Каханая

Таўсценным ланцугом да батарэі,
Прышпілена каханая мая,
З адзнакамі ад пальцаў каля шыі.
Няма і месца, дзе б не была сіняка.

Рыдае горка, доўгімі начамі,
А раніцай чуваць вар'яцкі крык.
Тыран павольна б'е яе гадамі.
Стамілася ажно рабіць падлік.

Суседзі жа цяпер глухія ды нямыя,
Не бачаць каля ганку яе кроў,
І цешаць сябе думкай быццам вые
Сабака ноччу, не нашчадак крывічоў.

Але я хлушу, есць адзін на справе.
Не стомлены, не зломлемы, пакуль,
Але яго ж і зараз ланцугамі,
Б'юць горш, мацней і адусюль.