یک جور رابطه هست که فرنگی ها
بهش میگویند ...
long distence
یعنی اینکه عاشق، عاشق است و معشوق هم معشوق هر دو هم خوب و اوکی..!
اما دور از هم !
نه خیانتی در کار است و نه نامهربانی و نه حتی ذره ای فکر بریدن و رها کردن
منتها از آنجا که به قول روباه داستان شازده کوچولو همیشه ی خدا یک پای بساط لنگ است،
بزرگترین نقص این رابطه ها همان لانگ بودن دیستنسشان است!

همین که بوسه هایت را بر گوشی تلفن و صفحه مونیتور می‌نشانی،
همین که باید یاد بگیری که از صدای محبوبت بفهمی که امروز مثلا خسته است،
خوشحال است،
عصبانی است،
کارش لنگ مانده،
اعصابش پاره پوره است

همین که شبهای دلتنگی و تنهائی باید به عکس روی گوشی تلفن دل خوش کنی،
همین که گاهی توی دلت انفجار احساس است اما نمیتوانی بیانش کنی،
نمیتوانی در آغوشش بکشی

بعد هی این وسط خطر سوءتفاهم وجود دارد
نمیشود که به اس ام اس ها یک فایل لینک کرد که مثلا این گله گذاری از سر نیاز است و این به عتاب خواستن، از سر ناز و کرشمه

کم کم برای پیشگیری از تنش ها سکوت میکنی و به خودت وعده میدهی که باشد برای روزی که آمد
اینجوری است که این رابطه یادت میدهد که نخواهی،
نگویی،
نشنوی،
نبینی
حالا حساب کن طرف تو در این رابطه چیزی نزدیکتر از دوست باشد آدمی خیلی خیلی محرم‌تر و نزدیکتر فرض کن
مرد زندگیت ... زن زندگیت
آنوقت است که قلب آدم در هر لحظه و هر کلام و هر زنگ تلفن،
از خواستن و نداشتن هزار بار پاره پاره میشود

شاید عجیب باشد اما عشق این جماعت بس خواستنی است !


…♡