آدمی مادامی کە بە ذرەی ناچیزی از کل زنجیرە شدە باشد،خود نیز بە اندازە همان ذرە پرورش می یابد؛مادامی کە نوای ملال آور چرخ دندەای کە می چرخاند در گوش هایش طنین انداز شود،هرگز نمی تواند هارمونی هستی خویش را دریابد و پرورش دهد؛و بە عوض کوبیدن مهر انسانیت بر طبیعت و چیستی خویش،بدل بە چیزی در حد مهر و نشان حرفە و دانش خویش می شود.
🖊شیلر
📖هگل ؛فڕریک بیزر،ترجمە سید مسعود حسینی
@kanoon_philosophy