یه پاراگرافی که خیلی دوستش دارم، این بالاییه. در واقع، عاشق جملهٔ آخرش هستم.

حرفش اینه که وقتی این سوگ‌نامه‌ها رو جدا جدا نگاه می‌کنیم، فقط داستان زندگی یه آدمه.

اما وقتی همه‌شون رو کنار هم می‌ذاریم، یه معنای دیگه پیدا می‌کنن:


ما داریم تصویری از خودمون، از جامعه می‌بینیم. چون می‌شه فهمید این جامعه چه کسانی رو به بالای نردبان شهرت، قدرت، ثروت و اهمیت رسونده.

یکی دو تا آدم، ممکنه شانسی برن بالای هرم جامعه. ولی وقتی ترکیب آدم‌هایی که اون بالا می‌رسن رو می‌بینیم، دیگه یه چیز فردی نیست. یه پدیدهٔ اجتماعیه.

توی جامعهٔ‌ خودمون هم میشه دید. یه بار مرور کنیم توی این ده سال، بیست سال، پنجاه سال، ماها عزادار چه کسانی بودیم. مرگ چه کسانی پرصدا بوده و جدی گرفته شده. چه کسانی بی‌صدا از بین ما رفتن.

شاید خیلی از آدم‌هایی که الان پرسروصدا می‌میرن، محبوب ما نباشن.

اما یادمون نره که بالاخره اون‌ها هم به نوعی دارن حب‌و‌بغض‌های نسل‌های قبل از ما رو منعکس می‌کنن و ویژگی‌های جامعه‌مون رو نشون می‌دن.

#هایلایت_کتاب