Hozirgi biz aytayotgan "depressiya"ni depressiya deb boʻlmaydi.
Shunaqangi bir hikoyalarni eshitib meni hayotimdagi muommolarim shunchaki "pista poʻchogʻi" ekanligiga shubham qolmayapti.
Men doimo yaxshi hayotda yashayotganimga amin boʻlganman.
Lekin oʻzim uchun muommolar yaratib olaverar edim.
(Balki hozir ham shundaydurman)
Lekin endi tashvishlanib hech nimaga erisha olmasligimni tushundim.
Juda yomon holat boʻlsa "oʻtgan ish oʻtti" deb qoʻl siltashdan yaxshi usul yoʻqligiga ishona boshladim.
P/s: nervlarim oʻzimga kerak.
Shundoq ham erta qariyabman deb oʻylab qoldim)