در حسرت دلخوشیهای ساده
به بهانه اکران فیلم اپنهایمر و بحث‌های این روزهای شبکه‌های اجتماعی درباره فیلم‌ها✍صوفیا نصراللهی، روزنامه‌نگار
♦️ستون این هفته درباره‌ی هیچ کتاب، فیلم، گالری و موسیقی‌ای نیست. درباره‌ی هیچ اثر هنری‌ای نیست. درباره‌ی وضعیت دشوار و غم‌انگیز ما در مقابل آثار هنری جهان است. برای چیزی حدود 10سال تا قبل از کرونا یکی از بحث‌های محبوب هر برنامه‌ای مربوط به سینما، اکران فیلم خارجی بود. یکی از شورای صنفی نمایش می‌آمد. علیرضا داوودنژاد هم معمولا بود و یک منتقد هم حضور داشت.
♦️منتقد بدبخت درخواست اکران فیلم خارجی می‌کرد و بقیه می‌گفتند که اکران فیلم خارجی سینمای ایران را نابود می‌کند. حالا بگذریم که کسی به کپی‌رایت و اینها هم کاری نداشت و هزینه‌ای هم قرار نبود داده شود جز دانلود نسخه‌ی باکیفیت فیلم‌ها. پردیس‌های سینمایی تک‌سانس‌هایی برای این کار می‌گذاشتند و یکسری سینماتک هم اصلاً برای نمایش فیلم‌های خارجی روز باز شدند. مثل همه‌ی تجربیات هنری دیگر که داشت راه خودش را می‌رفت و موفق هم بود و مردم به سینما می‌رفتند و فیلم باکیفیت می‌دیدند، نمی‌دانیم چه شد که ناگهان بساطش را برچیدند.
♦️حالا دیگر هیچ سینمایی را در ایران سراغ ندارید که فیلم خارجی اکران کند. تماشای فیلم‌های دنیا روی پرده‌ی بزرگ‌شده، حسرت ما سینه‌فیل‌هایی که فیلم‌دیدن برای‌مان اهمیت دارد. چرا حالا دوباره یادش افتادم؟
♦️واقعیت این است که سینمای ایران را که آن‌همه به آن می‌نازیدیم، نابود کردید و با جلوگیری از اکران فیلم‌های خارجی روی پرده‌ی سینماها هم سالن‌ها را از رونق انداختید، هم مخاطبان جدی سینما را ناامید و دلسرد و برای فیلم دیدن روانه‌ی کشورهای همسایه کردید؛ و راستش خیلی ساده این وضعیت یعنی: فاجعه.
https://b2n.ir/h53831@hammihanonline
