📟

_ این پیام رو بفرستید چنل هاتون، بگم اگه دیلی شما به عنوان فیلم بر اساس واقعیت ساخته میشد چه داستانی داشت و یک مقدمه کوتاه به اضافه کاور ازش بهتون تقدیم کنم. 🖤

این چالش زمان بره اگه صبور هستید فوروارد کنید!

. « رستا » .

به یاد دارم روزی را که به دنبال موریان، پی صفرا و سودای خویش همی بودمی و خانه ها از پس یکدیگر گذر همی کردمی.
  چو تارپایی بیافتم، پا از حرکت کشیده و به دو زانو در افتادم؛ موریان به خطی، چهارپاره راه می رفتند.دنبالشان کرده و چون جمیعشان بدیدم، بایستادم و مرکز موریان بیافتم.سر را بلند کرده و منزلی ناچیز دیدم که خط موریان به درونش رخنه کرده بود.اندکی جلو برفتم و گوش نشستم.تارهایی به زیر انگشتان می رفتند و بداهه می خواندند.شنفتم و فریفته، بی هوای موریان به پاس تارها نشستم.سیمگونیان یک به یکِ اندام هایم به دست کشیده و به رسم خویش، به حرکت می خواندند.
  مستانه و عطارد بار، به دیدار جهان گشا می رفتم؛  نه وهم دمع بود نه خشم زعم، نه خوف من بود و نه تارپای مرزبان مرگ؛ تنها خاکروبه ای بود از من و تارهایی لرزان.
   چو خویش را باز بیافتم که ایستاده بودمی و در به باز شدن همی کشیدم.ایزد تارها هرکه بود، مرا مویه گر تا  کرده بود. خدایشان بیافتم و به دست ها نگاه کردم، مامورینِ معذورِ اختربان.غلط کرده بودم و کمان به سیم اشتباه گرفته بودم.کمان نواز دست باز داشته و این اشفته حال حیات یافته می نگرید.بیش از این سکوت روا نبود.
  اشاره زدم و ایزدشان را التماس حیات بخشی کردم.گرداننده می چرخاند و کمان ناله می کرد.دیگر نمی توانستم ماند.بر فور بیرون گریختم و گریبانم از دندان رهانیدم.حال نه تار و نه تار پار، که کمان تیمار من دارد.کنج را پی سودای خویش نهادم و پنجره را آهنگ کردم.وزانِ خزان، دفترباره شیون کمان می اورد؛ پنجره باز گشودم.
  دشنه دقائق بر وجه ام می خورد، کیاست روا نبود؛ فژم را رستم.حریر فقان زد : بوی جوی مولیان آید همی.بچرخیدم و دامن سما به حضرت عشق دوختم: به جان جمله مستان که مستند، بگیر ای دلبر عیار دستم.
حریر را گرفتم و پریدم.رستم.