اگه وقتی فکر میکنی دیگه رها شدی با قل و زنجیر بسته شی شکننده تری و زمانی که روز رو دیدی تو قعر شب به خواب بری تنها رویات کابوسه. اگه بعد از پا شدن و جنگیدن زمین زیر پات خورد شه تنها اسلحت سقوطه. اگه بعد از عمری دویدن با توهم پیروزی بایستی... تنها مدالی که میبری مدال زنگ زده ی ناامیدیه که با لمسش خورد شدنش رو احساس میکنی...
اما اگه بعد از همه ی شیرینی ها تلخی دنیا، مزه ی لای دندونات شد بجای خفه شدن زیر اون تلخی از هرچیزی که داری تغذیه کن هرچیزی که هست و زنده بمون تا حتی شده با اون تلخی سر پا بمونی و بجنگی...
و همه ی اون نابود شده هات رو بدست بیار،
درسته، همه ی اینها به قیمت آینده ایه که میخوای.

@PersephoneKingdom