وقتی زیاد حرف می‌زنم تهش می‌رسه به غرغر و گِله کردن. واسه همینه که نباید زیاد حرف بزنم. یعنی به نظرم کلن آدما نباید زیاد حرف بزنن. باید بیشتر گوش کنن و بعد فکر کنن و بعد تلاش کنن تا خفه‌خون بگیرن. این زندگی نیاز به این‌همه سروصدا نداره. نمی‌دونم «سکوت سرشار از ناگفته‌هاست» یا نه، ولی مطمئنم که سروصدا کردن نشونه‌ی تهی بودنه. نشونه‌ی خالی بودنه. بهروز وثوقی می‌گفت. یادته که؟ تاکسی خالی زیاد بوق می‌زنه..