Mazmunli post yozmaganimga ham ancha bo’libdi.
Kunlar, haftalar tez o’tyabdi. Har kuni nimadir yangilik. Yangi texnologiya, yangi maqola, yangi yo’nalish. Tinimsiz orqada qolayotgandek his qilasiz. O’rganish mumkin bo’lgan sanoqsiz manbalar, lekin nimanidir tanlab, ustida ishlash juda qiyin. Bu esa, tuganmas halqa. Atrof jimjit bo’lsada, shovqinlik kuchayib boradi. Barcha tartibsizliklar va chalkashliklar ichida o’zingizni kichik uvoqdek his qilasiz. Go’yo, hech qayer tinch va xavfsiz emas. Go’yo, to’xtab nafas rostlashga vaqt yo’q. Go’yoki, orqangizdan ta’qib qilib kelayotgan vujud yetib oladi.
Bularning barchasi esa, o’z tajribamdan kelib chiqib, harakatsizlikdan. Odatda, bir soatda bitirishingiz mumkin bo’lgan vazifalarga past baho berasiz. Ko’pincha, o’zimni yuqoridagidek his qilaman, tinimsiz shovqin va bo’ron. Lekin, o’tirib qilishim kerak bo’lgan ishlarni bir joyga yozib, ularni birma bir qilishni boshlasam, bo’ron to’xtaydi, chang-to’zon tinchlanadi va erta bahor kunlarida eshikka chiqib nafas olgandek his qilaman o’zimni.
Albatta, bunday his-tuyg’ularni yengish oson emas. Har kuni o’z ustingizda ishlashdan, va tinimsiz takrorlashdan boshqa yo’l yo’q. Agar oson bo’lganida, hamma ham diqqatli va irodali bo’lar edi.
@feruza_dev
