𝓜𝓸𝓸𝓷𝓬𝓱𝓲𝓵𝓭

هه..

ناقصه ولی خب اینم دیدم ته گالریم هست

و مگر زندگی چیزی غیر از داشتن توست ؟! نمی‌ دانم چرا وقتی به آغوش می‌گیرمت دیگر به هیچ چیز فکر نمی‌کنم شاید آغوش تو بن بست تمام افکارم است
توی زندگی کوتاهم تنها یک مکان برایم دل انگیز و دل نشین بود. همیشه ارزو داشتم قبل مرگ یکبار دیگر از ان خیابون رد بشوم و خاطرات قدیمیم را دوباره زنده کنم
لای پلکامو باز میکنم و با صحنه ی عجیبی رو به رو میشم. من جلوی ورودی اون خیابون با ی عصای چوبی ایستادم ، نمیدونم کی اومدم و یا چجوری اومدم.. اما این ارزوم بوده حتی اگر خواب یا رویا باشه اینجا جاییه که همیشه دوست داشتم یک بار دیگه ، فقط یکبار دیگه ازش رد بشم و خاطراتمو برگردونم
اروم به کمک عصای چوبیم شروع به قدم زدن میکنم.. انگار همین دیروز بود که همراه مادرم هرروز از این مسیر رد میشدیم و به درختای سر خم کرده نگا میکردیم سرمو برگردوندم تا درختو دوباره ببینم. نسیم باعث تکون خوردن شاخه ها میشد ، پرنده ها بخاطر تکون خوردن شاخه از بام قشنگ درختان میپرن
چراغ های تیر چراغ برق توی مسیرم هی خاموش روشن میشدن. کم کم از خستگی توی نیمکت همیشگی ای که مادرم روش میشست میشینم و ب صدای جیر جیر چوب گوش میدم
دوستدارم تا ابد همینجا بشینم و فقط به فضای دلنشین رو به رویم خیره بشوم.
یکهو صدای بوق بوق مانیتورینگ علائم حیاطی توی فضا پیچید. تازه یادم افتاد اینجا واقعا یک رویاس ... فقط چند ثانیه طول کشید اون صدای بوق بوق و بعدش ب صدای متعددی تبدیل شد.
اخرین حرف هایم به همسر عزیزم.
عزیزم تو وقتی این رو میخونی من دیگه توی این زندگی حضور ندارم. میخواستم بدونی تا قبل از در اغوش گرفتنت فکر میکردم زندگی فقط زنده بودنه.

دیدم یکی قلم رو کرد گفتم ماهم قلم رو کنیم.

من.هیچ.استعدادی.توی.سه.تار.ندارم.

بازم چالش✨

اینبار فرق میکنه! اینو فور کنید تو دیلیتون و از بین 19 تا 213 یک عدد رو رندوم انتخاب کنید. منم توی کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم از پائولو کوئلیو عددتونو پیدا میکنم و اون صفحه رو براتون میفرستم‌.ممکنه عکس باشه ممکنه دیالوگ باشه و ممکنه یکی از قشنگ ترین متن هایی باشه که دیدید.
آهای پابلیک ها ک فور میکنید.. لینک بهم بدین.
آهای اشخاصی که دیلی ندارین اسم و عددتونو برام ناشناس بفرستید.

چرا هرچی سعی میکنم خوشحال باشم و زندگیم رو روال بیوفته نتیجه عکس میده؟
دو سه روز اومدم از رو یکی تقلید کنم و هی سعی کتم زندگیمو دوست داشته باشم ولی جوری شده الان ک حاضرم برم مدرسه بمیرم

میخوام داستانمو دوباره از اول شروع کنم.

چون مورد علاقه توعه میزارم‌اینجا بمونه.

خیلی واقعا مسخرس
من سعی میکنم اهمیت بدم و هرکاری میکنم هیچ کس از دستم ناراحت نباشه اما دقیقا برعکسش تحویل میگیرم . دیگران اهمیت نمیدن من چه احساسی دارم اما وقتی خودشون ناراحت میشن اسمون ریسمون بهم میبافن و هزار بار یادآوری میکنن ک ناراحتن. که درد دارن میکشن اما منی ک سعی میکنم همیشه همه چیو تو خودم بریزم و روزی ک انقدر حساس شدم ک حتی کوچیک ترین چیز هاهم ناراحتم میکنه مقصرم. چرا؟ چون من بد برداشت کردم چون دارم از ی حرف کوچیک داستان درست میکنم چون یارو قرار نیست نازمو بکشه.
خودتون میگید من آدم مهربون و حساسیم اما وقتی اتفاقی میوفته و سعی دارم خودمو با کسی مقایسه کنم مدام میگید فلانی دل نازک تره! فلانی احساساتی و حساس تره فلانی کلی تو زندگیش سختی کشیده!! پس من چی من سختی نکشیدم؟ تو این دنیا هیچ کس نیست سختی نکشیده باشه اما فقط چون یکی بیشتر بروز داده اونه ک حق باهاشه منم باید بشینم تحمل کنم چرا؟ چون از نظر دوستاش اون رنجور تره. میشه یبار بگید من تو این زندگی و دنیا برای شماها چیم؟ چرا تکلیفتون با خودتون روشن نیست
حرف نمیزنم کلی می‌چسبید بهم میگید واییی تروخدا حرف بزن من کنارتم من فلانم تا حرف میزنم فاز روشن فکریتون گل میکنه و مدام میگید اره تو داری داستان درست میکنی بخاطر ی حرف کوچیک
بابا..من مسخره شماهام؟ خودم ناراحت میشم خودم مقصرم شماها ناراحت میشید بازم من مقصرم. واقعا احساساتمو سعی دارم بیان کنم ولی شماها تر میزنید توش ، درسته بیشتر اوقات نشون نمیدم ولی توروخدا بفهمید منم ناراحت میشم توروخدا بفهمید منم اینور حرص میخورم و اذیت میشم.