Атри сухан

Ризқинг сени ташвишга солмасин!

— Hарх-наволар ошди. Лекин ризқимиз ҳар нарсага қодир бўлган Раззоқ - ягона Зотнинг қўлидадир.
— Салафларнинг бирига: Нарх-наволар кўтарилиб кетти, дейилганида. У киши: Истиғфор билан туширинглар, деган экан.
― Бир Аъробийга: Бир бурда нон бир динор бўлибди, дейилди. Шунда у киши: "Аллоҳга қасамки, бу мени ташвишга солмайди. Агар буғдойнинг донаси бир динор бўлса ҳам, мен Раббим буюрганидек ибодат қилавераман, У эса Ўзи ваъда қилганидек ризқимни етказаверади", — деб жавоб берган экан.
― Одамлар Салама ибн Дийнор роҳимаҳуллоҳнинг ҳузурига келиб: "Эй Абу Ҳазим, кўрмайсизми, нарх-наволар кўтарилиб кетибди, дейишганида. У киши: Бу сизларни нега ташвишга солаяпти? Бизга арзончиликда ризқ берган Зот, қимматчиликда ҳам ризқ бераверади, ― деб жавоб берган эканлар.

Ибтидо кардам ба номат Холиқи арзу само,
Подшоҳи ҳарду олам, қозии рӯзи ҷазо.

Ҳам замину осмону Курсиву Лавҳу Қалам,
Ҷумларо пайдо ба ҳарфи қофу нун аз мо адо.

Холиқи ашёи олам будӣ, эй зулҷалол,
Воҳиду фарду самад ҳам нестӣ аз мосуво.

Қодири ҳаййӣ, қайюм, ҳар чӣ хоҳӣ он кунӣ,
Мекунӣ эҳё тамоми мурдагон явмулҷазо!

Аз Самак то бар Само, то Аршу Курсию Қалам,
Ҷумла махфиҳо ҳама бо амри ту гашта бино.

Ҷумла дарёҳои олам сайр дорад рӯзу шаб,
Халқ кардӣ ҷумларо, не ибтидо не интиҳо!

Шукр кун Искандари осӣ, ки зоти қадим,
Офарида аз дини Ислом, туро карда бино!


Аз асари «“ШОҲНОМА”» - и Ҳаким Абулқосим Фирдавсӣ

Худованд мехоҳад занро офарад ва ба мард ҳадя намояд... Фикр мекунад ва ба хулосае меояду қадро аз сарв, пуррагии рӯйро аз офтоб, сиёҳии мӯйро аз шом, овозро аз булбул, чашмро аз оҳу, ашкро аз абр ва чашма, қаҳрро аз раъду барқ, хиромиданро аз кабк мегираду занро меофарад ва ба мард тӯҳфа мекунад. Ин ҳадяи Офаридгор писанди мард намешавад, чун таҳаммули ин табадуллотҳои занро надошт. Як медидӣ ӯ чун булбул суруд хонда истодааст, дар як муддати кӯтоҳ чун абр ва чашма гирён аст, гаҳе чун кабк хиромида хушҳолӣ мекунаду гаҳе чун раъду барқ ба ғурриш меояд. Мард тӯҳфаи Яздони покро бармегардонад.Худованд ҳадяаашро аз мард мегирад. Баъди ду рӯз боз мард рафта аз Парвардигор ҳадяашро мепурсад. Худованд мегӯяд, ки чаро тӯҳфаамро қабул накардию боз барои ҳадя омадӣ? Мард дар ҷавоб мегӯяд: Худовандо он чӣ чиз ба ман додӣ, ки на таҳаммули бе онро дорам ва на таҳаммули бо он...? Аз ҳамон вақт инҷониб зан бе мард ва мард бе зан буда наметавонад. Аз ин рӯ мардро агар ба шоҳсутуни хонадон шабоҳат диҳанд, занро чароғи хонадон мегӯянд...
Модарон, илоҳо зинда бошед! Ин саодату садоқат ва муҳаббату тароват чеҳраи шуморо тарк накунад!

Қади зебои ту аз сарви сарафроз расида,
Басари нурфишон дидаи оҳуи рамида.

Зи садоят бани Одам ба наво омада, аммо,
Ҳама ин авҷи наво аз дами булбул бипарида.

Гуҳари ашки равонат ба сари дидаи ҷонбахш,
Назари неки Худо, аз дили сарчашма дамида.

Ҷараси бонги баландат асари қаҳру ғазаб нест,
Шарари нози накӯят зи дили барқ парида.

Сабаби равшании моҳ бувад мӯи сиёҳат,
Ки тамоми сияҳӣ аз рухи он ёр ҷабида.

Шафақи рӯи накӯят назари шеди ҷаҳон аст,
Малакеро ба чунин ҷилвагарӣ даҳр надида.

Ҳама ин васфи сара қиссаи ман аст, Саодат,
Ту чаро дар ҳақи занҳо сурудӣ боз қасида?

🍂

Расми дунё дар ҳамин аст он ки омад рафтанист,🌱
Баъди рафтан номи некат бар забонҳо монданист.🌱
То тавони халкро аз худ маранҷон бо сухан,🌱
Он ки болотар нишинад охираш афтоданист.🌱
Умри ҷонат гарчи умри нӯҳ ҳам бошад вале,🌱
Шишаи умри гиронам оқибат бишкастанист.🌱
Дил мабанд бар моли дунё, моли дунё бевафост,🌱
Хирқаи зар ҳам бипӯши, симу зар нобурданист.

🍂🌺

УМРРО БЕҲУДА НАБОЯД САРФ КАРД: Расулуллоҳ (с.а.в.) чунин фармудаанд: “Нишонаи аз банда рӯй гардонидани Худованд ин аст, ки банда ба молояънӣ (ба он чизҳое, ки на барои дунё ва на барои охират манфиате надоранд) вақти худро сарф мекунад.” 
Инсонро мебояд, ки танҳо барои як лаҳзаи хурдакаке аз умри худ,ки бе ибодати Худо ва беҳуда сарф мекунад, пушаймонии бузург зоҳир кунад. Зеро инсонҳо танҳо барои ибодат кардан ба Худованд офарида шудаанд. Худованд дар сураи Зориёт, ояи 56 чунин мефармояд: “Ман ҷинну инсонро танҳо ва танҳо баҳри ибодати Худ офаридаам”.
Яке аз олимони бузурги илми фиқҳ ва бузургони тасаввуф, Юнус бин Абдуллоҳ (р.ъалайҳ) (в.1038) рӯзе бо муридонаш каме сӯҳбат барпо кард. Баъдан ба рӯи онҳо назар карда оҳе кашид. Муридон пурсиданд: “Эй Шайх, чаро ба мо нигариста оҳ кашидед?” Шайх дар ҷавоб гуфт: “Боз як соати дигаре аз умри ману шумо кам шуд. Барои ҳамин оҳ кашидам. Зеро бо кам шудани соатҳо аз умр, рӯзҳо мегузаранд. Бо гузашти рӯзҳо умр низ кам шуда меравад. Банда, рӯзе мегардаду мебинад, ки аз умраш чизе боқӣ намондааст. Акнун дар он вақт бандаеро, ки умрашро бе ибодат сипарӣ кардааст, пушаймонӣ суде намебахшад”. (Тӯҳфат-ус-Сулаҳо)

ДУРӢ ҶУСТАН АЗ ЧИЗҲОИ ШУБҲАНОК
Имоми Раббонӣ (қ.с.) чунин мефармоянд:... Чун дар ҳама вақт, алалхусус дар ин замон, ба куллӣ аз фузули мубоҳот (амалҳои зиёдатии мубоҳ) даст кашидан мушкил аст, аз ҳаромҳо дурӣ ҷӯстан лозим аст ва ба қадри имкон доираи амалҳои мубоҳро тангтар сохтан лозим аст. Ва ҳангоми даст задан бар он, ҳамеша пушаймон ва тавбакор аз он бояд буд. Ва бояд донист, ки мубоҳот (амалҳои мубоҳ) даричаест ба сӯи ҳаром. Инсонро мебояд, ки инро хуб дарк карда, ҳамеша дар илтиҷои Ҳақ бошад.
Умед аст, ки ин ҳама тавбаву надомат ва илтиҷое, ки дар мавриди даст кашидан аз мубоҳот иҷро карда мешаванд, офатҳоро дур карда, инсонро муҳофизат кунад. Азизе чунин мефармояд: “Шикастадилии гунаҳкорон (ки дар натиҷаи гуноҳон ба амал меояд), дар назди Худованд аз савлати  (таърифи) итоаткорон маҳбубтар аст”. (Мактуботи Имоми Раббонӣ, ҷ.1, м.76)
 

 

ФАЗИЛАТИ МОҲИ ШАРИФИ РАМАЗОН
 “Рамазони шариф моҳи бузург аст. Ҳама он ибодат, зикр, садақаҳое, ки аз қабили нофила дар ин моҳ анҷом меёбад, аз ҷиҳати савоб баробари ибодати фарзии дигар моҳҳо мебошад. Ҳар касе дар ин моҳ як фарзро ба ҷо меорад, савоби ба ҷо овардани ҳафтод фарз дар моҳҳои дигарро ба даст меорад. Касе, ки дар ин моҳ як рӯзадорро  ифтор медиҳад, ин василаи авфи гуноҳонаш ва озодӣ аз азоби дӯзах мегардад ва як мисл савоби рӯзаи он шахс ба ӯ дода мешавад, ки аз савоби ӯ чизе кам намегардад. Ҳар касе дар ин моҳ кори он касонеро, ки дар таҳти фармони ӯ кор мекунанд, сабук гардонад, Худованд ӯро мебахшад ва аз азоби дӯзах наҷоташ медиҳад. Чун моҳи мубораки Рамазон фаро мерасид, Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳамаи асиронро озод мекарданд ва дархости ҳамаро ба ҷо меоварданд. Ҳар касе дар ин моҳ ба корҳои хайр муваффақ мегардад, дар тамоми сол низ муваффақ хоҳад гашт. Ҳар касе ин моҳро ба ғофилӣ мегузаронад, тамоми солро ҳамчун ғофил сипарӣ хоҳад кард. Ин моҳро фурсат шумурда, баҳри маънан ислоҳ шудан кӯшишу ғайрат бояд кард.  Худованд дар ҳар як шаби ин моҳ ҳазорҳо инсонро аз азоби дӯзах озод мекунад. Дар ин моҳ дарҳои ҷаннат боз мегарданд ва дарҳои ҷаҳаннам баста мешаванд, шайтонҳо занҷирбанд карда мешаванд, дарҳои раҳмат боз мегарданд. Ба ифтор шитоб кардан (дар аввали вақт), саҳархӯриро оҳиста (то охири вақташ) анҷом додан, яке аз суннатҳои Расулуллоҳ (с.а.в.) мебошад. Расулуллоҳ (с.а.в.) доир ба ин масъала аҳамияти бузург зоҳир намудаанд. Зеро шитоб кардан ба ифтор ва дар охири вақт анҷом додани саҳархӯрӣ, эътироф намудани аҷз ва эҳтиёҷ аст, ки муносиб ба мақоми бандагӣ низ ҳамин аст. Рӯзаро бо хурмо кушодан суннат аст. Пайғамбари Худо (с.а.в.) дар вақти ифтор ин дуъоро мехонданд:  “Заҳабаз-замъау вабтал-латил-ъуруқу ва сабатал-аҷру иншааллоҳу таъала.” (Маъно: Ташнагӣ шикаст, рагҳо намнок гашт ва савоби амалҳоямон ҳосил шуд, иншоаллоҳ .) Дар ин моҳ намози Таровеҳ хондан, хатми Қуръон кардан яке аз суннатҳои муаккадае мебошад, ки ба ин восита банда савоби бисёр ба даст меорад. Худованд моро ба ҳурмати Ҳабибаш (с.а.в.) дар анҷоми ин амалҳо муваффақ гардонад, омин.” (Мактуботи Имом Раббонӣ, ҷ.1, м.45)

Барқи хошоки гунаҳ рӯзаи тобистон аст,
Дуди ин оташи ҷонсӯз беҳ аз райҳон аст.
Метавон ёфт зи сӣ пораи моҳи Рамазон,
Ончӣ з-асрори Илоҳи ҳама дар Қуръон аст.
Мекунад рӯзаи моҳи Рамазон умр дароз,
Мадди инъом дар ин дафтару ин девон аст.

Соиби Табрезӣ

🌙 Рӯзадор набояд носазо гӯяд ва амали ҷоҳилона анҷом диҳад. Ҳар касе бо ӯ даргир шуд, дар ҷавоб гуяд, ки ман рӯзадор ҳастам.

📚 Бухорӣ

Хоҳӣ, ки биёби аз ғаму ғусса наҷот,
Лабрез шавад вуҷуди ту аз ҳасанот.
Ҳар дам бигў, аз дилу ҷон зикру салот,
Бар хотами анбиё, Муҳаммад салавот.

Ё Муҳаммад нури офтобам туӣ,
Дар шаби тор пури маҳтобам туӣ.
Ҳар шабу рўзат фиристонам салот,
Ташнаҳоро чашмаи обам туӣ.