‍
«در آن سه هفته، سلامتی پدرم به‌شدت نقصان پیدا کرد. در ملاقات بعدی‌مان، آن‌قدر وزن کم کرده بود که مانند اسکلت به‌نظر می‌رسید. صورتش آن‌چنان لاغر شده بود که استخوان‌های گونه‌هایش بیرون زده بود. وقتی به ما لبخند می‌زد، فکش باز بود و در کل مدت ملاقات دهانش را نبست. به هیچ عنوان از بازوی چپش استفاده نمی‌کرد. از دست دادن توانایی به یاد آوردن نحوه‌ی استفاده از اعضای بدن جزئی از بیماری است؛ چون مغز، در مراحل پیشرفته، دیگر پیام دستور استفاده از دست و پا را ارسال نمی‌کند. به همین دلیل است که بیماران آلزایمری عاقبت زمین‌گیر می‌شوند و دیگر نمی‌توانند از روی تخت بلند شوند.»
____________________________________

بابا بيا خانه روايت نويسنده است از ابتلاي پدرش به بيماری آلزايمر. آلزايمر بيماری بی‌رحمی است و سرگذشت ديويد، پدر راوی، بازتاب اين حقيقت است. بابا بيا خانه با نمايش افول شخصيت ديويد از شخصی خودبسنده، سرسخت و درعين‌حال حمايت‌گر به فردی وابسته و غمگين، بيش از هر چيز روايت نوعی زوال است. برخلاف باور عموم، آلزايمر صرفاً از ياد بردن افراد و آدرس‌ها و نام اشياء نيست و سامل ابعاد گسترده‌تر و پيچيده‌تری می‌شود. نويسنده با شرح رفتارهای پدرش، راهكارهای خود و مادرش را در برابر مشكلات آلزايمر و اختلالات رفتاری پدرش بيان می‌كند.

بابا بیا خانه | اِپريل انسيسو | ترجمه‌ی هومن شكرايی | چاپ اول ۱۴۰۰، شمیز، رقعی، ۸۴ صفحه، ۳۶۰۰۰ تومان، #باکتاب.

@agarpub