تراژدی گیمینگ
مسئله ی گیمینگ در کشور های در حال توسعه همواره مانند دیگر پدیده ها چند قدم عقب تر از باقی جهانیان بوده ، اما این عقب ماندگی ها نتوانسته مانع علاقمندی افراد و جوانان به این زمینه ها شود ، گرچه در تاریخ کوتاه این عرصه ی نوین همگی شاهد از دست رفتن و تلف شدن استعداد هایی بیشمار بوده ایم و چه بسا خواهیم بود. لیکن اکنون این سوال مطرح میشود که نتیجه و ماحصل این تلاش های شبانه روزی چه خواهد بود؟ چرا باید این در این کور راهه باقی ماند؟
پاسخ به این سوال در ابتدا نیاز به بررسی دیدگاه فرد به مسئله گیمینگ دارد ، شخص اول که صرفآ جهت تفریح به گیم میپردازد ، تکلیفش مشخص است ، لذتش را میبرد و مشکلی در این باره وجود ندارد ، ولی شخص دوم که رویای گیمینگ حرفه ای را در سر میپروراند ، چه شانسی خواهد داشت؟ چه آینده و پشتوانه ای؟ در این بستر مقوایی و شل و ول گیمینگ در ایران؟
مگر جز این است که مستعد ترین و سخت کوش ترین افراد در ایران ، در نهایت از هدف های خویش باز ماندند؟ مگر تراژدی های عرصه ی گیمینگ اندک هستند؟
به نظر این حقیر تلخ ترین و دردناک ترین تراژدی تاریخ گیم ایران ، زمانی بود که امیر محبوبی و حسن معروفی به علت مشکلات سربازی نتوانستند برای مسابقات آسیایی چین حضور پیدا کنند. پس از یک سال ، روز به روز تمرین و تلاش!
پس چرا کسی باید پای در این مسیر گذارد؟
جواب در این مرحله کاملا بستگی به اهمیت موضوع برای شما دارد ، چقدر جدی هستید؟
آنقدر که بایستید ، در مقابل همه چیز؟ اگر زمانه نگذاشت به هدف برسید ، باز تلاش کنید؟ باز بلند شوید؟ همانطور که حسن و امیر بلند شدند؟ ادامه دادند و قطعآ به آرزو هایشان خواهند رسید! نه به این علت که حقشان است ، نه برای اینکه چرخ گردان روزگار بر آنها آسان خواهد گرفت ، فقط به این دلیل که آنها جنگجو هستند ، سخت و بی پروا.
پس تصمیم با شماست ، میتوانید بی پروا باشید؟ و سخت؟
مهدی کیقبادی امیری
دیماه یکهزار و سیصد و نود و شش
به ما بپیوندید :
🆔
@Dota2persian