⚜️.: ديدگاه :.⚜️

خواهد بود بر پیکر اش، که به آسانی ترمیم نخواهد شد.

در چنین فضایی چه بخواهیم و چه نخواهیم ،به دست خویش آب به آسیابِ کسانی ریخته و می ریزیم، که چشمِ دیدن وکیل و اعتبار و منزلتِ کانون وکلا را نداشته و ندارند !
با یک حسابِ سرانگشتی، ای بسا پدید آوردن فضایی اینچنینی، آمال و خواسته کسانی است ،که با ترفند ۱۸۷ طَرفی نبستند و با پیاده کردن خزنده این روشِ به ظاهر مدنی و بکارگیری آن تخم نفاق، تفرقه ، تشتت و اختلاف و دودستگی و چند دستگی می پراکنند! تا جائیکه به هتکِ حرمت و رویارویی فرزندان شایسته ی خانواده منجر گردیده، آنگونه که‌این روزها کم و بیش شاهد بوده ایم.
در چنین حال و هوایی بزرگان‌ آرام ،آرام مایوس و دلسرد شده و به ترک خانه رضایت میدهند، و..‌‌.؟!!

که هرگز چنین مباد!

از خود می پرسیم ، مگر نه این است، که همه بایک شعار:
ارتقاء جایگاهِ کانون‌و‌منزلت وکیل و حرفه ی وکالت،
و با یک هدف:
ساختنِ فردایی بهتر ،حرکت می کنیم، پس این‌همه‌اختلاف، دودستگی و چند دستگی و چنگ ودندان نشان دادن و هتک حرمت چه‌معنایی دارد و برای رسیدن به کدام هدف طرّاحی گردیده؟!

بیائیم ، برنامه و هدفِ "گروه" را با "سیاست" گِره نزنیم!
آینده در باره مان خوب قضاوت نخواهد کرد!

یاحقّ.

علی مندنی پور

به نامِ آتکه جان را فکرت آموخت

*- دستور کارِ جلسه ی بیست و نهمین همایشِ کانون های وکلای دادگستری کشور، به میزبانی کانونِ خوزستان در شهرِ ریز گَردها! اهواز ،با انجامِ انتخاباتِ دو سالانه اسکودا ( اتّحادیه سراسری کانون های وکلای دادگستری ایران)،
دیروز چهارشنبه پس از بر گزاری تشریفات مراسمِ رسمی افتتاحیه، با انتخاب رئیس ، دو نائب رئیس و دو بازرس کار اش را آغاز کرد.

شاد باش به اعضاء هیات های مدیره کانون ها، خسته نباشید ، به داوطلبان این دوره ، هم آنانی که عزم جزم کرده تا از سرِ احساسِ مسئولیّت در این میدان رقابتِ سالمِ خانوادگی اسب شان را بتازانند!
تبریکی ویژه به عزیزانی که با رای بالای همکارانِ آینده نگر ، افتخارِ امانت داری این دوره نصیب شان گردید،سپاسی به امانت داران اسکودا و دست مریزادی به میزبانان خونگرمِ جنوبی مان.

اقبال در انتخابِ بجا و ارز شمندِ همکارانِ پر انگیزه و تازه نَفَس را به فال نیک گرفته،
برایشان در انجام وظائف محوّله پیروزی و برای کانون و کانونیان استقلالِ واقعی ، آرامش ، اعتبار و فردایی بهتر آرزو دارم.

اگر پریشب، از همان بدو ورود به "لابی" هتلِ محّلِ اقامت تا ساعت ۱۵ دیروز و تا لحظه رای گیری، شاهدِ" لابیگری" هر یک از همکاران به سبک وسیاقِ معمول بوده وهر کدام به نوعی سعی در معرّفی بر جستگی هایِ کاندیدای موردِ پسند خویش داشته و از جنسِ مرغوبِ متاعِ خود سخن می گفتند؛

دیشب از شور و مشورت و پیغام و پسغام وگرم کردن تنور انتخابات خبری در " لابی" و اثری از" لابیگری " دیده نمی شد.
بجای رقابت از رفاقت می گفتند وبازار تبریک و تهنیت به همدیگر داغ بود وهمه اش صحبت از این بود، که سرِ حال و بشّاش، چونان گذشته و صد البتّه با اراده ای راسخ تر در قد وقامتی بر افراشته و استوار ، درقالبِ اتّحاد و همدلی و در راستای دفاع از کیانِ کانون (خانه مشترک) و شان و منزلت وکیل و حرفه ی شریف وکالت آنگونه که شایسته و بایسته است ، افقِ آینده را نشانه گرفته، گامی به جلو برداریم.

آری ، دیشب و امروز و روز های دِگَر ،سخن از چگونگی رویارویی با موانع و مشکلاتِ پیش رو بود و خواهد بود،موانع و مشکلاتی که گویی تمامی نداشته و نخواهند داشت، و جز در‌سایه ی همدلی ، اتّحاد و اتّفاق صنفی بر آنها چیره نخواهیم گشت!
انگیزه ای بالا می خواهد و برنامه ای اصولی ،شجاعتی در خور و پشتکاری قوّی، که هماره در خمیر مایه ی فرزندان خوبِ "خانه" وجود داشته و دارد.

اجازه می خواهد در جایگاه عضوِ کوچکی از "خانواده" بزرگ، ریشه دار ، آبرومند و دیر پایِ این نهادِ مدنی -مردمی با بهره گیری از تجربه و از سرِ احساسِ درد و مسئولیّت و شاید هم برای تسکین چند باره دلِ خود و ثبتِ در تاریخ بگویم:

آنگونه که همگان دانیم و دانید وقصّه پر غصّه اش را سال ها خوانده ، و شنیده ایم،و چونان تماشاگری نظاره گر اش بوده و هستیم!
چرخه ی اوّل و آخر معیوبِ ماشین ترمز بریده ی ماده ۱۸۷ در جهتِ تضعیف ،که چه بگویم، زمین گیر کردن و تخریبِ چرخ های قدرتمندِکانون وکلای دادگستری طرّاحی و بکار گرفته شد، و اگر چه‌آسیب ها از قِبَل آن فراوان رسیده و هزینه هایش بسیار؛
امّا چنانچه شاهدیم،همّت و حمایت جانانه فرزندانِ سخت کوش و وظیفه شناسِ "خانواده "، برنامه ریزی هدفمندِ برنامه ریزان را تا این زمان با کُندی مواجه و تا حدّی با ناکامی روبرو کرده است!

گر چه به ظاهر این "تب" فرو کِش کرده ، امّا موجِ مهیبی با "ادغام" در راه است، که امّید می رود با تدبیر و همیاری بزرگان و دلسوزانِ" خانواده" در هر جامه وجایگاه به آرامی فرو نشسته و" کشتی طوفان زده" با حمایت همه همکاران و شهروندان اندیشه ورز ، درد مند و آینده نگر و سُکاّنداری بزرگ زنان و بزرگ مردانِ عرصه وکالت به ساحلِ نجات رهنمون گردد.

چه، خواهی ، نخواهی آثار وتَبَعاتِ ناخواسته ی این "ادغام "در گذر گاه هایِ پیش رو ، به ویژه در قالبِ مدیریّت کارهای "خانه" گریبانمان را خواهد گرفت!

نکته دوّم به "درون خانه" و فرهنگِ پنداری ، گفتاری و کرداری "فرزندانِ خانواده "
بر می گردد.

و آن هم ، تبِ تند و آزار دهنده گروه گرایی است، که چندی است به جانِ پیکر بی رمقِ " خانه" و"اهلِ خانه" افتاده! و خواسته و یا نا خواسته تخم لَق اش را در دهان مان شُکُنده اند!
به دفعات نوشته و گفته ایم و همچنان نیاز بسیار می رود که بگوئیم و بنویسیم و اگر لازم‌باشد فریاد بزنیم.

نفسِ تشکیل گروه در قالبِ های:
علمی، فرهنگی ، اجتماعی و اخلاقی و انسانی به شرطِ رعایت تاّم و تمامِ مصالح عالیه و منافع "خانه و خانواده"نه در شعار که در عمل کاری است ،بس پسندیده و ضرورتی است، اجتناب نا پذیر.
امّا قبول کنیم، آنگاه که به قصد ونیّت "قبضه قدرت" ورود پیدا کند، " شایستگان‌"از گردونه خارج و انحصار حاکم‌خواهد شد، و بکار گیری چنین روشی با روحِ نهادی مدنی چون کانون همخوانی نداشته و ندارد، وضربه ای کاری

آغاز زندگی چه بسیار با پایان آن تفاوت دارد! یکی مملو از آرزوهای دروغین و سرشار از لذت جسمانی، و دیگری، میوه‌ی فرسایش و فساد کالبد و بوی مرگ.
زندگی، تا آنجا که به خوشبختی و لذت مربوط می‌شود راهی است دو بخشی :
اول خوشی ها، رویاهای کودکی و سرور جوانی.
دوم، ناخوشی ها، زحمات میانسالی، رنج و ضعف مداوم کهنسالی، و در آخر سکرات موت و پنجه در افکندن با مرگ.
آیا همه‌ی اینها احساسی جز آن به دست می‌دهند که زندگی جز یک اشتباه، دیگر هیچ نیست؟

نتیجه ی خبطی که اندک اندک هویدا می‌گردد؟
عاقلانه ترین کار این است که زندگی را چون پنداری بیهوده، چون یک فریب بنگریم، افسانه ای که بس واقعی می نماید.




آرتور شوپنهاور...

علی مندنی پور

به نامِ دادارِ دادگستر


با همه تکانه ها ،موانع ودست اندازهای سرِ راه !

سرانجام، "قانون "چنانچه انتظار می رفت ، اگر چه دیرهنگام و پر هزینه، جایگاه واقعی اش را باز یافت ویک فوریّتِ طرحِ اصلاحِ بندِ چ ماده ۸۸ قانون برنامه ششم توسعه، پس از سال ها "کشمکش " دیروز، یکشنبه سوّم دیماه با اکثریّت قاطع به تصویبِ نمایندگان خانه ملّت رسید .

خوانی دشوار، از هفت خوانِ این "هماوَردِ نفس گیرو قانونی " در سایه ی وحدت و همدلیِ همکاران و در گذرِ از مسیرِ خطیر و پر خطر پیش رو با موفقیّت پشتِ سر نهاده شد و
میوه ی شیرین همبستگی و هم گامی، در قابِ زیبایِ تلاش و ایستادگی ،با پیامی رسا ،مانا و در خور، از همّت و حمایتِ همه جانبه و کم نظیر همکاران، به ویژه مسئولانِ اسکودا و اعضاء هیات مدیره های دوره های مختلف، از تاریخ تصویبِ ماده ۱۸۷ برنامه ی سوّم توسعه تا کنون ، در جغرافیایی به وسعتِ ایران زمین به بار نشست و کامِ همه ی آنانی را که، دل در گروِ آبادی و آزادی مام وطن داشته و دارند ، شیرین کرد.

خبرِ مسرّت آور و امیّد بخشی که‌تا اینجا ، دست کم خستگیِ ۱۷ ساله را ، از تنِ همکارانِ دل نگران ، خاصّه آنانی که ،با قلم،قدم و زبانِ خویش در این راه پیشگام بوده اند ، به در آورد!





بر داشتنِ این گام بلند و ارزشمند، همانا دسترنج تلاش و کوشش همگان ، نمادِ وحدت و نمودِ تحسین بر انگیزی از خردِ جمعی همکاران است. امری که سال هاست در سرلوحه خواست های بحقّ کانون های وکلای دادگستری قرار داشته و دغدغه همیشگی یاورانِ عدالت بوده است.


در جایگاهِ عضو کوچکی از خانواده بزرگ ،ریشه دار و آبرو مندِ کانون وکلای دادگستر کشور،
این دستاوردِ بزرگ و سازنده را به ملّت نجیب ایران ، همکاران سختکوش ومسئولیّت پذیر و همچنین نمایندگانِ درد آشنا
و مسئولانِ وظیفه شناس، هم آنانی که ، پس سال ها صدای حقانیّت مان را شنیدند، تهنیّت می گویم.

پایمردی همکاران را ستوده ، صبر وتدبیر شان را پاس داشته و ارج میگذارم.

هم دل و هم نوا، ازهمدیگر میخواهیم، به یاریِ حضرتِ حقّ، پر انگیزه تر از همیشه، با اراده ای محکم و عزمی راسخ، چونان گذشته ،در چارچوب قانون گام برداشته،دست در دست ، ادامه ی راهِ پر پیچ و خمِ پیشِ رو را با تکیه برمردم ، همکاری و همیاری قانون گزارانِ شجاع ومسئولانِ دلسوز و آینده نگر ، در راستایِ رسیدنِ به استقلالِ واقعی کانونِ وکلای دادگستری این نهادِ خدمت گزارِ دیر پا، دفاع از شان ومنزلت وکیل و کیانِ حرفه ی شریف وکالت به سلامت بپیمائم.

به امیّد آن روز .

تو خیال می کنی عدلیه علفچره، یا ملک بابای من و توست؟

این اونان که عدلیه را علم کردن و با عدلیه مثل کارد و دسته ش.
اون وقت تو خیال می کنی کارد دسته خودشو میبره؟ اگه همچین خیال می کنی خیلی ابلهی. اگرم خیال میکنی اونا میزارن تو دهن واکنی و حرف مفت بهشون بزنی بازم ابلهی.

چون حرف تو تف سربالاست. تف سر بالام تو یخه خود آدم می افته، باقیش دیگه با خودتونه. .


محمود دولت آبادی

صادرات اِی جنسای اَعلوی مرغوب!
چه صادرات پر نفعی! چه پشتوانه پُر و پیمونی ، ها وآلّا!

کاکوی خوبُم.
میدونی ، خودِت
سرِکاری و خبر نداری؟
شکّ نکن اَلَکی می گِی ، گاسَم شوخیت گرفته، والّو بِلّو همه مون به اِی بلا گرفتاریم، درد بی درمونی که دل و روده همه مونو به هم ریخته ،اَگه کُلاتِه قاضی کنی، قبول می کنی ، از کَلّه ی صُب تا آخرشَو ، حتّی تو خَو برا همدیگه نقشه می کشیم، و دَسِمُون محترمانه توجیبِ همدیگه س! چه نقشویی، چه دَسویی ، چه جیبویی! چه تاروفای شابدولَظیمی!

خوبه بودونی که ، نونِ همه این کارا رِ به نامِ ماده و تبصره ومقرّرات وبه کامِ خواسَه آ ی شخصی، گروهی ، خطّی و باندی به تنور می چسبونیم!
شُنُفتی که میگَن قانون مالِ فقیر بیچاراس و" تورِقانون "
"ماهی ریزا "رو می گیره؟!


ظاهر قصّه اِینه که، همه چیز تو زَروَرَقِ قانون و سر جَوی خودِشِه و به قولِ حقوق خوند ه ها:

"طابقِ نعلِ به نعل"، ولی چِش چارِت، روزِ بد نبینه، اگه یه کم به خودت زحمت بِدی و بِری تو اِی "بَحرِطویل" اُو وَخت دُرُسی حالیت میشه، اَی دلِ غافل، فقط پوسه و رویه رو ، یه نظر دیدی و از لایا ومغز یعنی همو اصلِ کاری به راحتی گذشتی و جِیکِتَم در نیومد و نمیاد!
اَگه حسّ بویائیتو ، خوب به کار مینداختی، بو گَندِ شو دورا دور میشنُفتی، همه مونو آزرده، تا اونجو که سرِمون زِر تَو می رِه و حالومون بهم می خوره !

حالو قبول می کنی، که این صف و اُون صف، هَمَش سرِ کاریه، یا خودمون همی جوری ،دلبِخَوی دُرُ سِش کِردیم ، یا خداخیر دادا برامون زحمتشو کشیدن ! چه زحمتی!
که الهی یکی تو اِی دنیا، هزار تا، تو آخِرَت اَجرشون بِده !
چه دلسوزایی ، چه اِنسونای شریفی!
اینا همو آدمایَن که سعدیِ علیه رحمِه در وصفشون طاقچه بالا گذوشته و از شون‌ تعریف و تمجید کِرده.

الهی که بد نبینَن و تخم و تَرَکه شون تو اِی زمین زیاد بشه!
مام، با کلّی ذوق و شوق و یه دنیا قدردونی در حقِّ اِی خدا خوب کِردا ، مِث بچّه ی آدم، منّظم، آروم وبی سر وصدا سرِ صف وایسادیم، سرمُو و گرمُو ، غُرولُند ، فحش و فَضیّت ، خَسِگی وکوفتگی ، گشنگی و تشنگی ونیش زبونِ هر چه بد زبون رِ به جون خریدیم و دندون رو جیگر گذاشتیم، به خیالِ اِیکه ،علی آبادَم شهر یه !
غافل از اُونی که، اُون همه آگهی و مصاحبه‌ و "مصافحه" ، پَیغوم و پَسغوم، امروز برو فردا بیو ،هَمَش یه برنامه حساب شده وقضیّه این کیش کیش ،جاجا ها هَمَشون سرِ لحافِ ملّا بوده،
تا آخرِ سر ، نامِ عزیزدُردونه ها از تو آسینِ

مصا حبه کننده ها و جماعتِ "هم سو" و "هم سود" در بیاد! و همه اونایی که زحمت تهیه پرونده و مُصاحبا ی خَسّه کننده را بخودشون دادن، با نومیدی و لب و لُوچه آویزون بر گَر دَن، پیش بُوا و ننه شون و "روز از نو روزی از نو" تو یکی از میلیونا شرکتِ سهامی عامِ "روز خوابا و شب بیدارا" ،اسمِ مبارکشون را بینویسَن و با "آرامش" و آرزوی فَردَوی بَیتر! سر به بالِش نازِ ننه ی آرزو تو دل مونده بذارن و دعاگوی همه مسئولا و کار گزارایِ آنتیک اِی آب و خاک باشن!


قصّه ی پرغصّه ای ،که تا دِلِت بِخواد، تو این" سرزمین اَهورایی" به روایت های زیادی خونده ، نوشته و دیده شده وادامه داره واِنگو اِی در قِرارِه همی طَو رو همی پاشنَو بچرخه!

جونُم براتون بِگه، تا بوده و نبوده، هَمیطَو بوده ،گوش هیچ آدمیزادی بدهکارِ اِی حرفا نبوده و نیس!

روایتِ جیگرسوزی از:
تبعیضِ آشکار، نابرابری و بی عدالتی ، که نه فقط قانون نخونده ها ،که قانون خونده ها و مدّعیانِ به ظاهر پرو پا قرص و مدافعان سینه چاکِ دفاعِ از حقوقِ مردم ،بالاخص چِی بِهِش میگن، آها یادُم اُومد ، "نهادهای مدنی" رو نه تو شعاراشون که تو دَس پختشون، خیلی هوا خواه ودلبسته خودِش کِرده!

جَلّ الخالِق!

اِینجاس که جاداره هَوار بکشیم :

"اَیُهّا النّاس"
همه مُون سرِکاریم و بیکار!تو همین هَوَوی "آلوده" و پُردود ودَم و نفس گیرَم که نفسِمون در نمیاد! کارمون شده مردم آزاری، یا آدمای زبون بَسَه رو سرِ کار می ذاریم، ویا بِخَوی نَخوی، سرِ کارمون می ذارن!
خدا بخیر کنه، چه دَور و زمونه ای!
ختمِ کَلُوم ، اَی پا بِده ،که داره می دِه و داده، همه تو مایه "سرِ کاری" مُنتا با عیارِ متفاوتیم !
میگی نه ، دَور و وَرتو خوب نِیگا کن، کاکو!

برو به اَمونِ خدا.

یا حقّ.

علی مندنی پور

سرِ کاریا !

دردِ دلی خودومونی، به نامِ " سرِ کاریا"با گویشِ قشنگِ شیرازی و از زِبونِ یه شهروند دردمندِ شهرِ راز (شیراز).

شرمندَم، بَرا عیب و ایرادوی احتمالی اِی دِل نوشته .



شاید به اِی دو کَلمَو خُرده بیگیری،که این حرفا چیه، مَی می شه ،«سرِ کاری» ؟
من میگم، می شه، خوبَم می شه !

من و تو یِه ریز حرف می زنیم ، میخُو یم بیگیم ،سرِکاری نیسیم ، اِی وَصلا به تَنو مون نمی چسبه و این حرفَوی مُفت، تو کَت و کُولمُون نمی رِه که نمی رِه!
ناسلامتی اهلِ درک و فهمیم.

درِ گوشی بِگَم،خودِ خودشیم، از همو قماش، مُنتا عیارمون با هم یه کم فرق داره !

دُرُس تو زنجیره ی گِرن خورده ی جماعتِ "سرِکاریا " قرار گرفتیم و تو فَوجِ اِی بندگونِ خدا عَلَم وکتل را انداخته و زیر بیرقشون سینه میزنیم ،
اُونَم ،چه، سینه ای!

اِنگاخودومونَم حواسمون پَرتِه !
گاسَم باشیم وبه رسمِ زَمونه یِی جورِ دیگه نوشون میدیم! دُونِسه و از سرِ احساسِ نیاز خودمونو
به کوچَ ی علی چپ میزنیم !
اِیطو نِی؟

گوشاتو وا کن، اَی ،تا حالو به اصلِ حرفام نرسیدی، میرسی .صَب کن شازده! یه کم‌ حوصله داشته باش !

خودتو بیزا جَوی یِه شهروندِ نیازمندِ مشکل دار!
یه بخت برگشته ، که بَرا گِره گُشُوی از کار قانونیش!
که تا دِلِت بخواد، از اِی آدما تو اِی کشور گل وبلبل فراوونَنو وسرگردون؛
به یه کارمندی، مسئولی، مدیری، مدیر کّلی، رئیس کّلی پناه ببره! و اگه بخت باهاش باشه، و بند نافِش با ”واسطه“ به یِه وکیلی ، یا وزیری ویا ... وصل بشه!

در بَیترین حالت، بو یی وعده ی" سرِ خرمنی"، ”حساب شده" والبّته "مدّت دار“ با گشاده رویی، تا دَم در بدرقه می شه !
شکم بی صاب شُدَه شِه صابون میزنه ،اِنگو همه چیزا بر وفقِ مرادشو و دنیا بکامِشِه و کارِش خوب پیش میرِه، چه آدمای خوب و نازی، چه فرشته هَوی نجات بخشِ طنّازی !
با خودش وَر می رِه، آرزو می کنه اَی کاشکی، از اینا بیشتر بِشَن، تا این مملکت سر و سامون بگیره، افسوس می خوره، چِرو تا حالو این مائده های آسمونی، تو اِی زمینِ تشنه و تَرَک خورده پَیدَو نشده بودن، چِرو اِی همه دیر، چیطو گا گمون‌تر نَیمَدن ،این کفتروی معصومِ و اِی آدمای
مهربون و وظیفه بَلَد !

عرقِ تنش خشک نشده،بایه عالم امیّد کارشو شروع می کنه، تماس پشتِ تماس !
از ”رابطه ها“ کمک می گیره پا در میونی میخواد، مجبور میشه ازضابطه ها بگه ! خودشو به آب و آتیش می زَنه، خَسِه و کوفته، آخِرِش به درِ بَسِه می رِسه ، سرِ مبارکِش به سنگ میخوره و دَس از پا دِرازتر به اِیستگُوی اوّلی برمیگَردِه !

اِینجاس که دوزاریش میُفته ، اَی دلِ غافل، چه کَشکی چه پشمی ! همه از یه قماشَن، همه سر و ته یک کرباسَن !

از اُو شور وشر و تب و تاب دیگه خبری نِی، یواش یواش دیده ها و شُنُفته ها را مرور می کنه، از اِی همه ”فرق جوری“ و اِی همه بخور،بخور ! و رابطه بازی وحقّ کُشی کَلَ ش تیر میکِشه، دکتر اعصاب و روان میره ،اِفاقه نمی کنه، از اِی همه وقت کُشی و دوویدن بی فایده با لب و لوچه آویزون ، کَلّه پِرَک می گیره ، تمُوم وجودشو بدبینی دوره میکنه، میزنه به سیمِ آخِر!
میشه یه پا، پادوی بی مُزّو و مواجبِ جماعتِ ناراضی ولشکر بیکارا و عضوِ افتخاری کارخونه ناراضی تِراشی ، و یی هُو می رِه تو جَمشون ! و ای بسا، سر از هم آوائی و هم دردی با ”اووَرِ اَووییا “ در می آره و دَسِ آخِرَم بار وبندیلو می بنده و غزلِ خداحافظی را میخونه و می رِه که می رِه!

حالو بیو دُرُ سش کن!

به خودت می یَوی، مَی یادت رفته ، خودتَ م خیلی وَخته به اِی درد واگیر آمُوخته شدی ، و هر جو فرصتی بِهِت دست داده، الحَقّ که کم نذوشتی ، تا تونوسی بندِگونِ خدا را سرِ کارگذاشتی، حالو هم تو همی جاده یه طرفه یَی کلّه داری میری !

به بچّه ت برا قبولی تو امتحان وعده دوچرخه، به ننه بَچات قولِ یه سفر سیاحتی- زیارتی دِبش کربلا، به همساده وعده ی کارِ آبرومند، برا آغوزاده شون تو یکی از شرکتایِ بی نوم و نشون، ثبت شده، بدونِ دفتر و دستَک تو اِی در اَندشت!
به هم دوره بیکارِ دانشگُویی، به آشنا ،خویش و قوم، راننده تاکسی، سرویسِ سرِگذر، به آشغالی و....،
از صبح تا شب وعدای صد من یِه غاز تحویل دادی و هنو هم‌ول کن نیسی ، هَمَش با حرفِ مفت و وعده ی سرِ خرمن ! تا کَی؟
حرف درمونی و حرف درمونی و حرف درمونی !!
می شه ، یه جَوی تمومِش کنی؟

راسی خُودمونیم، اینا سرِ کار گذاشتنِ خلق الّه نِی؟
اسمِ اِی کارا چیه، مَی نه سرِ کاریه ؟!

ها ، گُمپ گُلم، شدی یه پا اُسُوی تمام وقتِ حرف درمونی، از اون اُسُوا که تا دلِت بخواد ،تو سیاست و اقتصاد و اجتماع و فرهنگ مون اِلا ماشاء الّه چرخه ی تولیدش رَو کِردِه و اگه شُنُفتِه باشین، گوش شیطون کَر، با چَن تا از اِی شرکتایِ فَتّ و فراوونِ وارداتِ سنگِ قبرِ چینی قراردادِ نون و آب داری دارَن می بندَن، برا

علی مندنی پور

"به نام‌آنکه جان را فکرت آموخت"

 

با شادباش هفته ی وحدت و تهنیّتِ خجسته زادروز پیام‌آورِ برابری، برادری، بخشش و مهربانی، حضرتِ محمّد(ص) و همچنین زاد روز پیشوایِ بزرگ مکتب تشیّع ، امام جعفر صادق(ع)، به همه‌ی مسلمانان ودوستداران شان در پهنه ی گیتی .

امسال نیز چون سال‌های پیشین، «هفته‌ی وحدت» را در حالی بر گزار کردیم، که اهلِ سنّت کم وبیش گله مند و آزرده‌خاطر اند! دغدغه ها ‌ و آزردگی شان‌ از اساس، نه بر پایه‌‌ی زیاده‌خواهی و سوء نیّت ،بَل از سرِ بی مهری است، که از دیدِ این بزرگواران بر آنها روا گردیده و می گردد . بی‌پرده وبدون تعارف بگوئیم و بپذیریم ،که در خلالِ همه‌ی سال‌های پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی و به رغم تاکید قاطعی که قانون‌گزاران ما و به گونه ای ویژه ، درقالب اصل ۱۲ قانون اساسی، بعنوان میثاق مردم و حاکمیّت بر آن تاکید شده است، همچنان ایرانیان اهلِ سنّت، منتظر استیفای حقوق قانونی خویش اند و بر همین مبنا نیز ذهنِ مسئولان ” نیازمند اصلاحِ نگرش در این وادی‌ .

بی‌تردید تعیین هفته‌ای به‌نام هفته‌ی وحدتِ سنّی و شیعه، صرفاً نه از جهتِ پر کردن صفحه ای ازصفحاتِ تقویم سال، که برآمده از خواست و نیاز عمومی است ، تا آرام، آرام مسیر حقوقی و اجتماعی به سمت و سویی برود، که همه‌ساله هفته‌ی وحدت را نه برای یادآوری ضرورت وحدت طیِ یک هفته، که برای جشن گرفتن سال و سال های وحدت‌ِطی شده ،داشته باشیم.

از سویی نیز، این نام‌گذاری‌و چنین فراخوان‌هایی به مقوله‌ی «وحدت»، مادامی که طرفین فراخوانده شده از سطح مورد نیاز، مشخّص و برابر حقوق اجتماعی و سیاسی برخوردار نباشند، در حدّ یک شعارِ سیاسی باقی خواهد ماند!

بر این اساس ، نگارنده معتقد است، برای رسیدنِ به این هدف بنیادی، می بایستی فهم عمیق این مهّم ،در آحادِ مسئولان آگاه و دلسوزِ این سرزمین نهادینه شود.
چه ، مهّم‌تر ازجنبه ی نظریِ وحدت، مسئله‌ی برخورداری‌ تّام و تمام عملی، از حقوقی است ،که اهل سنّت می‌تواند وباید از آن بهره مند گردد؛ نه به مثابه وسیله‌ای برای نمایش و جلب نظر ناظران، که به عنوان یک ضرورت تاریخی و هدفِ آرمانی، اعتقادی، اخلاقی و انسانی .

اصلِ ۱۲ قانونِ اساسی صراحت دارد :

“…مذاهب‏ دیگر اسلامی‏ اعمِ‏ از حنفی‏، شافعی‏، مالکی‏، حنبلی‏ و زیدی‏ دارای‏ احترام‏ کامل‏ می‏ باشند و پیروان‏ این‏ مذاهب‏ در انجام‏ مراسم‏ِ مذهبی‏، طبق‏ فقه‏ خودشان‏ آزادند و در تعلیم‏ و تربیت‏ دینی‏ و احوال‏ شخصیّه‏ ( ازدواج‏، طلاق‏، ارث‏ و وصیّت‏ ) و دعاوی‏ مربوط به‏ آن‏ در دادگاه‏ ها رسمیّت‏ دارند ودر هر منطقه ای که پیروان هر یک از این مذاهب اکثریّت داشته باشند ،مقرّرات محلّی در حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب خواهد بود، با حفظ حقوق پیروان سایر مذاهب. »

اینان نیز چیزی فراتر از قانون اساسی نمی‌گویند و نمی‌خواهند. و همه‌ی شهروندان اهل سنّت این سرزمین نخست به مثابه ی مشمولین فصلِ سوّم قانون اساسی به عنوان ایرانی و به طور اخّص وفقِ چنین اصولی از قانون اساسی، می بایستی به عنوان شهروند درجه‌ی یک واجد تمام حقوقی باشند، که یک ایرانی شیعه مذهب از آن برخوردار است و بی‌گمان هیچ وحدتی بالاتر از این نبوده و نیست ،که تمام شهروندانِ این کهن سرزمین از حقوق اجتماعی و اساسی برابر برخوردار و در کنار یکدیگر، پیکرِ واحدی به نام ایران را نمایندگی کرده و در بر گیرند.

جا دارد، قبل از آنکه بدانیم، همکار مان در فلان اداره، مسئول و مدیر سازمان و وزیر و وکیل این مملکت بر کدام مذهب است، به گونه‌ای اساسی تمامی هم‌میهنان اعم از شیعه و سنّی بر اساسِ توان، استعداد، شایستگی‌ و صلاحیّت‌، امکان قرار گرفتن در هرجامه و جایگاه را داشته باشند و هیچ تردید و سوءظنّی برمبنای عقیده‌ و مذهب متّوجه حقوق حقّه ی آن‌ها نباشد . به جِدّ معتقدیم این‌همه، نه خواست و نگاه شخصی ، که برآمده از ظرفیّت‌هایی است ،که قانون اساسی موجود، برای همه ی همه ی ایرانیان در پهنه ی جغرافیای کشور با هر رنگ و نژاد و مذهب و… به رسمیّت شناخته است.

به امیّد وحدت و همدلی همه ایرانیان وبا آرزویِ ایرانی آباد و آزاد .

یا حقّ