مهم نیست که سرد جلوه کنی، چون میارزه به صدنفر که گرم نشون میدن خودشونو اما از پشت خنجر میزنن
مهم نیست میرن، چون اگه رفتن، لیاقتت رو نداشتن
مهم نیست کسی تلاش نمیکنه، چون تو انقدر ساده و بی‌ریایی که توی این دنیا هیچکس نمیفهمه که چقدر با ارزشی
مهم نیست دیر اعتماد میکنی، تو خودخواه نیستی، مغرور نیستی، فقط دیگه از آسیب دیدن خسته شدی
مهم نیست گرم نمیگیرن، چون لیاقتشون همون دنیای بیخودشونه
مهم نیست دیر صمیمی میشن، چون انقدر عرضه ندارن که واست بجنگن، یه مشت بی عرضه‌ی بدرد نخور که پِی خوشیه خودشونن
مثل بقیه بودن افتخار نیست
تو خودتی، با تمام اخلاقیاتت، تمامِ خودت، یه خود واقعی، کسایی که همرنگ جماعت نمیشن خیلی قوین. میدونستی؟
چون اونا رنگ خودشونو حفظ کردن. تو رنگ خودتو داری، تو زندگی خاص و با دغدغه های خودت رو داری
اونایی که از بقیه با برچسب عادی بودن تقلید میکنن فقط یه مشت بی‌استعدادن که نمیتونن خودشونو بسازن و به خودشون پایبند باشن
تنها بودن شرف داره به بودن با آدمایی که صدتومن هم نمی‌ارزن
لیاقتشون همون آدمای الکی‌‌تر از خودشونه