Так, я таксама гляджу "Слово пацана" на якімсь левым пірацкім сайце (ніхто вам ня скажа, дзе яны гэта глядзяць з замежжа, а я вось адзіны скажу).
Умоўна кажучы, СССР павінен асацыявацца не з Гагарынам і Чабурашкай, а з Гулагам і карніцкай псыхіятрыяй. І такія фільмы для гэтага і патрэбныя.
У апошнія гады ў Расеі ёсьць мода на настальгічную эстэтыку часоў "Перабудовы" (глядзіце, напрыклад, цудоўныя кароткія відэа ад Антона Лапенкі) - і тут гэтая настальгія, усе гэтыя "ласкавыя маі" і "міражы", ідзе разам у адным пакеце з крывёй, гвалтам і першабытнымі племяннымі норавамі казанскіх гопнікаў. Старыя песьні аб сапраўды галоўным.
У далёкай будучыні мы павінны настальгічна спажываць савецкі культурніцкі прадукт, ад прыгожай мэлёдыі гімну БССР да мілых савецкіх прапагандысцкіх фільмаў (а савецкія фільмы ўсе, без малейшага выключэньня, былі прапагандысцкія), толькі добра ўсьведамляючы, што маем справу з трафэем, з футрам здохлага монстра. І што замілаваньне гэтым футрам не павінна прывесьці да таго, каб монстар ажыў зноў. Адзін раз ён ужо вылез з магілы і па стане на 2023 год, відавочна, яго трэба забіваць яшчэ раз.
Гэты фільм трэба глядзець у эміграцыі дзеля прафіляктыкі настальгіі і тугі па пост-саўку і па радзіме.
З булінгам і школьным гопніцтвам я, школьны батанік, дзякаваць богу, сутыкаўся ў жыцьці адносна мала. Але такія якасна выкананыя ўзгадкі пра той агідны жывёльны сьвет толькі яшчэ і яшчэ раз прымушаюць радавацца таму, што штось "ня так" і сапраўды было з імі ўсімі, а не з табой, і што гэта ўсё прайшло, і што ты зараз так далёка ад месцаў, дзе ўсё гэта адбывалася. І гары яно ўсё ўвогуле пякельным агнём пад украінскімі хаймарсамі - і тыя ўспаміны, і тыя месцы, і тыя людзі.
Любую сучасную постсавецкую культурніцкую зьяву трэба разглядаць выключна праз прызму расейскай вайны ва Ўкраіне. Дык вось, гэтая вайна - гэта экзыстэнцыйная вайна паміж сьветам казанскага гопніцтва, зь мянтамі, камсоргамі і пергідрольнымі вучылкамі як яго часткай, і людзьмі, якія, як украінцы, з гэтага сьвету спрабуюць хоць неяк, хоць з памылкамі і павольна, але вырвацца. Мы ні за што і ніколі туды больш ня вернемся.
Умоўна кажучы, СССР павінен асацыявацца не з Гагарынам і Чабурашкай, а з Гулагам і карніцкай псыхіятрыяй. І такія фільмы для гэтага і патрэбныя.
У апошнія гады ў Расеі ёсьць мода на настальгічную эстэтыку часоў "Перабудовы" (глядзіце, напрыклад, цудоўныя кароткія відэа ад Антона Лапенкі) - і тут гэтая настальгія, усе гэтыя "ласкавыя маі" і "міражы", ідзе разам у адным пакеце з крывёй, гвалтам і першабытнымі племяннымі норавамі казанскіх гопнікаў. Старыя песьні аб сапраўды галоўным.
У далёкай будучыні мы павінны настальгічна спажываць савецкі культурніцкі прадукт, ад прыгожай мэлёдыі гімну БССР да мілых савецкіх прапагандысцкіх фільмаў (а савецкія фільмы ўсе, без малейшага выключэньня, былі прапагандысцкія), толькі добра ўсьведамляючы, што маем справу з трафэем, з футрам здохлага монстра. І што замілаваньне гэтым футрам не павінна прывесьці да таго, каб монстар ажыў зноў. Адзін раз ён ужо вылез з магілы і па стане на 2023 год, відавочна, яго трэба забіваць яшчэ раз.
Гэты фільм трэба глядзець у эміграцыі дзеля прафіляктыкі настальгіі і тугі па пост-саўку і па радзіме.
З булінгам і школьным гопніцтвам я, школьны батанік, дзякаваць богу, сутыкаўся ў жыцьці адносна мала. Але такія якасна выкананыя ўзгадкі пра той агідны жывёльны сьвет толькі яшчэ і яшчэ раз прымушаюць радавацца таму, што штось "ня так" і сапраўды было з імі ўсімі, а не з табой, і што гэта ўсё прайшло, і што ты зараз так далёка ад месцаў, дзе ўсё гэта адбывалася. І гары яно ўсё ўвогуле пякельным агнём пад украінскімі хаймарсамі - і тыя ўспаміны, і тыя месцы, і тыя людзі.
Любую сучасную постсавецкую культурніцкую зьяву трэба разглядаць выключна праз прызму расейскай вайны ва Ўкраіне. Дык вось, гэтая вайна - гэта экзыстэнцыйная вайна паміж сьветам казанскага гопніцтва, зь мянтамі, камсоргамі і пергідрольнымі вучылкамі як яго часткай, і людзьмі, якія, як украінцы, з гэтага сьвету спрабуюць хоць неяк, хоць з памылкамі і павольна, але вырвацца. Мы ні за што і ніколі туды больш ня вернемся.