𝐾𝑖𝑡𝑜𝑏𝑙𝑎𝑟𝑑𝑎𝑔𝑖 𝐻𝑒𝑛𝑟𝑖𝑒𝑡𝑡𝑎...

Hayrli kun

#Henrietta

Bu yerda odamni o'ldiradigan darajadagi sukut hukmron😃

#Henrietta

Endigina uchta ovozmi???

#Henrietta

Bugun yomg'ir yog'di...
Menimcha bu yomg'ir kuzning darakchisi.
Kuzning shabbodasi esyapdi, yomg'iri yog'yapdi, yoqimli sovug'i kezib yuribdi.
Bugun men sog'ingan kuzimni his qildim...
Sovuqotishni ham sog'inarkan odam🍁

#Henrietta

Ovozlarga qarab davomini tashlayman yoki yo'q.

#Henrietta

-- Dada... Siz keting... Siz onamga keraksiz... Singillarimga keraksiz... Ukamga keraksiz.... Keting iltimos...
Otalik nomusi toptalgan, bitta qizini himoya qila olmagan Jafar ortiq gapirishga botina olmadi.
-- Dada... Muattarni turmushga berishingiz kerak, Yunusni o'qitishingiz kerak... - Mutohharoh hafsalasiz gapirardi.
-- Bo'ldi endi! Tragediya tugadi... Yig'i sig'ini yig'ishtiringlar! - dedi yanada toʻqatsizlanib. Hadid tunda Mutohharohning otasi uchun Hasanga qimor orqali yutib olgan qahvaxonalaring birini qaytargan bo'lib hozir u bundan pushaymon edi. Chunki shusiz ham qizga kuchi yetardi, uning
ko'nglini olishga ham majbur emasdi.
Jafar esa qizining qoramtir ko'zlaridan ko'z uzmay mashinaga chiqdi, Rafet mashina eshigini yopdi-da bir zumda old tomondagi haydovchining o'rindig'iga joylashdi. U mashina matorini o't oldirgach mashina harakatlandi.
-- Dada... Meni ham olib keting.... - boyadan beri tiyib turgan ko'z yoshlarini ozod etib shivirladi. Mashina ulardan biroz uzoqlashgach Mutohharoh mashina ortidan yugurdi.
-- Meni tashlab ketmang! Dada! Meniyam olib keting! - deya yig'lab telbalarcha qichqirib yugurardi.
-- Hoy jinnimisan sen? - Hadid unga yetib olib bilagidan mahkam ushladi.
-- Dada! Dada! To'htang! bor ovozi bilan baqirardi. Hadid qo'lidan ushlab qancha sudramasin u baribir tobora ulardan
uzoqlashib borayotgan mashinaga talpinardi. -- Qo'yvor meni! Qo'yvor! - Mutohharoh Hadidni qo'lini siltab yuborib mashina tomonga yugurishga urinar ammo harakatlari zoe ketardi. Qiz ohir oqibat qimirlamay yerga yotib olmoqchi bo'ldi. Ammo Hadid uni ko'tarib oldi, va atrofga bir ko'z yugurtirdi. Yaqin atrofdagi ayrim uylarning derazalari ochiq bo'lib uy sohiblari ularni kuzatardi. Ko'cha ohiridan o'tib ketayotgan bitta mashina ichidagi kishi astoydil to'htab olib baqrayib turardi. Jafarni aeroportga olib ketayotgan mashina esa allaqachon ko'zdan
g'oyib bo'lgandi.
-- Dada! Meni tashlab ketmang! - qiz hamon telbalarcha yig'lardi. Hadid uni ko'tarib ichkariga olib kirdi, xonasiga yetgach yotoqga yotqizib ustiga suv idishdagi hamma suvni to'kib yubordi, Suv xona haroratida ilib qolgan bo'lsada Mutohharohni seskantirib yubordi, sochlari ho'l bo'lib ketgan birdan jim bo'lib qoldi. Hadid xona eshigini qulflab ustidagi kulrang bo'yni bo'g'iq sviterini yechdi. Uning yechinayotganini guvohi bo'lgan Mutohharoh darhol o'rnidan turib qochmoqchi bo'ldi. To'rt devor o'rab turgan xonaning bittagina chiqish eshigi boʻlib u ham qulf edi. Eshikdan tashqari bitta deraza bor ammo deraza tashqarisi panjara bilan to'silgan, shunday ekan qochish imkonsiz. O'zini yo'qotib qo'ygan Mutohharoh yana jinnilikni boshlab yotoq tagiga kirib olmoqchi bo'ldi lekin Hadid uni dast ko'tardi-da yotoqga otdi. So'ngra o'zi kabi uni ham yechintira boshladi, qizning egnida hamon kecha kiygan paltosi edi. Mutohharohni kiyimlaridan halos etguncha Hadidning yuzida tirnalmagan joyning o'zi qolmadi. Lekin ehtirosga berilgan yigit buni sezmadi, u bir qo'li bilan Mutohharohning qo'llarini tepaga tirab ushlarkan ikkinchi qo'li bilan uning bellari siynalariyu sonlarini paypaslardi. Jinnilikni shoxga ilayotgan Mutohharoh Hadid qo'pollik bilan qo'shilganda og'riqning zo'ridan qichqirib yubordi, keyin birdaniga tinchib harakatsiz qoldi. Go'yo
yo'qotadigan narsasi qolmagandek. Go'yo emas chindanda yo'qotadigan narsasi qolmagandi. Hadid uning tanasidagi barcha quvvat, va orzularni so'rib olayotgandek edi. Mutohharohning ruhi butunlay Hadidga oqib o'tdi, unda faqatgina tahqirlangan tana qoldi halos. Hadid uning sochlari, yuzlari, quloqlari, lablari bo'ynilari, ko'kraklari, va yelkalarini g'olibona o'pardi. Uning bu qizg'in bo'salari Mutohharohning tanini kuydirib qizargan izini qoldirardi. O'zini butunlay Hadidga topshirib qo'ygan Mutohharohning so'nggi his qilgani quturgan Hadidning qulog'iga allanima deb pichirlashi bo'ldi. Keyin esa ongida bo'layotgan voqealar birma bir jonlandi, hammasi juda hira edi, uning tanasiga begona et ikkinchi bora suqilganida hammayoqni zulmat qoplab hushini yo'qotdi.

#Henrietta

-- Nega jimsan qizaloq? - deya qizning yanog'ini siypalab qo'ydi. Mutohharohning o'miga ko'zlari so'zlardi, shashqator yoshlar bilan...
-- Ko'zlaringni aytishiga qaraganda rozi emassan. Menimcha sen tonggacha mehmonim bo'lishni, tong otganda esa shaharning tiqilinch ko'chalarida devonalar singari kezib yurishni tanlamoqchisan....
-- Yo'q! Yo'q! - iztirob bilan hitob qildi.
-- Demak taklifimga rozisan...
Mutohharoh alam bilan ohista bosh chayqab qo'ydi-da teskari qarab olib titrab yig'lashda davom etdi.
-- Hadid. Ismim Hadid, - u o'zini Mutohharohga tanishtirgan bo'ldida xonadan chiqib ketdi. Mutohharoh uni eshitmadi ham. Hadid mashinasini o't oldirdida biroz oldin qaytgan, va o'zi uchun allaqachon qadrdon bo'lib ulgurgan qimorxonasi tomon katta tezlikda uchib ketdi.

Qishning ilk tongi otdi, bugun bir necha kundan buyon yuzini bulutlar ortiga yashirgan quyosh o'zini ko'z ko'z qilgancha yaraqlab tiniq samoga tashrif buyurdi. Ayovsiz yoqqan yomg'irlaru berahm shamollarning dastidan toliqgan tabiat quyoshni boshqacha zavq bilan qarshiladi. Quyosh yalong'och daraxtlar uzra ko'tarilib yomg'ir sachrayverib xira tortgan deraza oynasidan xona ichiga nurlarini yog'dirdi. Dahlizdagi soat sakkizga zang urganida Mutohharoh uyg'ondi, ammo ko'zlarini ocha olmadi. Osti ham usti ham shishib ketgan ko'zlari achishardi. U bir ikki ingragandan so'ng qo'llarini iliq va tanish bo'lgan kaft ustida his etdi. Bu kaftlardagi iliqlik va mehr uni ko'zlarini ochishi uchun yetarlicha quvvat berdi. U ko'zlarini ochishi bilanoq yotog'i yonidagi yog'och kursida qo'llariga qo'lini bosib o'tirgan otasining hira chehrasi bo'ldi. Otasini tirik ko'rishi bilanoq uning oqshaygan yuziga qon, madorsiz, g'ussa ezayotgan taniga quvvat yugurganday bo'ldi. Hammasini unutib o'rnidan turdi-da otasini bo'yniga osildi.
Jafar ham qizini mehr bilan quchib sochlarini siladi.
-- Qizim... Qizalog'im... - chamasi o'n
daqiqacha shunday turganlaridan so'ng Jafardan bo'g'iq sado chiqdi. Mutohharoh boshini ko'tarib otasining ko'zlariga qaradi.
-- Anavi yigitning aytishicha uning yonida qolarmishsan... - u bu so'zlarni g'alati hotirjamlikda gapirdi. Yoshi endigina ellikdan oshgan Jafar bir hafta ichida o'n yoshga qarib ketgandi, go'yo yuzidagi ajinlari o'n barobar ko'payib, chehrasidagi nur yo'qolgandek edi. Oqarib qolgan soqollari hunuk tarzda o'sib ketgandi, qoshining ustida kaltakdan qolgan chuqur yara ham turardi. Bir hafta oldin kiygan yangi kiyimining turli qismlarida qonli dog'lar va tuproq izlari bor edi. Undan qon va allaqanday achimsiq hid anqirdi. Ko'zlarining qorachig'i kengayib oq pardasini to'sib qo'ymoqchidek tuyulardi. Mutohharoh unsiz bosh irg'adi.
-- Mutohharoh... Onang ikkimiz seni bunaqangi haromi uchun tarbiyalamaganmiz...
Qizim gapiraqol... Otang ovozingga mushtoq... - dedi Mutohharohning yuzini silab
Shu payt eshik ochilib Hadid ichkariga bosh suqdi, u ichkariga kirib ota bolaga bir nigoh tashladida devorga suyanib qo'llarini chalishtirib oldi.
-- Dod voyingiz tugagan bo'lsa sizni haydovchim aeroportgacha kuzatib qo'yadi.
-- Iltimos... Meni farzandimdan ayrimang... Qizimni qo'yib yuboring.... - Jafar qizi uchun o'zidan yigirma yosh kichik yigitga
yalina boshladi.
-- Oldingizda ikkita yo'l bor. Birinchisi,
jimgina mashinaga o'tirib aeroportga ketasiz va bu yerlarga qaytib kelmaysiz Jafarbey... Ikkinchisi, shu yerni o'zida sizni otib tashlayman... - Hadid shunday deb deraza yonidagi g'aladondan qoramtir rangli og'ir to'pponchasini olib Jafarga qaratdi.
-- Nima bu shaharda qonun yo'qmi? - ojizlik va alam yuragini yeb bitirgan Ja'far o'rnidan turib gapirdi.
-- Bu yerda mening qonunim bor! Qonunim manavi esipast qizing shu yerda qolishini sen esa bu yerdan daf boʻlishingni aytyapti! - Jafarning gapi tugatmasidanoq g'azabnak o'shqirdi.
-- Yo'q! - gapirishni unutgandek boyadan beri jim turgan Mutohharoh tilga kirdi.

Istanbulning tonglari

13-qism

Qop-qora oldi oynalari ham qoraytirilgan, tagi baland mashina bir qavatli, tashqi devori qizg'ish toshlardan ishlangan uy oldida to'htadi. Uyning did bilan yasalgan qora darvozasining ikki chetidagi yoritish chiroqlarining nurida mashina yaltirab turardi. Bugungi yomg'irning dastidan mashina yuvilaverib chindanda yaltillab ketgandi. Chiroqlarining nurlari tushgan ko'lmak suvlari ham tiniq buloqdek jilvalanardi. Mashina ichidan haydovchi tushib paltosining cho'ntagidagi kalit yordamida darvozaning kichik eshigini ochib ichkariga kirib ketdi, birozdan so'ng darvozaning ikkala qanoti birma bir ochildi. Keyin lang ochiq darvozadan haydovchi chiqib mashinaga o'tirdi va mashinani ichkariga olib kirdi. Mashinadan zangori ustki kiyimli yigit tipirchilayotgan Mutohharohni ko'tarib olib tushdi. O'z boshiga balo sotib olgan Mutohharoh tirnoqlari bilan yigitning yuzlarini tirnab yuborgandi, Mutohharoh uning ko'ksiga, yuzlariga qancha urmasin bari behuda edi. Uning qiliqlari yigitning sabr kosasini to'ldira boshladi.
Haydovchi ho'jayiniga bir nimalar dedida ko'zdan g'oyib bo'ldi, Mutohharoh yomg'ir shovqini tufayli uni eshitmadi eshitishni istamadi ham. Yigit Mutohharohni ko'tarib uy ichiga olib kirdi, dast avval hammayoq qorong'u edi, ammo bu uyning sohibi Mutohharohni yerga tushirib chiroqlarni yoqganidan so'ng keng xona yorishib, barcha buyumlar yaqqol namoyon bo'ldi. Kayfi chog' bo'lgan yigit oppoq chiroqning nuri ostida Mutohharohning yuzini ko'rgandan so'ng yuzi biroz jiddiy tortdi. Mutohharoh yigit eshikdan o'n qadamcha narida turgani uchun qochishga imkonim bor deb o'yladida, darhol eshik tomonga yugurdi. U yugurib borib eshik tutqichini pastga tushirgach ikki tavaqali eshik ochilib ketdi. Mutohharoh hovliga yugurdi, yigit ham uning ortidan qolmadi. hovlida silliq marmar yotqizilgan yo'lka bo'lib, marmar yomg'irdan ho'l edi. Mutohharoh o'sha yerga yetganda oyog'i sirpanib yiqildi. Yerga chalqancha yotib qolgan qizni ortidan quvib kelayotgan yigit darhol turgizdi. Kun davomida bo'lgan voqealardan juda yomon ta'sirlangan Mutohharoh yiqilish natijasida hushini
yo'qotdi. Yigit uni ko'tarib yotoqxonasiga olib kirdi, yotoqxona devorlari, derazalarning yonlaridagi qalin darpardalar, yotoq ustiga yopilgan choyshab va ko'rpalar hamma-hammasi tim qora rangda edi. U Mutohharohni yotoqga yotqizib ustini yopib suv olib kelish uchun chiqib ketdi. U yemakxonadan suv bilan to'lgan suv idish va bitta stakan olib keldi. U kelganida Mutohharoh hamon hushiga kelmagandi. Mutohharohning holi juda ayanchli edi,
yigit sekingina uning qalpog'ini yechib qoramtir sochlarini barmoqlari bilan taradi. Shu kungacha hech kimga achinmagan yigitning tosh yuragi Mutohharohning harob holini ko'rib burdalanib ketdi. U suv idishdan stakanga suv quydi va Mutohharohni yuziga sepdi. Muzdek suvdan seskanib ketgan Mutohharoh ko'zlarini arang ochdi.
-- Qo'rqma... - yigit Mutohharohning qo'lini mahkam qisib gapirdi.
-- Nima darding bor? Menga gapir senga yordam beraman... - uning bu gapidan keyin Mutohharoh dovdirab qoldi, u bu telba yigit haqida hali hech narsa o'ylab ko'rmagandi. Tomdan tarasha tushganday unga sevgi izhor qilib og'irlab kelgan hatto mashinada unga qo'l ko'targan g'alati yigit endi yordam bermoqchi.
Chiqmagan jondan umid qilib Mutohharoh unga titrab qaqshab yig'lay yig'lay hammasini aytib berdi.
-- Shunaqa degin.... - yigit yotoqda mahzun yotgan Mutohharohga yaqinlashib gapirdi.
-- H..h...aa... - deya o'zini yotoq suyanchig'iga urdi.
-- Senga yordam beraman, faqat bir shart bilan...
-- Qanaqa? - dedi yoshdan qizargan ko'zlarida umid uchquni chaqnab.
-- Otangni qutqaraman, o'z yurtiga sog' omon qaytadi. Sen esa bir umr shu yerda
yonimda qolasan. Menimcha bu unchalik qiyin emas, boyagina o'sha otang uchun Hasanning qo'yniga kirishga rozi eding. Sen uchun u nima-yu men nima? - yigit atayin Mutohharohning g'ururiga tegishish uchun shunday dedida qo'shimcha sifatida mazaxomuz kulib ham qo'ydi. Holbuki u Mutohharohni pokiza qalb va pokiza tan sohibi ekanini yaxshi bilardi.

Men bugun oyna artdim, koridorni, ayvonni, dahlizni, oshxonani yotoqxonalarni chang yutgichda tozalab chiqdim, nonga xamir qoridim, ukamga dars qildirdim, tokchalarni changlarni artdim, pollarni ham artdim, yana hikoya ham yozdim. Bir kunda shuncha ish qilib yuboribmanaaa....

#Henrietta

-- Ho'jayingga bugun mening kunim ekanini aytib qo'y... - yigit unga qaramay javob berdi-da miyig'ida kulimsiradi.
-- Tushir meni! degancha yig'lab yalindi. Buncha tipirchilading... - dedi betoqatlanib.
Birozdan keyin yigitning mashinasi qarshisida paydo bo'ldilar. Mashina ichidan haligi alpqomat tushib keldi va darhol orqa eshikni ochib berdi. Yigit oldin Mutohharohni mashina ichiga otdi so'ngra o'zi joylashdi. Bu orada Mutohharoh yordam istab baqira etganidan tomog'i qirilib ketdi. U o'tgan ketganlar eshitib politsiyaga habar berar degan umidda baqirardi, baxtga qarshi u yerda politsiyaga habar beradigan odam yo'q edi. Yigit mashinaga o'tirgach eshiklarni ichkaridan qulfladi. Mutohharoh esa hamon baqir chaqir qilardi. Rafet ho'jayini buyruq bermasidanoq mashinani yeldirib ketdi.


-- Meni qo'yib yubor! Iltimos.... - Mutohharoh jinniligi o'tmagach yigitning rahmini keltirishga harakat qila boshladi.
-- Qo'yib yuborsam nima qilasan?
-- Ertaga muhlat tugaydi..Dadamni
o'ldiradilar.... U aybsiz... Men uni qutqarishim kerak....
-- Oldin sen bilan bir ishni bitirib olaylik...
--Yo'q.... Iltimos.... Menga rahmingiz kelsin.... - bu yanada qattiqroq yig'lardi.

#Henrietta

U yig'lab siqtab zinalardan chiqarkan boyagi yigitlar uning qarshisiga kelib qoldilar. Zina ensiz bo'lgani uchun Mutohharoh va boyadan beri boshqa yigitlardan nimasi bilandir ajralib turgan to'q zangori plashli yigit qarshima-qarshi turib qoldilar. Yigitning o'ynoqi ko'zlari bir zumda Mutohharohning g'amgin nigohiyu ezilgan qaddiga yugurdi. Mutohharoh esa bir unga bir uning ortidagi alpqomat erkakga qarab qo'ydi, bu kishi haligi eshik qo'riqchisi emasdi, afsus buni Mutohharoh kechroq angladi.
-- Rafet sen mashinani tayyorlab tur... Sizlar ham boravering... - yigit Mutohharohdan ko'z uzmay gapirdi. Uning buyrug'idan so'ng ortidagi ikki yigit va haydovchisi Rafet ulardan uzoqlashdi.
-- O't.tib..b. Ketay... - hijolatlanganicha yerga qarab ming'irladi Mutohharoh.
-- Qayoqqa borasan? istehzoli jilmayib qo'ydi.
-- Q..qoching... - Mutohharoh yon tomonga o'tdi, yigit ham o'sha yoqqa o'tdi. Keyin Mutohharoh narigi tomonga yurdi yigit kulib yana uning qarshisiga o'tdi.
-- Bu yer sendaqalaming joyi emas qizaloq...
-- Sizga nima? - ohiri chidolmay baqirib yubordi.
-- Sizga nima-a? Nega meni ishimga aralashyapsiz? Kimsiz o'zi? Qoching! - Mutohharoh unga alam aralash jahlini sochdi. Bu vaqtda qimorxonaning eshigi ochilib ichkaridan haligi qo'riqchi chiqdida chuqur botgan ko'zlari bilan Mutohharohni axtara boshladi.
-- Hoy sen! - Mutohharohni ko'rishi bilan qo'pol ovozda uni chaqira boshladi.
-- Yur ichkariga... Bo'l tezroq! - to'qatsizlanib asabiy o'shqirdi, qo'riqchi Mutohharohning qarshisida o'ziga orqa o'girib turgan yigitni kimligini anglaganda shaksiz ohangini to'g'rilab olardi. Uning chaqiruvidan so'ng Mutohharohning rangi yanada oqarib, butun tanasini daxshatli titroq bosdi. Uning yuzidagi g'am anduh pardasi quyuqlashdi, ko'zlarini shunaqangi kuchli qo'rquv chaqnadiki buni hatto qarshisidagi yigit ham aniq va tiniq his etdi.
-- Ey, senga gapirdim! - u zinadan bir pog'ona pastlab baqirdi. Shunda haligi yigit o'girilib qo'riqchiga qaradi, uning nigohidan g'azab uchquni chaqnardi, qo'riqchi uning yuzini tiniq ko'rmagan bo'lsada kimligini fahmlab olishi oson bo'ldi.
Bu yerga nega kelding? - qizga savol bilan yuzlandi.
-- Senga gapirdim... - Mutohharohdan javob qaytmagach ovozini sezilarli darajada o'zgartirib ya'ni qo'pollashtirib gapirdi, Dadam... Dadamni.... - Mutohharoh hiqqillab arang javob qaytardi. U negadir o'zini shu yigitga javob berishga, holati bo'yicha hisob topshirishga majburdek his etdi.
-- Dadang shu yerdami?
-- Ismini ayt, bu yerdagi hamma qimorbozlarni taniyman...
-- Dadam qimorboz emas! - azbaroyi hijolatlanganidan yigitning ko'zlariga qarab ravon gapirdi.
-- Nima shu yerda ishlaydimi?
-- Yo'q, u..u.. amakim bitta qimorbozdan juda katta qarz bo'lib qolgani uchun u garovda... - Mutohharoh yana yig'lay boshladi, shu kunga qadar to'kkan barcha ko'z yoshlarini to'plasa ham bugungichalik chiqmasa kerak.
-- Sen dadamni qaytarib bering deyish uchun keldingmi? - yana g'alati jilmaydi u. Uning bu gapidan keyin Mutohharohning ko'z yoshi kuchaydi, endi u bo'g'iq bir tovush bilan yig'lardi. Uning ovozini eshitgan odamni yuragi tilim-tilim bo'lib ketardi. U ovozini chiqarmaslik uchun ko'rsatgich barmog'ini qattiq tishladi.
-- Q..qoching... - dedi arang lablari qaltirab. Yigit indamay chetga o'tdida unga yo'l bo'shatdi. Mutohharoh zinadan uch pog'ona yuqorilagandan so'ng yigit uning ortidan quchdi va tezlik bilan belidan mahkam
ushlab ko'tarib oldi. Yigit uning oyog'ini yerga tekkizmay tikka ko'tarib o'z mashinasi tomon odimladi.
-- Nima qilyapsiz? Qo'yib yuboring! - sarosimada baqirdi Mutohharoh
-- Tshsh... Jim bo'l...
-- Qo'yib yubor meni! Qo'yib yubor ablah! - u musht tugilgan qo'llari bilan yigitning orqalariga ura boshladi. Ammo unga chivin chaqqandek ham ta'sir qilmasdi.
-- Hey qayoqqa?! - qo'riqchi yigitga ergashib o'shqirdi

Uning pastroq boʻyi, hipcha beli, bo'rtib chiqqan ko'kraklari, va adl qaddi har qanday erkak zotini etini jimirlatib tubsiz ehtiros og'ushiga g'arq qila olardi. Uning miyasiga har qanday oriyatli inson jirkanadigan bir fikr keldi, dast avval u fikridan jirkandi, so'ngra Kirazning yotog'iga o'tirib olib chuqur o'ylay boshladi. U otasi uchun o'zining hayo pardasini yirtib nomusini qurbon qilishdek ayanchli narsani o'ylardi. Uni shu kungacha gard yuqtirmay, mehr berib, eng go'zal shaklda tarbiyalagan inson bunga arzimaydimi?
Nima bo'lgan taqdirda ham Mutohharoh otasini iflos nokaslar changalida xorlik bilan o'lim topishiga yo'l qo'ymasdi.
U shartta o'rnidan turdi-da xonadan otilib chiqib ketdi, Mutohharoh uydan chiqish oldidan Faridning xonasining qiya ochiq eshigidan ichkariga ko'z qirini tashlab qo'ydi. Ichkarida tungi chiroqning ko'kimtir hira nuri yog'dusida sochlarini changallab o'tirgan Farid ko'rindi. Uning hatto soyasidan ham qanday tushkunlikka tushib qolganini fahmlab olish mumkin edi.
Mutohharoh kiyim ilgichdan paltosini olib ustiga kiydi-da bo'yniga paxmoq sharfini o'rab poyafzalini kiydi. U boshiga qalpog'ini
kiyib bo'lgandan so'ng sekingina eshikni ochdi, tashqariga chiqib olgach shovqinsiz qayta yopdi, chunki Farid eshitib qolgudek bo'lsa chaynalib boshini qotirardi, ammo ayni dam Farid eshik ovozini eshitadigan holda emasdi. U zinapoyadan tez tez tushib ko'chaga chiqdi, sovuq shamolda yomg'ir tomchilari Mutohharohning yuziga urildi. Yomg'ir hamon tinmagandi. U tez tez odimlab ko'cha boshiga yetgach taksi tutdi.
-- Çılangaroğlu qahvahonasiga eltib qo'ya olasizmi?
-- Yaxshi... - haydovchi yigit mashinaning kichik ko'zgusi orqali orqa o'rindiqda o'tirgan Mutohharohga g'alati nigoh tashlab javob berdi.


Mashina chorburchakli, pastakkina, kichkina tuynukga o'xshash derazalaridan sariq nur taralib turgan bir binoning chiqish eshigi oldida to'htadi. Mutohharoh mashinadan tushgach mashina katta tezlikda ortiga qaytdi, uch daqiqa o'tar-o'tmas mashinaning tutuni ham qolmadi. Mutohharoh esa ikki qavatli qahvahona deya nomlangan asli qimorxonaning qarshisida oyog'i qaltirab ancha turdi. Bu orada yomg'ir hiylagina tezlashib uning ustini ho'l qilib ulgurdi. Uning ko'z oldiga qordek oqarib, lablari ko'karib ketgan otasi kelgandagina u eshik tomon odimladi.
-- Bu yerlarda o'lsa hatto ziyorat uchun qabri ham bo'lmaydi.... - degancha ko'z yoshlarini artdi. U tashqi zinalardan chiqib ichkariga kirish eshik qarshisiga kelganda uni qora rangda kiyingan turqi suvuq bir erkak to'htatdi.
-- Kimsan? - dag'al tovushi bilan so'radi. Uning ovozini eshitgan Mutohharohning qo'rquvi alangalandi.
-- M..m..enn..ga... Men..ga...Has..san... kerak edi... Hasan...
-- Uni nima qilasan?
-- Siz..z..ga N..nima? Menga uni chaqirib bering... - qizning bu gapidan keyin haligi kishi kulib yubordi. Odatda odamlarga kulgu yarashadi, tabassum qilganda har galgidan chiroylilashib atrofidagilarning qalblarida mehr uyg'otadi ammo bu kishi bilan bunday deyish mushkul edi. Uning kulgusi Mutohharohning yuragiga g'ulg'ula soldi.
-- Kutib tur! - erkak Mutohharohni bironta tungi kapalak deb o'ylagancha ichkariga kirib ketdi. Mutohharoh zinalardan tushib yig'idan chalg'ish uchun osmondan zarb bilan tushib o'ydim chuqur asfaltga urilib yo'q bo'lib ketayotgan yomg'ir tomchilarini chiroq nurida tomosha qilib turdi. Ammo uning ko'zlari osmon kabi yig'idan to'xtamasdi. Burnini artaverganidan chetlari qizarib qon talash bo'lib qolgandi, ko'zlarining oq pardasi ham qip qizil boʻlib ko'z atrofi sezilarli shishib ketgan, ostki labini
tishlayverganidan qonab ketgandi. U sovuqdan qizarib muzlab qolgan qo'llarini plashining cho'ntagiga solib osmonga qaradi. Shunda uning yuziga yomg'ir tomchilari urildi va uni seskantirib yubordi.

Qimorxonaning eshigi ochilib ichkaridan uch to'rtta yigit chiqib keldi, ularning shodon ovozlari Mutohharohni o'sha tomonga qarashga majbur etdi. Ular bilan boyagi turqi sovuqga o'xshagan qora paltoli bitta gavdalisi ham bor edi. Uzoqdan Mutohharoh uni o'sha deb o'yladi va qaltiroq qadam bilan zina pog'onasiga oyoq qo'ydi.

Istanbulning tonglari
12-qism

Mutohharoh Kirazning yotog'ida uxlab qolgandi, tashqaridagi kuchi shamol xonaning derazasini ham ochib yuborgandagina u uyg'ondi. Qarasaki tashqariga nim qorong'ulik cho'ka boshlagan. U darhol o'rnidan turib Faridning yoniga chiqdi. Faridning xonasining eshigini taqillatdi javob qaytmagach ruxsatsiz eshikni ochdi. Ichkarida Farid yo'q edi, Mutohharoh uni izlab Muxtorning xonasiga kirdi ammo u yerda ham Farid yo'q edi. Mutohharoh Faridni qidirib har bir xonaga kirib chiqdi, u hech qayerda yo'q edi. Mutohharoh unga qo'ng'iroq qildi lekin javob bermadi. Ko'ngli g'ashlangan Mutohharoh Faridni ko'chadan qidirmoqchi bo'ldi va ko'chaga chiqib ketdi. U binoning bo'sag'asida ikki qo'li bilan yuzini to'sib o'tirgan Faridni ko'rdi va azbaroyi quvonganidan uni ortidan quchoqlab oldi.
-- Farid qo'rqib ketdim... Nega bu yerga chiqib olding? - uning yoniga o'tirib gapirdi.
-- Tur o'rningdan bu yerda o'tirma, sovuq... deya Faridni turtdi.
Yomg'ir hali ham tinmagandi, ko'chada hech kim yo'q edi. Uylarning hammasining derazalaridan chiroq yog'dusi taralib turardi.
-- Farid meni qo'rqitma...
Nimadir
bo'ldimi? Rashod nega haligacha kelmadi?
-- Mutohharoh... - yigit unga o'girilib
qaradi, shunda Mutohharoh uning ko'zlari qizarinqirab qolganini ko'rdi.
-- Nima bo'ldi? Gapir!
-- Akam...
-- Unga nima bo'ldi? Yuragimni ezma..
-- U... Uni qo'lga olishibdi...
-- Kim? Nega?
-- Politsiya xodimlari... Kirazni... - u ortiq gapirishga bardoshi yetmadi. Ko'zlariga kelayotgan yoshlarni yashirib yuzini burib oldi. Mutohharoh esa eshitgan gaplarini miyasida tahlil qila olmay karaxt bo'lib qoldi. Har ikkalasi ham bu ishda o'zlarini ayblardi, Mutohharoh bu yerga ya'ni amakisining uyiga kelganiga pushaymon yerdi. Farid esa o'sha kuni Kirazni sotish fikrini o'rtaga tashlagani uchun o'zini la'natlardi. Oraga jimlik cho'kdi, faqat Mutohharohning ko'zlari va yomg'ir so'zlardi. Ko'chada hech kim yo'q yo'lning ikki chetiga to'htagan mashinalar ham bu bo'sh edi. Go'yo butun shaharga o'lik
sukunat hukmronlik qila boshlagandi.
-- Bunday o'tirish befoyda.... - oradan ancha vaqt o'tgach Mutohharoh tilga kirdi, ikkisiga ham bu yerda qancha vaqt bunday o'tirganlari noma'lum edi, aslida ular hozir bu haqida o'ylaydigan ahvolda emasdilar. Ko'cha chiroqlari yonganiga qaraganda ular uncha uzoq o'tirmadilar.
-- Nima qilamiz? - boshini eggan ko'yi
gapirdi.
-- Bilmayman....
-- Amakim... Akam...
-- Yur ichkariga kiraylik... - Mutohharoh yoshlarini artib Faridni qo'lini turtdi. Farid o'midan turgach ikkisi binoning chetlarida temir panjaralari bo'lgan pillapoyasi orqali tepaga ko'tarildilar. Ichkariga kirishgach Farid indamay o'z honasiga kirib ketdi, u tushkunlikka tushib, chorasizlik botqog'iga botib azoblanardi. Ojizlik olovi ichida alanga olib yuragini kuydirardi, qani edi imkoni bo'lsayu shu alam bilan yonayotgan yuragini ko'ksidan sug'urib olsa. Zora shunda qayg'u chekmasdan nima qilish haqida o'ylagan bo'larmidi? Na chora u ayni dam labirint ichiga tushib qolgan, va bu chorasiz ojizlarning labirinti, u chiqish yo'lini qidirmayapti ham..

Mutohharoh otasi va sevgilisini qutqarish yo'lini o'ylardi, hayoliga kelmagan fikrning o'zi qolmadi. Onasiga xabar berib yashab turgan hovlilarini sotishni ham o'yladi, ammo onaizor adoi tamom bo'ladi, qisqa vaqt ichida haridor topish ham mushkul. Uyni sotishgan taqdirda ham keyin qayerda yashaydilar? Ularning boshqa boshpanalari yo'q-ku.
-- Qayoqdan ham shu shaharga kelamiz!? ikki qo'li bilan sochlarini changallagan ko'yi gapirdi. U tinimsiz u yoqdan bu yoqqa yurardi, odati shunday edi, asabiylashsa tinch o'tira olmay qolardi. Mutohharohning ko'zi beixtiyor ravishda ko'zgudagi aksiga tushib qoldi. O'ziga g'alati tikilib qoldi,
qop-qora kuragiga tushgan mayin sochlari moylangandek yaltirar, hiyolgina sepkilli oqish yuzi, ohuniki singari humorli ko'zlari, bumi biroz tepaga ko'tarilgan, bunday chehra har qanday go'zallikka oshufta qalblarga manzur kelardi.

Reaksiya bosmaysizlaram-a?!
:(
#Henrietta

O'qishga qattiq to'ymaguncha yozishga o'tmagin. Chunki "Suvquvur to'lsagina jumrak ochiladi"

O‘z nuriga ishongan inson boshqalarning porlashidan bezovta bo‘lmaydi..