فرهنگ غربی که نمی‌خوام بگم، فرهنگ پیش‌رو بگم بهتره. فرهنگ پیش‌رویی داریم این سال‌ها و این روزها، که برای هزار جور چیز دستورالعمل داره. از ضمایر هر شخص تا چطور به عقاید هرکس احترام بذاریم و چطور فرضی نداشته باشیم وقتی با بچه‌ها صحبت می‌کنیم (گفته بودم فکر کنم، یه قسمت از آموزش‌های ما اینه که از کلمات پدر مادر والدین استفاده نکنیم چون نمی‌دونیم واقعاً سرپرست بچه کیه و اگه این نقش‌ها نباشن تو زندگی‌ش ممکنه حس بدی بهش دست بده، یا تو مبحث ژنتیک خیلی حواسمون بود نگیم آره مثلاً این از مامانت اومده، یا از بابات اومده و غیره). حواسمون هست چطور سؤال بپرسیم، به‌خصوص تو جایی مثل اینجا که نمی‌تونی تشخیص بدی واقعاً کی کجا دنیا اومده و مهاجرها زیادن و همه‌ی این‌ها. خیلی به همه‌چی فکر کرده. و به ما فکر نکرده.

من نمی‌دونم این روزها چطور از دوستام بپرسم «خوبی». چطور ازشون بپرسم عزیزانشون «خوبن». چون خوب می‌تونه صرفاً خوب باشه، ولی ضمناً می‌تونه «زنده‌ند؟ دستگیر نشدن؟ آزاد شدن؟ تیر نخوردن؟» باشه و هیچ‌جای این فرهنگ ✌🏼پیش‌رو✌🏼 فکری نکرده که چطور این سؤال‌ها رو با ملاحظه بپرسیم. ترومای آدم‌ها رو بهشون یادآوری نکنیم، ولی بهشون بگیم که حواسمون بهشون هست. چطوری بهشون بگیم «تو تنها نیستی»، بدون این که از این تنهایی حرف بزنیم. چطوری با ترومای انسان ایرانی در حکومت آخوندی مواجه شیم.

در نتیجه مکالماتمون می‌شه: خوبی؟ چه‌خبر؟ مواظب خودتون باشید.
و فقط ما می‌دونیم، امیدوارم که بدونیم، که چقدر حرف دیگه پشت ایناست: حواست هست فراخوانه و/یا اعتصابه؟ می‌ری بیرون گوشی‌ت رو نبر. تنها نرو. لباس تیره بپوش. تند بدو. رفتی بیرون سالم برگشتی؟ همه سالم برگشتن؟ خبر این بچه رو دیدی؟ بیا رنجت رو به اشتراک بذار با من، تنهایی درد نکش.

خوبی؟
چه‌خبر؟
مواظب خودتون باشید.
‌