هر چه می نویسم پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه این روزها نوشتم همه آن است که یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتن. ای دوست، نه هر چه درست و صواب بود، روا بود که بگویند… و نباید که در بحری افکنم خود را که ساحلش بدید نبود، و چیزها نویسم بی خود که چون وا خود آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور. ای دوست، می‌ترسم و جای ترس است از مکر سرنوشت… حقا و به حرمت دوستی که نمی‌دانم که این که می‌نویسم راه سعادت است که می‌روم یا راه شقاوت؟ و حقا که نمیدانم که این که نبشتم طاعت است یا معصیت؟ کاشکی یکبارگی نادانی شدمی تا از خود خلاصی یافتمی. چون در حرکت و سکون چیزی نویسم، رنجور شوم از آن بغایت. و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم، هم رنجور شوم. چون احوال عاشقان نویسم نشاید، چون احوال عاقلان نویسم هم نشاید، و هر چه نویسم هم نشاید، اگر هیچ ننویسم هم نشاید، اگر گویم نشاید، و اگر خاموش گردم هم نشاید، و اگر این واگویم نشاید، و اگر وانگویم هم نشاید، و اگر خاموش شوم هم نشاید!

ولکن إلى أین أذهب؟
إن الشوارع مغسولة بالمطر
إلی أین أدخل؟
إن مقاهي المدینة مسکونة بالضجر

ولى آخر کجا بروم؟ خیابان‌ها را باران شسته و کافه‌ها را دلتنگی وبی‌قراری گرفته...

وعدتک أن لا أفکر فیک إذا تمرضین
وأن لا أخاف علیک
وأن لا أقدم ورداً
وأن لا أبوس یدیک

قول داده بودم وقتی مریض می‌شوی نگرانت نشوم و برایت گل نفرستم و بر دستانت بوسه نزنم

وعدتک أن لا أحبک
یا للحماقة
ماذا بنفسي فعلت؟
لقد کنت أکذب من شدة الصدق
والحمد لله أني کذبت

قول داده بودم که دوستت نداشته باشم! چه بلاهتی! با خودم چه کردم؟ از شدت صداقت بود که دروغ گفتم و خدا را شکر که دروغ گفتم...

مصیبت اینجاست که حالا تو مریض شده ای، بیشتر از پیش...