ᴅᴇꜱᴜʟᴛᴏʀʏ

220‌-230

02:05
از دنیای واقعی بدش میومد، خودش غرق کرد بود تو دنیایی که سر و تهی نداشت، با یه هویت جعلی و هر بخشی از خودش و که دوست داشت به بقیه نشون می‌داد و نقص‌هاش و می‌پوشوند...
قهوه رو جلوش گرفتم و کنارش نشستم و به ماه خیره شدم...
-خودت خسته نشدی از این همه دور بودن؟!
مثل همیشه با همون چشم‌های سرد نگاهم کرد، طوری که بند بند بدنم مور مور شد
-من...منظوری نداشتم...
+بعضی وقت‌ها سوال‌های بی‌جا می‌پرسی...
سرم و پایین انداختم و دستم و دور ماگم حلقه کردم
+اشکال نداره، به هر حال واسه بچه‌ها سوال پیش میاد
خیره نگاهش کردم و منتظر موندم چیزی بگه
+اتفاقا خسته شدم، خیلی خسته شدم از اینکه همه دوست‌هام ازم دورن، اصلا اسمشون و می‌شه گذاشت دوست؟!
+آدم‌هایی که من و تو بهترین حالت دیدن و هیچ بدی از من ندیدن، آدم‌هایی که من و با دو تا عکس فیلتردار و چهار پیام که بعد از دو ساعت فکر کردن سند شده می‌شناسن، فکر می‌کنی خسته نشدم؟!
-اما اگه روی زمین بودی می‌تونستی ببینیشون...شاید اون موقع مجبور نبودیم به یه سیاره دیگه بیایم...
نگاه سنگینش و روی خودم حس کردم، کمی از قهوه‌اش و خورد و بعد چند دقیقه دهن باز کرد...
+من روی سیاره آدم‌ها نموندم، اونجا آدم‌ها من و کامل می‌شناختن، نقص‌های ظاهری و درونی من و می‌دونستن، اشتباهاتم و گذشته‌ام و می‌دونستن، از اون‌ها سواستفاده می‌کردن و مثل کیسه بوکسی که آویزونه و دست و پاش بسته‌اس بهم ضربه می‌زدن و من مثل کسی که حقش بود می‌ایستادم و ضربه‌ها رو می‌خوردم، حالا تو بگو، سیاره آدم‌ها چی برام داشت؟!
کمی مکث کردم و لبخند تلخی زدم و سرم و تکون دادم...
-سیاره آدم‌ها...سیاره آدم‌ها هیچ چیزی نداشت جز غم...
-گمشده‌ای در روشنایی