من از آدم‌های ”آروم” خوشم میاد. از آدم‌هایی که زیاد صداشون رو بالا نمی‌برن و کلماتشون رو محتاط انتخاب می‌کنن. از آدم‌هایی که برای جلب توجه زندگی نمی‌کنن و بلدن که چطور به تنهایی وقت بگذرونن. از آدم‌هایی که شانس دوباره می‌دن و همزمان عمیق و سطحی‌‌ان. از آدم‌هایی که اکت‌ نمیان و بی‌برنامه‌ تصمیم می‌گیرن. از آدم‌هایی که کم‌تجربه‌ان و کارهای احمقانه می‌کنن. از آدم‌هایی که مرزها رو خوب تشخیص می‌دن و ازشون عبور نمی‌کنن. از آدم‌هایی که تا پایان حرفت رو گوش می‌دن و بعد صحبت می‌کنن. از آدم‌هایی که به اشیا ارزش می‌دن و بی‌نقص نیستن. از آدم‌هایی که درک کردن براشون ساده‌ست و یه کلکسیون از علایق عجیب و ارزون دارن.