🌴یادی از مرحومه، دکتر مریم میرزاخانی به مناسبت نخستین سالروز درگذشت او با گفتاری از دکتر عبدالکریم سروش 🌴
سال گذشته در شامگاه روز ۱۴ جولای بانو دکتر مریم میرزاخانی، ریاضی دان و دانشمند ایرانی و استاد دانشگاه استنفورد، در عین ناباوری دل به دیار باقی داد و به دیار دیگر پر کشید. از قرار مراسم سالگرد این بانوی دانشمند در ایران برگزار میشود، اما گروهی از دوستان و یاران او قرار است پیش از ظهر امروز(شنبه ۱۴ جولای) بر سر مزارش در آرامگاه شهر لاوس گتوس در شمال کالیفرنیا گردهم آیند.
متن زیر بخشی از سخنرانی دکتر عبدالکریم سروش در
در بیست و ششمین نشست شرح دفتر نخست مثنوی است که سال گذشته و دو روز بعد از درگذشت آن زندهیاد ایراد شد.
در این برنامه که از سوی #مرکز_اسلامی_فرهنگی_شمال_کالیفرنیا و در #منلو_پارک برگزار شد، آقای سروش پیش از شروع درسگفتار، به درگذشت دکتر #مریم_میرزاخانی اشاره کرد و درباره کیفیت زندگی و مرگ در این جهان و جایگاه آن مرحومه سخن گفت.
بر اساس این گزارش در این سخنرانی که عصر روز یکشنبه ، ۱۶ جولای برگزار شد دکتر سروش به کیفیت زندگی مرحومه میرزاخانی اشاره کرد و گفت که او بهره خود را از این دنیا بسیار بیشتر از ما ستاند و عمر چهل ساله او گویی که چهارصد سال بوده است.
سروش در مقدمه سخنانش گفت: درباره مرگ این نابغه نادره نازنین، مرحوم #مریم_میرزاخانی(این نکته را اشاره کنم) که حقیقتاً با درگذشت او، دل همه ما گریست، دل ایران گریست، دل دانشگاهها گریست، دل عالم گریست، دل ریاضیات گریست، و غمی بود، خسارتی بود، زیانی بود برای جامعه ایرانی و جامعه بشری.
البته نظام عالم و تدبیر جهان به دست ما نیست و نمیدانیم که بر اساس چه حکمتی میگذرد و میگردد. امّا آنچه که نصیب ماست، اندوه و افسوس بسیار است و امیدواریم که از این گونه اندوهها برای ما و ملّت ما کمتر رخ دهد.
#عبدالکریم_سروش با اشاره به این که سرمایه بزرگی را درباختهایم و حق داریم که آزرده خاطر واندوهگین باشیم، گفت:من از مرگ این عزیز ارجمند حقیقتاً هم متأسفم، و هم متأسف نیستم.
متأسفم به سبب اینکه سرمایه بزرگی را از دست دادهایم؛ به درگاه خدا دعا کردیم، همه دعا کردیم، اما خداوند در اجابت دعوات الزامی و اجباری ندارد. او میداند که چرا بعضی را مستجاب میکند، چرا نمیکند! اما ما با دلهای سوختهمان میتوانیم به خداوند بگوییم که بیش از این دل ما را نسوزاند و در جزای رنجی که این مرحومه برد، پاداش بزرگی به او عنایت کند.فرشتگان را بفرستد تا او را در آغوش بگیرند و حیات معنوی پرکمالی نصیب او کند.این تأسف ماست.
این اندیشمند و مولوی پژوه درباره متاسف نبودن خود از این رخداد توضیح داد: چندان هم متأسف نیستم برای اینکه مریم رزق خودش را در این جهان به خوبی خورده بود. رزقش کلانتر از رزقی بود که نصیب ما شده است.
سروش عمر بلند را یکی از رزقهایی دانست که خداوند نصیب آدمی میکند و افزود: انواع نعمتهاو رزقهای دیگر هم هست که آدمیان دارند، عمر بلند به تنهایی، به خودی خود، واجد چندان ارزشی نیست.
این کوهها را ببینید، هزاران سال است که هستند بدون کمالی، بدون تغییری، بدون تحوّلی!
آدمی است که عمر میکند، و #عمر_یعنی_کمال_یافتن. و هر چه کمال آدمی کمتر، عمر او کوتاهتر، ولو صد سال، صد و بیست سال عمر کند.
سروش سپس به خاطرهای اشاره کرد و گفت:جوانی پیش من آمده بود. گفت: یک دعایی شما به من بیاموزید که برای طول عمر باشد. گفتم: من بلد نیستم. این دعا را شاید در کتابهای دعا بتوانید پیدا کنید. ولی من چیزی غیر دعا بلدم که به شما یاد میدهم تا عمر شما طولانی بشود.
گفت: چیست؟
گفتم:
یکی علم است، یکی هم عمل نیک.با این دو تا عمر آدمی بلند میشود، نه اینکه از نظر ماهها و سالهای نجومی، بلکه کیفیت عمر بالا میرود. یک شخص عالم هر یک روز عمرش، معادل ده روز عمر شخص جاهل است. یک سال عمرش معادل ده سال آن دیگران است.
وی افزود:مریمی که چهل سال عمر کرد، چهارصد سال عمر کرده در چشم من، و لذا متأسف نیستم. هم عمر بلندی داشت، هم انبانی پر از کمال و هم نام نیک و به قول #سعدی:
دو چیز حاصل عمر است نام نیک و صواب
وزین دو درگذری کل من علیها فان
به یاد داشته باشیم که همه رفتنیاند، همه روندهاند، و (مریم میرزاخانی) عمر بلندی و بحمدالله رزق واسع و کلانی داشت.
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان
زانکه بد مرگیست این خواب گران
آدمی بر خویشتن باید نگران باشد که مبادا عمر بلندی را، ولی بیحاصل در این عالم سپری کند.
عبدالکریم سروش سپس به غبطه خود بر مریم میرزاخانی اشاره کرد گفت:(ادامه گفتار و فایل صوتی در پست بعدی👇👇👇)
https://t.me/Iccnc
سال گذشته در شامگاه روز ۱۴ جولای بانو دکتر مریم میرزاخانی، ریاضی دان و دانشمند ایرانی و استاد دانشگاه استنفورد، در عین ناباوری دل به دیار باقی داد و به دیار دیگر پر کشید. از قرار مراسم سالگرد این بانوی دانشمند در ایران برگزار میشود، اما گروهی از دوستان و یاران او قرار است پیش از ظهر امروز(شنبه ۱۴ جولای) بر سر مزارش در آرامگاه شهر لاوس گتوس در شمال کالیفرنیا گردهم آیند.
متن زیر بخشی از سخنرانی دکتر عبدالکریم سروش در
در بیست و ششمین نشست شرح دفتر نخست مثنوی است که سال گذشته و دو روز بعد از درگذشت آن زندهیاد ایراد شد.
در این برنامه که از سوی #مرکز_اسلامی_فرهنگی_شمال_کالیفرنیا و در #منلو_پارک برگزار شد، آقای سروش پیش از شروع درسگفتار، به درگذشت دکتر #مریم_میرزاخانی اشاره کرد و درباره کیفیت زندگی و مرگ در این جهان و جایگاه آن مرحومه سخن گفت.
بر اساس این گزارش در این سخنرانی که عصر روز یکشنبه ، ۱۶ جولای برگزار شد دکتر سروش به کیفیت زندگی مرحومه میرزاخانی اشاره کرد و گفت که او بهره خود را از این دنیا بسیار بیشتر از ما ستاند و عمر چهل ساله او گویی که چهارصد سال بوده است.
سروش در مقدمه سخنانش گفت: درباره مرگ این نابغه نادره نازنین، مرحوم #مریم_میرزاخانی(این نکته را اشاره کنم) که حقیقتاً با درگذشت او، دل همه ما گریست، دل ایران گریست، دل دانشگاهها گریست، دل عالم گریست، دل ریاضیات گریست، و غمی بود، خسارتی بود، زیانی بود برای جامعه ایرانی و جامعه بشری.
البته نظام عالم و تدبیر جهان به دست ما نیست و نمیدانیم که بر اساس چه حکمتی میگذرد و میگردد. امّا آنچه که نصیب ماست، اندوه و افسوس بسیار است و امیدواریم که از این گونه اندوهها برای ما و ملّت ما کمتر رخ دهد.
#عبدالکریم_سروش با اشاره به این که سرمایه بزرگی را درباختهایم و حق داریم که آزرده خاطر واندوهگین باشیم، گفت:من از مرگ این عزیز ارجمند حقیقتاً هم متأسفم، و هم متأسف نیستم.
متأسفم به سبب اینکه سرمایه بزرگی را از دست دادهایم؛ به درگاه خدا دعا کردیم، همه دعا کردیم، اما خداوند در اجابت دعوات الزامی و اجباری ندارد. او میداند که چرا بعضی را مستجاب میکند، چرا نمیکند! اما ما با دلهای سوختهمان میتوانیم به خداوند بگوییم که بیش از این دل ما را نسوزاند و در جزای رنجی که این مرحومه برد، پاداش بزرگی به او عنایت کند.فرشتگان را بفرستد تا او را در آغوش بگیرند و حیات معنوی پرکمالی نصیب او کند.این تأسف ماست.
این اندیشمند و مولوی پژوه درباره متاسف نبودن خود از این رخداد توضیح داد: چندان هم متأسف نیستم برای اینکه مریم رزق خودش را در این جهان به خوبی خورده بود. رزقش کلانتر از رزقی بود که نصیب ما شده است.
سروش عمر بلند را یکی از رزقهایی دانست که خداوند نصیب آدمی میکند و افزود: انواع نعمتهاو رزقهای دیگر هم هست که آدمیان دارند، عمر بلند به تنهایی، به خودی خود، واجد چندان ارزشی نیست.
این کوهها را ببینید، هزاران سال است که هستند بدون کمالی، بدون تغییری، بدون تحوّلی!
آدمی است که عمر میکند، و #عمر_یعنی_کمال_یافتن. و هر چه کمال آدمی کمتر، عمر او کوتاهتر، ولو صد سال، صد و بیست سال عمر کند.
سروش سپس به خاطرهای اشاره کرد و گفت:جوانی پیش من آمده بود. گفت: یک دعایی شما به من بیاموزید که برای طول عمر باشد. گفتم: من بلد نیستم. این دعا را شاید در کتابهای دعا بتوانید پیدا کنید. ولی من چیزی غیر دعا بلدم که به شما یاد میدهم تا عمر شما طولانی بشود.
گفت: چیست؟
گفتم:
یکی علم است، یکی هم عمل نیک.با این دو تا عمر آدمی بلند میشود، نه اینکه از نظر ماهها و سالهای نجومی، بلکه کیفیت عمر بالا میرود. یک شخص عالم هر یک روز عمرش، معادل ده روز عمر شخص جاهل است. یک سال عمرش معادل ده سال آن دیگران است.
وی افزود:مریمی که چهل سال عمر کرد، چهارصد سال عمر کرده در چشم من، و لذا متأسف نیستم. هم عمر بلندی داشت، هم انبانی پر از کمال و هم نام نیک و به قول #سعدی:
دو چیز حاصل عمر است نام نیک و صواب
وزین دو درگذری کل من علیها فان
به یاد داشته باشیم که همه رفتنیاند، همه روندهاند، و (مریم میرزاخانی) عمر بلندی و بحمدالله رزق واسع و کلانی داشت.
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان
زانکه بد مرگیست این خواب گران
آدمی بر خویشتن باید نگران باشد که مبادا عمر بلندی را، ولی بیحاصل در این عالم سپری کند.
عبدالکریم سروش سپس به غبطه خود بر مریم میرزاخانی اشاره کرد گفت:(ادامه گفتار و فایل صوتی در پست بعدی👇👇👇)
https://t.me/Iccnc