من در کمال ازادی،چهره زندانی بودن را به خود گرفتم و روحم را فریب دادم تا هرجا که توانستم باخود میگفتم همه این ها تقصیر زندگیست،چه خودم هم جزوی از این زندگی بودم و هیچ،توجه نمیکردم،
اسید غفلت در رگ هایم به جریانی خیز برداشته بود که تا به حال مانندش را در هیچ دنیایی ندیده بودم مگر در روح خودم و حال اتفاقی خواهد افتاد که گردهم آیند تمام بهانه های دروغین من.