ŚMIERĆ
Jest to rzecz, którą ludzie bardzo się emocjonują. Zrozumiałe, gdyż bezpowrotnie tracimy z ziemi innego człowieka. Jeśli był on wartościowy, przywiązaliśmy się do niego, naturalnym jest, że będziemy przeżywać emocjonalnie jego śmierć. Należałoby się jednak zastanowić nad kilkoma tematami, które chciałbym tutaj poruszyć. Do napisanie tego krótkiego i niezbyt składnego tekstu, zmotywowała mnie wczorajsza śmierć mojego dziadka.
W momencie śmierci, nie ma powodów, by specjalnie przejmować się ciałem zmarłego. Oczywiście, należy mu się katolicki pochówek, nie jest to jednak najważniejsze.
Trzeba uświadomić sobie, że ciało jest tylko chwilowym miejscem pobytu duszy. Każdy człowiek jest tak na prawdę ciągiem wielu różnych ludzi, oczywiście w sensie czysto fizycznym. Dusza jednak pozostaje jedna i ta sama, dlatego też na niej powinno się skupić przede wszystkim, również jeśli mówimy o sobie samym.
We wszystkim co robimy, powinniśmy kierować się dobrem naszej duszy. Ona powinna mieć kontrolę nad wszystkim tym, co robimy. Nasze życie będzie dobre wtedy, gdy nie będziemy musieli się go wstydzić.
To co zostawiamy na ziemi, to co materialne, jest mało ważne. Na łożu śmierci odzywa się sumienie. Będziemy musieli wtedy stanąć z prawdą twarzą w twarz i zastanowić się, jakimi byliśmy ludźmi.
Niezależnie, czy zostawiliśmy po sobie jakieś materialne, ziemskie dobro, z którego będą korzystać inni, będziemy na koniec życia rozliczać samych siebie nie z tego, ale z tego jakimi byliśmy ludźmi. Wreszcie będzie to robił sam Bóg.
Skoncentrowanie na własnej duszy nie jest w żaden sposób egoistyczne, mimo że niektórym może się takie na pierwszy rzut oka wydawać. Dbanie o własną duszę, podczas gdy żyje się w społeczeństwie, wiąże się ściśle z byciem dobrym dla swych bliźnich. Więc nie jest to podejście egoistyczne.
Cofnę się jeszcze do tematu, który poruszyłem na początku.
Śmierci w zasadzie nie nazwałbym śmiercią. Jest to oddzielenie się duszy od ciała. Jak twierdzi św. Tomasz z Akwinu, ciało nie może żyć bez duszy, dusza jednak może istnieć bez ciała, jest bytem samoistnym. Jest też przyczyną istnienia każdego żywego bytu na ziemi. W przypadku człowieka jest jako pierwsza, potem łączy się z ciałem, a potem odeń oddziela. Jest nieśmiertelna. Jest przyczyną.
Można się tu powołać na Arystotelesa, który uważał, że ciało jest żywe tylko dzięki formie substancjalnej, czyli można powiedzieć, że żyje dzięki duszy. Tym też kierował się Akwinata. Można dalej zastanowić się, nad istnieniem duszy u zwierząt, a nawet roślin, lecz jest to temat bardzo obszerny, którego analizować teraz nie będę.
Reasumując: powodem istnienia każdego człowieka jest, jak twierdzili również św. Tomasz i Arystoteles, jego dusza. Powinna być najważniejsza, a kierując się nią, robimy najlepsze możliwe rzeczy nie tylko dla siebie, ale też dla innych ludzi.
Jak pisze m. in. Leon Degrelle, życie ma na prawdę wartość, gdy pod koniec nie musimy wstydzić się go przed nikim.
"Memento mori". Każdego dnia, trzeba żyć tak, jak gdyby śmierć miała nadejść już niedługo. Śmierć, która z resztą jest tylko odłączeniem się duszy od ciała, jest kolejnym etapem wędrówki.
Po śmierci innej osoby, powinniśmy skupić się przede wszystkim na jego duszy, ogarnąć ją modlitwą. Pamiętajmy też zawsze o swojej własnej duszy. Ona jest najważniejsza i powinniśmy ją pielęgnować, i dbać o nią najbardziej, jak to możliwe.
Adam Wyka aka W. Z.
