📰در اتفاقاتی که در ماه های اخیر افتاد خیلی ها این حرف را زدند و به طور کلی در ایران تئوریسین های اصلاحات چندین بار این احتمال را مطرح کرده‌اند. به نظر من باید برای این ادعا یک مطالعه تطبیقی درست انجام شود. و حداقل در محیط آکادمیک برای انتقاد سیاسی از تعبیر فاشیسم استفاده نکنیم. در مورد امکان فاشیسم در ایران باید به شرایط و ویژگی هایی که برشمردم نگاه کنیم. آیا در ایران یک دموکراسی پویا به شکلی که احزاب بتوانند از پایین شکل بگیرند وجود دارد؟ آیا ما در ایران یک جریان چپ نیرومند داریم که با حاکمیت ستیز داشته باشد و دیگر این که وضعیت ما از لحاظ بحران های اجتماعی و رادیکالیسم احتمای به چه شکل است؟ آیا نومیدی به حدی رسیده که به این نتیجه برسیم که راه حل بریدن از وضعیت لیبرال و روی آوردن به ایدئولوژی رادیکال است و دیگر این که وضعیت تاریخی و آن چه در پشت سر و پیش روی کشور ما بوده است چیست. جمع بندی من در ایران این است که شرایط ایران را طوری نمی بینم که از پایین بخواهد جنبش فاشیستی شکل بگیرد که حتی تا حدی شبیه جنبش های فاشیستی کلاسیک باشد اما آن چه شاید ما در ایران شاهدش هستیم این است که به نوعی بستر فاشیسم را می‌تواند داشته باشد. ما دچار یک رادیکالیسم آماده خشونت هستیم. این به دلیل بحران هایی است که گسترده تر شده و زمینه را ایجاد می کند برای این‌که در آینده و در پی بی ثباتی ها ایدئولوژی رادیکالی شکل بگیرد و به دنبال یارکشی باشد. همه چیز در رادیکالیسمی است که در جامعه وجود دارد و همین طور نا امیدی از جریان های اصلاح طلبی که وجود دارد. باید توجه داشت که در ایران، سازماندهی چپ یا حزب چپ وجود ندارد و بسیاری از رادیکالیسم احتمالی اصلا می‌تواند به جانب چپ میل کند. مگر این‌که از میان آشفتگی‌ها جریان مثلاً عوامفریب گسترده‌ای شکل بگیرد که بتواند چپ و راست را با خود همراه کند. با این اوصاف، باید عقلا فکر کنند که چطور می شود از انباشت رادیکالیسم جلوگیری کرد. من مخالف اینم که هرجا حرفی ملی گرایانه زده می شود یا به یکی از المان های فرهنگ ایران اشاره می شود سریع بگوییم فاشیسم است.🗞


🖍مهدی تدینی
🔖 1600 کلمه
⏰ زمان مطالعه: 10 دقيقه

📌 متن کامل را در صفحه 10 و 11 روزنامه سازندگی مورخه 20 اسفند 1396 مطالعه کنيد
💠 @goftemaann