اندیشیدن تنها راه نجات

تراکمِ بلاهت

فهم زندگیِ عصر حجری چندان سخت و دشوار نیست. در جامعه‌ء نقل قول‌زده، عقل و تجربه اهمیت ندارد. ذهنِ مردمی که قرن‌ها به قال‌الله، محمد و عمر و ابوبکر و علی و صادق و تقی و نقی خو کرده است همین است. مردمی که در وجود خدای غایب شک نکنند و قرن‌ها منتظر ظهور طفل چند ساله باشند، هر دروغی را قبول می‌کنند و وضعیتی بهتر از این نصیب‌شان نخواهد شد.

چرا مردم برای شنیدن قال و یقولِ ملاها دست و پا نشکنند و عکس خمینی و خامنه‌ای را در ماه نبینند؟ چرا ورق‌پاره‌های محمد و چرندیاتی چون نهج‌البلاغه مقدس نباشد؟ خدایِ غایب، امامِ غائب، خرقهء مبارک، عمامهء علی، پرواز با خرِ بالدار و خروج از جو زمین. داعش و بسیج و سپاه و حاکمانِ ستمگر، فرزندانِ همین بلاهت‌اند. انتظاری بیش داشتن از جامعهء بیمار و ناپرسایی که بنیان‌های زندگی‌شان بر نقل قول‌های قرن بوق مستحکم‌اند، غلط است!

در نقشهء دینی جهان یهودی‌ها دیده نمی‌شوند. خال نامریی در پیشانی زمین است. جمعیت کوچکی کمتر از یک چهارم درصد. در برابر اسلام دومین دین بزرگ است و ۲۱ ٪ درصدی و حدود یک میلیارد و پانصد میلیون. گذشته از دولت اسرائیل که مثل هر دولتی به زبان خشونت و پلیس و زور سخن می‌گوید، مردم یهود اینشتین و کارل‌مارکس و فروید دارند، رگ و ریشه و مرز و مذهب نمی‌شناسند. اکثراً برای جهان می‌اندیشند.

میلیاردها مسلمان اما نه فقط در ساختنِ جهان نقشی ندارند، بلکه جلاد هم‌اند. مزدورِ جهانیان، برای ویران‌کردنِ جهان‌ خویش. اسلام نماد نادانی، حماقت و بلاهت و بی‌وجدانیِ بشر است. درسی که می‌توان از یهودیان آموخت، این است که اکثریتِ کمی نه فقط به نفع جامعه نیست، بلکه مطلقاً به ضرر است و برای تنازع بقا بین خود می‌جنگند.

یک جمعیت کوچک و کیفی می‌تواند دنیا را از اساس دگرگون کند و سرنوشت بشر را رقم زند. اما دنیای اسلام جغرافیای بلاهت است. هرچه جمعیتِ مسلمانان در جایی متراکم‌تر باشد، بلاهت نیز متراکم‌تر است. تراکمِ اخلاقی و جمعیتی مسلمانان یعنی تراکمِ بلاهت و خشونت و خویش‌ویرانگری!⚛

۹ تا از بهترین روش‌های تربیت فرزندان غیر دینی ـــ تربیت آزاد اندیشان ـــ دیل مگ کاون

۱- تشویق گسترش دایره هم‌دردی: جهان‌بینی، نژاد، ملی‌گرایی و انواع دیگر شوونیسم ما را از هم‌دردی با بیشتر انسان‌ها دور می‌سازد. پدر و مادر بی‌دین باید کودکان خویش را به فراتر رفتن از این مرزهای ساختگی تشویق کنند.

۲- تشویق رشد اخلاقی فعال: کودکان می‌توانند و باید با درک دلایل چرایی خوب بودن و کردار نیک برای رشد استدلال اخلاقی فعال تشویق شوند.

٣- ترویج کنجکاوی سیری‌ناپذیر: کنجکاوی سیری‌ناپذیر و فعال کلید یادگیری و موتور یک زندگی خلاق است.

۴- آموزش تعهد هم‌زیستی: دین در برخی از شکل‌های خود همیشه با ما خواهد بود. وظیفه ما پرورش کودکان برای هم‌زیستی با مردم مذهبی است در حالی که با هواداران آن درگیر و آن‌ها را به چالش کشیده تا پیامد کارهای آنان انسانی‌تر شده و به نوبه خود سبب انسانی‌تر شدن کار ما نیز بشود.

۵- تشویق سواد دینی: کودکان بدون تلقین دینی باید دربارهء ادیان آگاه بشوند.

۶- به کودکان برچسب نزنید: یک کودک را مسیحی و مسلمان یا بی‌خدا نامیدن برخلاف تشویق به آزاداندیشی خلاق است. این کار به همان اندازه نادرست و فریبکارانه است که به کودکی برچسب یک جهان‌بینی پیچیده مانند انقلابی یا مارکسیست بزنیم.

۷- مرگ‌ را طبیعی و آشنا معرفی کنیم: از محافظت شدید کودکان به طور کامل از اندیشیدن درباره مرگ باید دست برداریم چون در بزرگسالی آن‌ها را در وضعیت بسیار دشوارتر و اختلال بسیار بیشتری در رابطه با فانی بودن قرار خواهیم داد.

۸- فراخوانی برای به پرسش کشیدن اقتدار و مرجعیت: در کانون آزاداندیشی رد استدلال‌های انجام شده از سوی مراجع وجود دارد. کودکان را برای پرسیدن از دلایل پشت قوانین و دلایل پس زمینه پاسخ‌ها تشویق کنید.

۹- ناباوری را طبیعی نشان دهید: هیچ کاری بزرگ‌تر از این نیست که پدر و مادران غیردینی برای آینده کودکان خود به عنوان آزاداندیش بتواند انجام دهند مگر اینکه ناباوری دینی را طبیعی، گزینه‌ای غیر استثنایی در فرهنگ ما نشان دهند.

این شیوه‌ها نیاز به یک راهنمایی فلسفی نیز دارد فلسفه انسانگرایی، فلسفه‌ای که‌ ریشه در اصول دوگانه‌ء عشق و خردورزی داشته و به زیبای بسیار در سخن برتراند راسل نشان داده شده:‌ زندگیِ خوب، آن زندگی است که از عشق الهام گرفته و با دانش راهنمایی می‌شود⚛