ماه دلداده‌ی مهر بود
و این دو سر بر کار خود داشتند
که زمان کارِ ماه، شب است
و مهر،
روزها بر می‌آید.
ماه بر آن بود که سحرگاه، راه بر مهر ببندد و با او درآمیزد،
اما همیشه در خواب می‌ماند
و روز فرا می‌رسید که ماه را در آن راهی نبود.
سرانجام،
ماه تدبیری می‌اندیشد و ستاره‌ای را اجیر می‌کند،
ستاره‌ای که اگر به آسمان نگاه کنی، همیشه کنار ماه قرار دارد
و عاقبت.. نیمه شبی ...
ستاره، ماه را بیدار می‌کند
و خبر نزدیک شدن خورشید را به او می‌دهد.
ماه به استقبال مهر می‌رود و راز دل می‌گوید
و دل‌بری می‌کند و مهر را از رفتن باز می‌دارد.
در چنین زمانی است که خورشید و ماه کار خود را فراموش می‌کنند
و عاشقی پیشه می‌کنند
و مهر دیر برمی‌آید
و این شب، یلدا نام می‌گیرد.
از آن زمان، هر سال،
مهر و ماه تنها یک شب به دیدار یکدیگر می‌رسند
و هر سال را فقط یک شب بلند و سیاه و طولانی است
که شب یلداست.


📖 https://t.me/ofoqkidsandteens/482