف خدا بیشتر از جرم ماست
نکتۀ سربسته چه دانی خموش

گوش من و حلقۀ گیسوی یار
روی من و خاک در مِی‌فروش

رندی حافظ نه گناهی‌ست صعب
با کرم پادشه عیب‌پوش

داور دین شاه‌شجاع آن که کرد
روح قدس حلقۀ امرش به گوش

ای ملک‌العرش مرادش بده
و از خطر چشم بدش دار گوش

 @Ghazalak1