#barricade #stanwojenny #Popiełuszko
Jerzy Popiełuszko był Polskim księdzem katolickim, kapelanem warszawskiej „Solidarności” i jednym z symboli oporu przeciwko reżimowi komunistycznemu w Polsce. Jego działalność na rzecz wolności Narodu Polskiego, praw człowieka i sprawiedliwości społecznej sprawiła, że stał się bohaterem Narodowym i wzorem do naśladowania.
Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 roku we wsi Okopy na Podlasiu. Jego rodzice, Marianna i Władysław Popiełuszkowie, wychowywali dzieci w duchu katolickim i silnie patriotycznym.
Jerzy uczęszczał do szkoły podstawowej w pobliskim Suchowoli. Był spokojnym i pilnym uczniem, choć nie wyróżniał się szczególnymi osiągnięciami. Już wtedy wyróżniała go głęboka religijność — był ministrantem i często służył do mszy.
Po ukończeniu szkoły średniej w 1965 roku Jerzy Popiełuszko wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie. Już na początku studiów spotkały go trudności — jako kleryk został wcielony do obowiązkowej służby wojskowej w specjalnej jednostce w Bartoszycach, przeznaczonej dla osób duchownych. W koszarach był prześladowany za wiarę i odmowę wyrzeczenia się przekonań religijnych. Mimo brutalnego traktowania i ciężkich warunków nie stracił wiary i wytrwał w swoim powołaniu. Jerzy Popiełuszko był wielokrotnie karany odmowę zdjęcia medalika, za odmawianie różańca i za organizowanie modlitw wśród żołnierzy-kleryków. Służba wojskowa pozostawiła jednak trwałe ślady na jego zdrowiu — przez resztę życia zmagał się z problemami zdrowotnymi.
Młodość ks. Popiełuszki była okresem kształtowania jego charakteru, wiary i niezłomności, które później pozwoliły mu stanąć na czele duchowej walki o wolność i sprawiedliwość Narodu.
Ks. Jerzy Popiełuszko przyjął święcenia kapłańskie 28 maja 1972 roku z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego w Archikatedrze św. Jana w Warszawie. Jego hasłem prymicyjnym były słowa: „Posyła mnie Bóg, abym głosił Ewangelię i leczył rany zbolałych serc”, które stały się mottem całego jego kapłańskiego życia.
Po święceniach ks. Popiełuszko pracował jako wikariusz w kilku warszawskich parafiach. Od początku swojej posługi wyróżniał się wielką wrażliwością na potrzeby ludzi, szczególnie chorych, ubogich i prześladowanych. Często odwiedzał szpitale, niosąc duchowe wsparcie zarówno pacjentom, jak i personelowi medycznemu.
Zaangażował się w duszpasterstwo akademickie, organizując rekolekcje i spotkania dla młodzieży. Mimo słabego zdrowia i problemów z sercem, oddawał się bez reszty pracy duszpasterskiej.
W 1980 roku, w okresie strajków robotniczych, ks. Popiełuszko został duszpasterzem robotników Huty Warszawa. Zyskał zaufanie robotników, wspierał ich modlitwą i obecnością podczas strajków. Szybko stał się duchowym przewodnikiem dla członków „Solidarności” w Warszawie i całej Polsce.
Stan wojenny, wprowadzony w Polsce 13 grudnia 1981 roku przez władze komunistyczne, był momentem, który na zawsze zmienił życie ks. Jerzego Popiełuszki i określił jego rolę jako duchowego przywódcy i obrońcy prześladowanych. Jego działalność w tym czasie stała się symbolem oporu wobec reżimu i duchowego wsparcia dla narodu polskiego.
Ks. Popiełuszko organizował Msze za Ojczyznę, aby modlić się za Polskę i wspierać ludzi prześladowanych przez komunistyczne władze. Msze miały charakter patriotyczny i były okazją do głoszenia kazań, w których mówił o wartościach takich jak prawda, sprawiedliwość, wolność, poświęcenie, patriotyzm. Przyciągały tysiące ludzi, stając się symbolem jedności narodowej i duchowej walki o wolność.
Ks. Popiełuszko był postrzegany jako zagrożenie przez władze PRL, ponieważ jego kazania mobilizowały społeczeństwo do oporu wobec niesprawiedliwości i przypominały o prawach człowieka. W jego słowach nie było bezpośrednich wezwań do przemocy, ale głosił on potrzebę walki „zło dobrem zwyciężaj”. Jego wpływ na społeczeństwo i popularność sprawiły, że władza uznała go za niebezpiecznego przeciwnika politycznego.
