برای اینهمه عصیان و این غمِ انبوه
کشانده ناخَلَفیات تو را به قلّهی کوه
دو تا پرندهی وحشیست جفتِ چشمانت
و پر کشیده از آن حفرههای خالی روح*
دلت اگرچه که دریاست گاهگاهی هم
بعید نیست که طوفان به پا کُند اندوه
چقدر مانده به آرامش پس از طوفان؟
کجا قرار بگیرد پرندهی مجروح؟
▪︎
▪︎
▪︎
تو غرق فکری و وقتی به هوش می آیی
پناه داده تو را توی کشتیِ خود نوح
#اکرم_حیدری
بهار۹۸
رشت
@khetab_b_parvaneha* و من به آن زن کوچک برخوردم
که چشمهایش، مانند لانههای خالی سیمرغان بودند
' فروغ فرخزاد '