همچنین به جای موتور قدیمی از نمونه بهینه‌سازی شده آ ال 41 اف نیرو می‌گرفت. این جنگنده نخستین جنگنده شرقی بود که توان پرواز ابر پیمایشی را داشت؛ آن هم در حالی که در غرب تعداد کمی از جنگنده ها چنین توانی را داشتند. جنگنده دارای ایونیک تمام دیجیتال بود که در قلب آن یک رادار ارائه فازی چند حالته با توان استفاده از موشک های دوربرد آر 172 جای گرفته بود؛ امکانی که از این جنگنده یک رهگیر دوربرد می ساخت؛ آن هم در دورانی که که میگ 31 و تامکت های آخرین بازمانده های شکوه رهگیر های دوربرد هستند. با وجود پنهانکار نبودن سوخو 35 بسیاری این جنگنده را رقیب میدانی اف 35 آمریکایی می دانند.
بدنه هواپیما ترکیبی است از کامپوزیت های مقاوم مرکب از آلمینیوم و لیتیوم که وزن هواپیما را تا حد قابل قبولی کاهش داده است. استفاده از ترکیب کانارد با موتور تغییر بردار رانش به جنگنده امکان می دهد تا در یک مانور کبرای کامل تا زاویه حمله 120 درجه در شرایط واماندگی تغییر موقعیت دهد که در این سیستم به خوبی تحت کنترل یک سیستم کنترل پرواز سیمی درآمده است. در نهایت سوخو 35 را می توان نمایشی کامل از توانایی خانواده فلانکر دانست.
@Persian_Aerospace