به چه زبونی بگم توی کانالتون و فضای مجازی که هویتتون مشخصه از هنرنمایی‌های کف خیابون ننویسید؟ مراقب باشید. مراقب خودتون و بقیه. یکی از همون جاکشای همکلاسی که فالوئرته، همونی که برات تشویق میفرسته و میگه دمت گرم داداش، زدی فلانشون کردی، اگه مخبر باشه چی؟ اگه یدونه مخبر بین اینا باشن چی؟ فلان جا بودم، اشک‌آور زدن، باتون خوردم، فردا بازم میرم. آقا نگو. کون عه لق ما که بخوایم بخونیمت. یه چیز کلی بنویس تموم شه بره اصن ما نکته‌شو میگیریم. آقا من دستت رو میبوسم. به جای تمام اونایی که قراره بفهمن کجا بودی، من میدونم. میفهممت. من کنارتم. اما بدون اینا از همین «دیشب غوغایی بود»ی که توی دایرکت مینویسی، پرونده‌سازی‌ میکنن. ناشناس باش و حرف گوش کن. احتیاط کن. نترس ولی بدون جان تو ارزشمنده. توماج میگه به تنها کسی که باید اعتماد کنی خانواده‌ست. بی‌احتیاطی شجاعت نیست قربون شکلت برم.