حسین،تنها واژه ای است که وقتی زاده شد،برخاست؛مثل عطر،وقتی که سرِ مظروف آن را جدا میکنند و سرریز میشود.تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد،یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی.تو را باید آنقدر نوشت،تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق نماهای زمین،به ناتمامِی تو اقرار کنند؛یا حسین!