"دوام"

ای دل از این سرمست شو هر جا روی سرمست رو
تو دیگران را مست کن تا او تو را دیگر دهد

مولانا

ولی تو حتی توی دنیای آدم کوچیک‌ها هم محبوب نبودی!

خیلی وقته دیگه چیزی نگفتم، این بدین معنی نیست که چیزی برای گفتن ندارم نه خیلی چیز‌ها توی دلم لونه کرده که گفتن همه‌اش از حوصله‌ی من و شما خارجه، ولی باید گفته بشه باید ثبت بشه و براش چاره اندیشی بشه‌.
فکر می‌کنم تنها چیزی که مدت هاست روزگارمو تلخ کرده «عدم زیستن با نگاه نو» باشه، وقتی برای اولین بار پامو توی دانشگاه گذاشتم تا مدت‌ها در نگاهم هرچیزی نو و تازه بود حتی جزئیات خیلی کوچیک که در نگاه دیگری مسخره انگاشته می‌شد اما در چشم من سراسر شگفتی!
از آینه‌ی توی سالن خوابگاه بگیر تا همون حراست گیت خوابگاه که اسمشو نمی‌دونم ولی از همشون مهربون‌تره و من ترجیح می‌دم بهش لبخند بزنم. تمام این‌ها زندگی من‌رو پر کرده بود تا از هر تازگی یک خاطره بسازم و ثبتش کنم. اما توی این مسیرِ نگاه نو داشتن، سر راهم اتفاقات و آدم‌هایی قرار گرفتن که سعی داشتن منو در همسان‌سازی جامعه بشونن سر جای خودم! دیشب که بهار حرفشو زد به ذهنم افتاد که من در پوشش و کارهایی که دوستشون دارم انجام بدم خیلی درگیر این همسان سازی نشدم، ولی در بیان افکارم و چگونگی زیستن این افکار به دیگری اجازه دادم محدودشون کنه، ذوقشون‌رو‌ کور کنه و دیگه درگیر شگفتی نشه، چون آینه‌ی خوابگاه کثیفه، چون حراست عوضیه. چون همه چیز به طرز غیرقابل تغییری مزخرفه. اما حالا که نگاه می‌کنم می‌بینم به من جز چند هفته‌ی اول توی تهران خوش نگذشته با اینکه این اواخر اتفاقات هیجان‌انگیز زیادی افتاد ولی من دیگه اون بینش رو دور انداخته بودم برای همین هرچیز تازه که اتفاقا اینبار لیاقت شگفتی داشت، دیگه تکراری بود.
فرمولش ساده‌ست ولی عملی کردنش توی جامعه‌ی کنونی سخت:
به هر چیز یه جوری نگاه کن که انگار آخرین باریه که همچین چیزی‌رو تجربه می‌کنی و دیگه قرار نیست داشته باشیش. مهم نیست این درسو فردام مرور می‌کنی، الان طوری بخون انگار فردا امتحانته و از همین صفحه سوال میاد، مهم نیست هر روز داری از جلوی نونوایی در خونتون رد می‌شی اینبار چند ثانیه بایست و بوی نون تازه‌رو با اعماق وجودت استشمام کن؛ ماها اگه حواسمون به این چیزای کوچیک نباشه، خیلی زود نابود می‌شیم.
طولانی شد ولی اگه تا آخر خوندی ازت ممنونم.🤍

از پسش برمیام ولی دلیل نمی‌شه راجع بهش گریه نکنم.

خدا داره آستانه‌ی صبرمو با حقوق اساسی خوندن می‌سنجه.

چنین تاریخی رو می‌تونیم به مثابه‌ی یک شروع دوباره و دادن یک فرصت دیگه به خودمون بدونیم، برای تغییر.
بهانه‌ای برای نو شدن تو دل این سرما و تاریکی مبارک.

شهر مظلوم ما آرام زیر این برف مرده است.

چه کند دردِ آدمی؟
می‌آید که تو به دنبال مرهمی باشی، پناهی بیابی، وقتی که نباشد، درد هم تنها می‌شود و کنج قلب بیتوته می‌کند.
رنج آدمی از تنهایی خودش نیست، از تنهایی دردشه.

وقتی افکارتو بالا میاری دیگه هیچی درست نمی‌شه.