یوه ورځ بــــه له دنیانه شــــــــــی پنابه له جهانه
اخیردرومی به تری درومی زی به ته ترینه انسانه

څه له ته ده دی دونیافانۍ ژوندون باندی نازیږی
زی به ته له دی ژوندونه دمرګــــــۍ په لور روانه

ولی کـــړی دومـــره غرور دا دڅو ورځ په ځوانۍ
خاوری شی به دي ځوانۍچی دلحدشی بندیوانه

په دی زمکـه ګرځیــــــدلی له تامخکی ډیر سرونه
دي هرڅه یی ختـــم شوی نوریی نسته نام نښانه

ولی دومـــــــره یی غافل دغفلت له خوب راپاسه
دا دنیابه ژر پناســـــــــــــــی زای ده دا د امتحانه

ځانتـــــــه ټوله کړه توښه دي دعقبا دابد ژوند ته
ای زاهــــــــدآغا چی نګړی پښیماني بیاپر میزانه