شرق دور

🔹حاکمانی که فریب دروغ های تبلیغاتی حکومت خودشان را خوردند
✍بیژن اشتری

پروپاگاندا، یا تبلیغات سیاسی، برای دیکتاتورها در حکم‌ شمشیر دو لبه است.فایده پروپاگاندا برای دیکتاتور، ذهن‌شویی عمومی و بسیج مردم حول آرمان‌های واهی و تحریف واقعیت‌ها‌ست ؛ مقوله‌ای که برای بنده و شما کاملا آشناست و نیاز به توضیح اضافه ندارد. اما پروپاگاندا زمانی برای دیکتاتور خطرآفرین و مهلک می‌شود که او دروغ‌هایی را که دستگاه تبلیغاتی خودش ساخته و پرداخته راست می‌انگارد و بر همین اساس سیاست‌گذاری می‌کند و ماشین حکومتی‌اش را به جلو می‌راند.

استالین در زمانی که میلیون‌ها نفر از مردم شوروی به دلیل سیاست های غلطش بر اثر گرسنگی در حال مرگ بودند تحت تاثیر فیلم‌های تبلیغاتی سینمای شوروی گمان می‌کرد که دهقانان شوروی در اوج رفاه و تنعم به سر می‌برند و میزهای غذای آن ‌ها از فرط سنگینی تاب ورداشته و آن‌ها از صبح تا شب کار دیگری ندارند جز خوردن و نوشیدن و بالالایکا زدن و رقصیدن در دور میزهای پر از کباب و شراب.او عاشق تماشای فیلم «ولگا،ولگا» بود که در آن تصویری شاد و سرخوش از زندگی در شوروی دهه سی ارائه شده است.می‌گویند حداقل بیست بار این فیلم موزیکال را تماشا کرد.و استالین که در طول حکومتش ندرتا از کاخ کرملین بیرون می‌آمد با اتکا به همین فیلم‌ها و تصاویری که در سینمای خصوصی‌اش می‌دید سیاست مرگبار کشاورزی‌اش را طراحی کرد و موجب مرگ صدها هزار دهقان کشورش شد و گناه هر اعتراض و مخالفت و قصوری را هم به گردن دشمن خارجی و عوامل داخلی‌اش انداخت.

چائوشسکو،حاکم دیکتاتور رومانی،سه ماه مانده به سرنگونی و اعدامش با آرای نود و هفت درصد به اصطلاح نمایندگان مردم برای یک دوره دیگر رییس جمهور کشورش شد.او با اتکا به دروغ های رسانه‌های خودش واقعا خیال می‌کرد که نود و هفت درصد مردم طرفدارش هستند و عامه مردم او را می‌پرستند.آنقدر از محبوبیت و جایگاه محکم خود در رأس قدرت مطمئن بود که شورش عمومی مردم کشورش را باور نکرد و آن را اغتشاش مشتی فریب‌خورده خارجی تصور کرد.او در حساس‌ترین دوران حکومتش ،که مردم خود را برای سرنگونی‌اش آماده می‌کردند، برای یک سفر رسمی عازم ایران شد.او فقط زمانی پی به واقعیت برد که صدای مخالفان را در یکی از همان تظاهرات‌های به اصطلاح میلیونی پروپاگاندایی‌اش شنید.که البته دیگر خیلی دیر بود.بهت و حیرت او در آن تظاهرات باید برای هر دیکتاتوری عبرت انگیز باشد هر چند که دیکتاتور ها هرگز هیچ درسی از تاریخ نمی‌گیرند و محکوم به گام برداشتن در مسیرهای تکراری‌اند.



@bijan_ashtari
@Iransharghedoor

داگز شماره ۲
با رویکردی متفاوت

ایردراپ بسیار معتبر و بسیار ساده

ساز و کار جالب توجه:

شما در این ربات بر اساس دستاورد خود در پروژه‌های نات کوین، داگز و همستر پاداش می‌گیرید.

تایید و حمایت یکی از تاثیرگذارترین افراد اکوسیستم TON (ویکتور) 💎

حضور سرشناس ترین فعالان این حوزه از دیشب در این پروژه (من جمله ولادیمیر اسمرکیس، بنیانگذار بلوم) 🌟

حمایت صرافی Gate.Io

و احتمالا شروع پیش فروش به همین زودی

برای دریافت امتیاز paws نیاز نیست ولت خودتون‌رو‌کانکت کنید.
دسترسی به دیتابیس پروژه نات کوین و داگز این پروژه رو جالب و مرموز میکنه!

🔥🔥🔥نکته ‌مثبتش  اینه نه‌کلیکی هست ، نه قراره وقتی پای پروژه بزارید 🔥🔥🔥

🔹در مورد جنگ هم اتریشی باشید!
✍️امیرحسین خالقی

کار ایران و اسرائیل بناست به کجا برسد؟ این روزها خیلی ها نگران جنگ هستند که کار بناست به کجا برسد. پیشگویی بیزینس متخصصان فال قهوه است و فقط می توان حدس زد. اما دیدم عده ای معتقدند عاقلانه نیست جنگی در بگیرد. شبیه استدلال هایی که پیش از جنگ جهانی اول حتی برایش کتاب می نوشتند که با توجه به افزایش روابط تجارت کشورها بعید است شاهد جنگی باشیم.

اما اتریشی جماعت (مکتب اقتصاد اتریشی) درباره جنگ نیز همان حرفی را که در مورد اقتصاد دارد تکرار می کند: بحران ذاتی دانش و انگیزش: دولت ها نه می توانند و نه می خواهند که بدانند! وقتی می گوییم دولتی ها همه چیز را در مورد اقتصاد نمی دانند چرا باید فکر کنیم در مورد جنگ و نظامی گری از همه جوانب باخبرند؟ وقتی می گوییم در اقتصاد سود و زیان تصمیم ها به خودشان بر نمی گردد پس انگیزه کافی برای بهترین تصمیم ندارند، چرا باید فکر کنیم در مورد جنگ بهترین تصمیم را می گیرند؟

خلاصه کنم: جنگ هم اتفاقی انسانی است، بس بسیار انسانی! اینجا هم انسان ها تصمیم می گیرند که سوگیری، خطاها، انگیزه های خودشان را دارند؛ بوروکراسی هم راه خودش را می رود و محدودیت های خودش را اعمال می کند؛ امیدوارم ایران ما بماند ولی دولت ها شاید تصمیماتی بگیرند که پایانش فاجعه باشد، چیزی که در شرایط حساس کنونی به شدت محتمل است، امیدوارم خداوند میهن ما و مردمش را در برابر مصائب آتی احتمالی حفظ کند، الله اعلم.



@RahbordChannel
@Iransharghedoor

دارایی بزرگ و ‍سرمایه ملی ما چیست؟

🔸دارایی‌های ایران، فقط نفت و گاز و دماوند نیست. تاریخ و ادبیات و فلسفه و گرایش‌ها و جریان‌های فکری ایرانیان، و صدها و هزاران شخصیت برجسته نیز، جزء سرمایه‌های گرانقدار ما است.

بله؛ این سرمایه اندک یا بسیار، به نقد و غنی‌سازی نیاز دارد؛ اما نشناختن درست آنها، نتیجه‌ای جز «بحران هویت» ندارد. این بحران، دو پیامد ناگوار دارد: نخست اینکه پایه‌های نظام اجتماعی کشور را سست می‌کند و دیگر آنکه سرمایه‌ها و فرهنگ‌های بیگانه و دور از واقعیت‌های بومی ما را حلال مشکلات ما نشان می‌دهد. ما نمی‌توانیم جز با آنچه ریشه در تاریخ و فرهنگ و تجربه‌های دور و نزدیک ما دارد، کلیدی برای مشکلات‌م‍ان بسازیم.

⭐️سرمایه ملی، یعنی آنچه در این سرزمین پدید آمده و جزئی از تاریخ و فرهنگ و هویت ما شده است. بنایراین هم اسفار ملاصدرا جزء ثروت ملی ما است و هم همه کتاب‌هایی که در نقد آن نوشته‌اند. هم مثنوی مولانا، گوهری درخشنده‌ در صندوق منابع ملی ما است و هم همه فتواها و مقالات و سخنرانی‌ها و نقدهایی که علیه آن صورت بسته است. هم شاهنامه خواندنی است و هم اسکندرنامه نظامی که در آن قهرمانْ اسکندر است و قربانی، ایران.

⭐️تخت جمشید، گنج ملی است؛ اگرچه سازندگان آن، دینی غیر از دین کنونی ایرانیان داشته‌اند. همه پیشینیان ما –از حاکم و محکوم –نماینده‌ای در وجود ما و رگی در هستی ما دارند که باید آنها را درست بشناسیم.

⭐️مردمی که به هر بهانه‌ای با گذشته خود قهر کنند و هر شخصیت و کتاب و اندیشه‌ای را به این بهانه که ما اکنون به‌گونه‌ای دیگر می‌اندیشیم و زندگی می‌‌کنیم، کنار بزنند، ریشه‌های خود را به باد فنا داده‌اند. خوب یا بد، اینها ریشه‌های ما است و نام هر یک از آنها باید بر سینه خیابان یا کوچه‌ای یا دانشگاهی حک شود تا رهگذران بدانند که از کجا آمده‌اند و به کدامین سو می‌روند و چرا اکنون در این نقطه ایستاده‌اند.

⭐️ما حق داریم که هر روز، طوری دیگر بیندیشیم؛ اما حق نداریم که دیروز را بالکل از صحنه روزگار حذف کنیم و چیزی به نام حافظه تاریخی را به شمار نیاوریم. انکار و حذف و ندیدن، ویرایش نیست؛ دزدیدن در و پنجره تاریخ است. من حق دارم فلان شخصیت را نقد کنم؛ اما اگر روزی خواستم تاریخ بنویسم، حق ندارم سهم او را در شکل‌گیری بخشی از تاریخ این سرزمین، درست گزارش نکنم. ایران، یعنی همه اینها و همه آنچه رخ داده است.

⭐️ هیچ ملتی با انکار گذشته خود و حذف نمادهای تاریخی خویش، نتوانسته است آینده‌ای دلچسب برای خود رقم زند. اگر به کتاب یا اندیشه یا شخصیتی، به چشم سرمایه بنگریم، به این معنا نیست که تسلیم او شده‌ایم؛ بلکه فقط پذیرفته‌ایم که این دریاچه شور یا شیرین هم جزء سرزمین ما است. مگر ما اکنون برای احیای دریاچه ارومیه که شوری آن، چشم را از ده قدمی می‌سوزاند، دست و پا نمی‌زنیم؟

بگذریم از اینکه «معشوق من است، آن که به نزدیک تو زشت است.» یعنی ممکن است آنچه من دوست دارم، تو نپسندی و آنچه تو را خوش می‌آید، مرا ناخوشایند باشد. به هر روی، آنچه بوده است، بخشی از حقیقت تاریخی ما است و اگر در شناخت آن، صادق و کوشا نباشیم، سرمایه‌ای هنگفت را دور ریخته‌ایم.
متأسفانه تاریخ کهن و معاصر ما تاریخ حذف و قلع‌وقمع است. اشکانیان، همه آثار هخامنشیان را از بین بردند، و ساسانیان هر اثری که اشکانیان را در یادها زنده می‌کرد، با خاک یکسان کردند. نتیجه؟

تا چند دهه پیش حتی یک ایرانی از وجود پادشاهی به نام کوروش و شیوه کشورداری او خبر نداشت؛ چنانکه فردوسی هم نمی‌دانست. نتیجه؟ مردم در دوره قاجار گمان می‌کردند که تاریخ ایران از روز تاجگذاری آغامحمدخان آغاز شده است و پیش از آن، ماقبل تاریخ بوده است. اگر این شیوه، اکنون نقد و اصلاح نشود، دور نیست که فردا، کسانی بیایند که هیچ اثری از ما باقی نگذارند و آنچه دوست دارند درباره ما بگویند.
برای اینکه هر نسل تازه‌ای، چرخ را دوباره اختراع نکند و همه‌ چیز را از نو نیاغازد، نخست باید میراث خود را درست و دقیق و منصفانه بشناسد و اگر با یک چشم، آینده را می‌پاید، با چشمی دیگر در گذشته بنگرد تا تجربه‌های پیشین را از کف ندهد؛ وگرنه آنچه باید چراغ راه باشد، خود معمایی خردسوز می‌شود.

✍ زنده‌یاد رضابابایی