به روایت من

💡همه‌ی چراغ‌ها خاموش شدند! اما چراغی در انتها روشن است/ همه‌ی درها قفل بود ما از دیوار پریدیم!

✍ یادداشتی از عارف کمانی به مناسبت آغاز فعالیت کانال (وبلاگ) شخصی!

🔹عادت ندارم که عقاید و افکارم را فریاد نزنم! همواره رک بوده‌ام و حرفم را زده‌ام چون عادت به خود سانسوری ندارم.

🔹بگذارید این بار هم صادقانه صحبت کنم. همه چراغ‌ها خاموش شدند! در این پروسه من و هم نسلانم به ویژه در علوم پزشکی دخیل نبوده‌ایم اما به هرحال با وجود آنکه نقشی نداشتیم، تاثیرات آن مستقیماً بر روی زندگی تحصیلی / حرفه‌ای ما نمود پیدا خواهد کرد.

🔹جنبش‌های دانشجویی در منفعلانه‌ترین روزهای خود به سر می‌برند. سرنوشت دیگر دانشجویان برای خود دانشجو جماعت نیز اهمیتی ندارد. بزرگتر‌های جامعه پزشکی راه خود را از جوانان جدا کرده‌اند و جوانان مدعی فعال دانشجویی/ صنفی بودن،دست به دامان پیرمرد‌ها شده‌اند...

🔹در این تاریکی مطلق، کورسوی امیدی می‌بینم. چراغی در انتها روشن است. بزودی این شعله‌ی جوان، دیگر مشعل‌های خاموش و نیمه خاموش جامعه پزشکی را روشن خواهند کرد. یقین داشته باشید.

🆔 https://t.me/ArefBlog