📰 آيا براستي ما در آستانة ظهور يك دوران جديد تاريخي بسر مي‏بريم؟ بي‏ترديد انديشيدن به اين پرسش بر عهدة هر كسي است كه مي‏كوشد آگاهانه زيست كند، و انديشمندان جامعة ايراني نيز نمي‏توانند نسبت به اين پرسش بي‏تفاوت باشند. به تَبَع تقدير دو قرن اخير ما، جريان فكري پست‏مدرنيسم و آموزه‏هاي آن، هم‏چون خيلي از فلسفه‏ها و ايدئولوژي‏هاي ديگر، كم و بيش وارد جامعة ما نيز شد و امواج آن ما را هم تحت‏الشعاع خود قرار دارد؛ و باز مثل هميشه ما اين مجموعة فكري را نيز مثله كرده و اجزا قطعه قطعه شدة آن را با توجه به شرايط، سليقه، مواضع و جهت‏گيري‏هاي خود مورد بهره‏برداري قرار داديم. به عبارت ساده‏تر، با پست‏مدرنيسم نيز، هم‏چون مدرنيسم و ساير جريانات حاصل از آن مواجهه‏اي سياسي و ايدئولوژيك به عمل آورديم. جهت‏گيري‏هاي نقادانة پست‏مدرنيسم نسبت به مدرنيسم و ويژگي‏هاي مركزگريز و محورستيز آن سبب شد تا جريانات محافظه‏كار در ديار ما بكوشند تا از اين آموزه‏ها در جهت نفي تمدن و فرهنگ غرب، و با سوداي اثبات هويت خويش، بهره‏برداي كنند. هم‎زمان با اين نحوه استفادة محافظه‏كارانه، جريانات گوناگون روشنفكري نيز مي‏كوشند تا با دست‏گذاشتن بر انديشه‏هاي مرجعيت‏ستيزانه و جنبه‏هاي كثرت‏گرايانه پست‏مدرنيسم به نوعي مقاومت در برابر ارزش‏هاي اقتدارگرايانه و كثرت‏ستيزانة محافظه‏كاران بپردازند. اين نقش و كاركرد دوگانة آموزه‏هاي پست‏مدرنيستي در ايران و عدم توجه به نتايج و پيامدهاي اصول و مباني اين آموزه‏ها سبب شد تا ضرورت فهم اصول و مباني پست‏مدرنيسم و تأثير بازتاب‏هاي انديشه‏هاي آن در ايران بيشتر احساس شود. صرف‏نظر از آن كه ديدگاه‏هاي پست‏مدرنيستي، در ميان ما ايرانيان، آگاهانه يا ناآگاهانه، البته بدون سير در اصول و مباني آن، تا حدود زيادي رواج يافته است و صرف‏نظر از اين كه مي‏توان پاره‏اي از هم‏سويي‏ها را ميان گرايشات پست‏مدرنيستي با آرا و انديشه‏هاي پاره‏اي از اهل قلم اين ديار يافت، ليكن شايد بتوان گفت كه تا زمان حاضر، لااقل در ميان چهره‏هاي شناخته شده، تنها كسي كه در ايران اصول و مباني پست‏مدرنيسم را به نحوي كاملاً آگاهانه و با توجه به مباني وجودشناختي و معرفت‏شناختي آن، مي‏پذيرد، جناب دكتر داريوش شايگان است. 🗞


🖍بیژن عبدالکریمی
🔖 500 کلمه
⏰ زمان مطالعه: 4 دقيقه

📌 متن کامل را در صفحه 10 و 11 روزنامه سازندگی مورخه 19 اسفند 1396 مطالعه کنيد
💠 @goftemaann