‍ این آخر زندگی نیست
@ghoghnus2
استاد پناهی وارد کلاس شد ، انگار مثل همیشه نبود ، کمی خموده و کسل به نظر می رسد ، سلام کرد و احساس کردم به سختی روی صندلی خود نشست ، خودکار را از جیبش در آورد که لیست حضور و غیاب را بخواند و جلوی نام بچه ها علامت بزند نام مرا خواند : اعلام حضور کردم ، استاد خواست جلوی اسمم را علامت بزند که خودکار از دستش افتاد ، خودم را جلوی میز استاد رساندم و خودکار را از روی زمین برداشتم به دستش دادم ، تشکر می کند ؛ نمی دانم چرا این قدر نگران حال استاد هستم.
حال میدانم چون بعد از 2 سال تحمل سرگیجه ، تهوع ، عدم تعادل که هر وقت به سراغم می آید یاد آن روز می افتم که خودکار از دست استاد رها شد و به زمین افتاد ، فهمیده ام که دچار بیماری ام اس هستم که نه مهلک است و نه ناعلاج.
اما میدانم که با کنترل این بیماری می توان زندگی کرد ، می دانم که داشتن این بیماری به معنای نداشتن و نرسیدن به آرزو ها و رویا ها نیست .
میدانم که ام اس آخر راه نیست بلکه اول راه است ، آغاز راه برای تدبیر در امور زندگی بدون استرس ، نگرانی و فشار عصبی ؛ ام اس آخر راه نیست.

@ghoghnus2