دیپلماتهای ایران بعد از انقلاب، فنِ دیپلماسی را نمیدانستند و زبان انگلیسیشان خوب نبود، بنابراین تصویر خیلی کارآمدی از خود نشان نداده بودند. ظاهرشان نیز مناسب نبود، حتی خود من در روز اول با کاپشن به نمایندگی نیویورک رفتم و واقعاً کُت نداشتم. افرادی بودند که با کُتِ سربازی به سازمان ملل متحد میرفتند، پس از اینکه کت سربازی را کنار گذاشتند، کت و شلوارهای کثیفِ بیحساب و کتاب و با یقهٔ باز میپوشیدند. خاطرم هست به تازگی یقه سهسانتی یا به اصطلاح آخوندی در وزارت خارجه مرسوم شده بود. در نیویورک هم که از آن پیراهنها پیدا نمیشد. بنابراین از همسرم خواهش کردم تا یقه پیراهنم را بشکافد و آن قسمت بالاییاش را در بیاورد، به همین صورت یقه دیپلماتیک درست کردیم. روز اولی که این کار را انجام دادم و به سازمان ملل متحد رفتم خانم موخرجی نمایندهٔ هند کنار من نشسته بود. ایشان دختر وزیر خارجه اخیر هندوستان و در آن زمان کارشناس سازمان ملل متحد بود…آن خانم به من گفت امروز اولین باری است که با ظاهری مرتب به اینجا آمدهای و این خیلی مهم است زیرا اگر دیگران شما را نامرتب ببینند دیگر به عقایدتان توجهی نمیکنند-۸۹
#محمدجواد_ظریف